هوش مصنوعی: تا کی باید به شکوایه‌ها و دردها ادامه داد؟ بیا آتش بر افروز و اجازه بده تا صدای حقیقت از دل شنیده شود.

هوش مصنوعی: تو از من دور می‌شوی و مردم گمان می‌کنند که این دوری بی‌دلیل است. بی‌پروا به من نزدیک شو و بمان، زیرا این گمان‌ها از بین می‌روند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم احساسات و خشم تو را توضیح دهم که در دل‌هایت وجود دارد، به قدری شدید است که دود از کارگاه شیشه‌گران بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: با قامت تو، مانند درخت سر به فلک کشیده‌ای هستی که ناگهان به خاطر فشار و تنگنایی که دارد، از جا بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: به چه نوعی می‌توان به عیار هوس و عشق پرداخت، و دیگر چه رسم بی‌عدالتی‌ای باشد که نکند بر اثر آن، جهان از حرکت بایستد؟

هوش مصنوعی: ما همه درگیر جنگ بر سر خودنمایی‌امان هستیم و افسوس که اگر پرده از این راز پنهان کنار برود، چه عواقبی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش که از عذاب همیشگی دوزخ بپرهیزی. این دنیا مثل بهار است، اما ممکن است به ناگاه فصل سرد و تلخ خزان شروع شود.

هوش مصنوعی: از دل سوزان آتش، ناله‌ای به گوش می‌رسد. آیا آن سپند بزرگ، که مانند ما از جان خود برمی‌خیزد، نمی‌تواند جان بگیرد؟

هوش مصنوعی: من بخشی از این جهانم و در واقع از همه موجودات مهم‌تر هستم، مانند مویی که از میان موهای دیگر بلند شده باشد.

هوش مصنوعی: سال‌ها می‌گذرد و زمان به دور خود می‌چرخد، اما کسی مانند من که دلی سوخته دارد و از آتش درد رنج می‌برد، پا به میدان خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم درباره ظلم‌هایی که عزیزانم به من کرده‌اند صحبت کنم، به یقین امیدم از دنیا قطع خواهد شد.