هوش مصنوعی: اگر عشق تو بر وجود من تاثیر بگذارد، تمام وجودم از خوشحالی و شوق مانند بهار شکوفا خواهد شد.

هوش مصنوعی: به خاطر هر جدا شدن که از نفس خود می‌کشم و از بی‌تابی خیال خود، می‌خواهم که دوستی‌ام را با رشته‌های موی تو قطع کنم.

هوش مصنوعی: دل که به خاطر زیبایی مژگان دچار آشفتگی و درد شده، چرا؟ زیرا در حالت مستی، از هر قطره اشک به اندازه‌ای لذت می‌برد که مانند نیشتری بر دل فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: به چشم کسی که ادعا دارد، من مانند نوری بی‌فروغ هستم. حتی اگر فرض کنیم که چراغم از نور خورشید روشن شود، باز هم نور من به چشم او نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: نگاه معشوقه مانند رقصی زیبا در چمن می‌پیچد و غمش همچون آینه‌ای از چهره عاشق نقره‌ای می‌تاباند.

هوش مصنوعی: من در دلم نسبت به او حسودی دارم و نمی‌خواهم کسی برایم نگران باشد، زیرا می‌ترسم اگر کسی از حال و روز من باخبر شود، او را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: اگر در این فضا رسم و ادب وجود نداشت، من به خاطر عشق و علاقه‌ام به تو، به حدی لاغر و ناتوان می‌شدم که صدها نقص روی موی کمرم دیده می‌شد.

هوش مصنوعی: نامه‌ام را به تو می‌فرستم و دل‌نگرانی‌ها را کنار می‌گذارم. تصویر تو در ذهنم نقش می‌بندد و خودم را برای نوشتن این نامه آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: من وقتی خوشحالم که ثباتی مانند موج ندارم؛ زیرا هر لحظه از شکست‌هایم، انرژی و انگیزه بیشتری به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: محبت هر دلی را که با لطافت به سراغش می‌رود، سبک‌بار کرده و در دام شیرینی نغمات پرنده صبحگاهی به دام می‌اندازد.

هوش مصنوعی: روز خوشی است که وقتی از خوشحالی و سرمستی به او نزدیک شوم، گاهی او مرا از خود دور کند و گاهی هم با محبت، با چشمان تر و مهربانش به من نگاه کند.

هوش مصنوعی: از نیروی بیان خویش، با کسی هم‌صدا و مشابه، به من نشان داده شده که چطور می‌توانم روشنایی یک چراغ را که دود دارد، در مدت کوتاهی به آتش بکشم.