هوش مصنوعی: خوشا که اگر آسمان قدیمی بر سرم خراب شود، زیرا احساس می‌کنم که این اتفاق هرچند بر سر من بیافتد، هنوز هم زیبایی خاصی دارد.

هوش مصنوعی: من مسیر دوری را رها کرده‌ام، چون اگر آن را در جای گرد و غبار بریزم، روح از بدن جدا خواهد شد.

هوش مصنوعی: از ناراحتی و درد ناشی از بی‌رحمی دوست می‌ترسم که مبادا عشق و محبت من به او با سکوتی ناخواسته آشکار شود.

هوش مصنوعی: به کسانی که در مجلس نشسته‌اند، شادی و خوشی می‌بخشد و نوبت من هم می‌رسد و در این جمع به من توجه خواهد شد.

هوش مصنوعی: من چه اندازه به کویی عشق می‌ورزم که در آنجا غبار بیابان بر پیراهن معشوقان نشسته است.

هوش مصنوعی: این شاعر در این شعر به بیان احساسات و تجربیات خود می‌پردازد. او می‌گوید که از درد و رنج‌هایی که در زندگی داشته، نمی‌تواند شکایت کند؛ زیرا در برابر زیبایی و لطافت گل‌ها و یاسمن‌ها، همه آن‌ها بی‌اهمیت به نظر می‌رسند. او به نوعی می‌خواهد بگوید که زیبایی‌های زندگی می‌توانند بر مشکلات و سختی‌ها غلبه کنند و آدمی را از غم‌ها دور سازند.

هوش مصنوعی: تو که زیبایی و با ناز و غمزه خود توجه همه را جلب می‌کنی، باید بدانید که کسی که گل را در کنار چمن می‌ریزد نیز سزاوار ستایش است.

هوش مصنوعی: از اینکه از من دربارهٔ درد و رنجی که دارم سوال می‌کنی خودداری کن، چون این درد عمیق‌تر از آن است که فقط با زبان بیان شود و در درونم همچون خونی است که از زخم‌هایم ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: با من خوب باش و نگذار که شراب در جام بریزد، زیرا که من با زیبایی‌ات دیوانه‌ام و این وضعیت می‌تواند به من آسیب بزند.

هوش مصنوعی: بترس از این که در روز قیامت، به خاطر موهای پریشانم، دل شکسته‌ام مانند هر شکنی، در هم بریزد.

هوش مصنوعی: به خاطر لذت شراب، به میزان زیادی آب در دهانم جمع می‌شود و چون شراب نخورده‌ام، این آب از دهانم بریزد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در مورد شخصی بگوید که سخنان او به قدری شیرین و روان است که به راحتی از زبانش جاری می‌شود، به نوعی می‌تواند اشاره کند که او غالب بر دیگران است.