هوش مصنوعی: ای دل، جان طاقت تحمل ستم را ندارد، پس باید از درون خود مانند تیغی که از دم بیرون می‌آید، این احساسات را خارج کنی.

هوش مصنوعی: نگاهی به من بینداز که چگونه درونم پر از غم است و این دو حالت، یعنی وحشت بیرونی و درد درونی، به طرز عجیبی با هم ترکیب شده‌اند.

هوش مصنوعی: می‌گویند اگر قاتل در حال نوشتن باشد، ممکن است که نام ما را به‌عنوان کسی که آسیب دیده، زیر سوال ببرد.

هوش مصنوعی: بی دلیل و بی سبب در مسیر تو از پا می‌افتم. در هر قدمی که برمی‌دارم، نشانه‌ای از خود بر جای می‌گذارم.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که به من دست داد، قسم خوردم که بمیرم و از روی بی نیازی، دلم را به درد خونین کردم.

هوش مصنوعی: در نامه‌ات وقتی خبر کشتن را برایم ننوشتی، در دل من گوهری مشابه تیغ قرار دارد که نشان از درد و غم را حک کرده است.

هوش مصنوعی: ظالم هیچ سهمی از فروتنی ندارد، تیغ تو به روش غارتگری، خم را از ما ربوده است.

هوش مصنوعی: خانه ویران شد، اما ویرانی دل را روشن‌تر می‌کند، زیرا دیوار و در نمی‌تواند غم‌گینان را محصور کند.

هوش مصنوعی: مانند یک دشت پر از خار که آتش به آن زده‌اند، از ترس وجودت، اجزای ناله در آن می‌سوزند.

هوش مصنوعی: در محافل دوستان، خودستایی و خودنمایی ممنوع است. به یاد داشته باش که مانند سکندر، هیچ آینه‌ای نمی‌تواند بزرگی جم (یا فردی بزرگ) را نشان دهد.

هوش مصنوعی: زاهد، چرا این‌قدر به نگاه کردن به ظواهر مشغولی؟ حتی اگر من زنجیرهایی که به خود بسته‌ام را پاره کنی، هیچ‌کس نمی‌تواند جلوه‌ الهی را که من در پرستش معشوقم تجربه می‌کنم، از من بگیرد.

هوش مصنوعی: بعد از آن‌قدر گریه که دیگر اشکی از چشمم باقی نمانده، انگار آب به صورتم پاشیده‌اند و همه چیز را شسته است.