هوش مصنوعی: می‌گویم چیزی را، هرچند که هیچ‌کس نشنود. این شب من، صبحی دارد که نمی‌داند چه زمانی باید بیاید.

هوش مصنوعی: آیا کسی از زنجیرها رها خواهد شد و یا از تله‌ها فرار خواهد کرد؟ ما همچنان در کنار غزالی هستیم که حتی نمی‌داند چگونه بگریزد.

هوش مصنوعی: اگر گوهر از بی‌ارزشی و بی‌سر و سامانی خود شکایت کند، ما هم مانند اشکی هستیم که نمی‌داند چگونه بریزد و کجا برود.

هوش مصنوعی: ای ساقی، چه حسن و زیبایی در دستت است و چه گرمی و تندی در این شراب! این باده آنقدر قوی است که حتی کسی که به خود نمی‌آید و نشانه‌های زندگی را نمی‌شناسد، تحت تأثیر آن قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ما از طریق نامه و پیام لذت دیدار را چشیدیم، اما کسی که مشتاق دیدنت است، تنها از شنیدن صدایت نمی‌تواند تو را بشناسد.

هوش مصنوعی: بی پرده و واضح باش، و نگران نباش که ما چگونه به تو نگاه می‌کنیم؛ ما مثل آینه‌ای هستیم که فقط می‌بیند و شناختی از دیدن ندارد.

هوش مصنوعی: می‌بینم چه مشکلی برای جیب و کفن پیش خواهد آمد از دست کسی که جز خط و نوشتن کار دیگری نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: همواره از چشمانم اشک مثل خون دل می‌ریزد و رنگ صورتم به‌گونه‌ای است که کسی نمی‌تواند متوجه احساسات عمیق من شود.

هوش مصنوعی: امشب شوق من مانند گلی سرخ در دل شیشه می‌رقصد و پیمانه‌ای که از ساقی می‌طلبم، برایش شناخته شده نیست.

هوش مصنوعی: اندوه تو به قدری لذت‌بخش است که انگار تمام دل‌ها از تپش باز ایستاده‌اند و نمی‌دانند که چه می‌کنند.