هوش مصنوعی: نگاه تو باعث شده که من در حیرت و شگفتی فرو بروم، مثل دانه‌های تسبیحی که به هم وصل شده‌اند و من از آن جدا نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: من دامنم را گشادانه به زمین پهن کرده‌ام و در عین حال، به زنجیر تنم گرفتارم. آیا هراسی وجود دارد که من را از این برهنگی رهایی بخشد؟

هوش مصنوعی: وا! چه خوب که قبل از من کسی به دیدار می‌آید، سجده‌ای از شوق که به پیشانی‌ام افتخار می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر بدانم که تو از حال من آگاهی، در زندگی به کسی که با من باید بیگانه باشد، با دل و جانم نزدیک نمی‌شوم و شکی در دل او ایجاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از او راضی‌ام، اما گلایه‌هایی دارم تا این‌که متوجه سؤال‌های نهان من نشود.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با طبیعت آرام و لطیف خود سازگار شوم، زیرا احساسات درونی‌ام مانند موج‌های آبی، درونم را به هم می‌زنند و مرا دچار تلاطم می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر تو مردم و به خاطر راه تو به خاکم افتادم. حالا در عذابی دوزخی غرق شده‌ام و اندوه و پشیمانی مرا در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: من مانند موجی که دریا را پر از جواهرات می‌کند، خود را جمع کرده‌ام؛ اما دلم پر از شوق و عشق است و می‌خواهم این احساسات را با جلال و شکوه ابراز کنم.

هوش مصنوعی: اگر در کنار دریا تشنه‌ام بمانم، حاضرم جانم را فدای غیرت کنم، حتی اگر تصور کنند که چین پیشانی من به خاطر موجی به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: با سراج‌الدین احمد، راهی جز تسلیم وجود ندارد، وگرنه نمی‌توانم در سرودن غزل موفق باشم.