قائم مقام فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از فقد شعیرم اسب و استر همه مرد</p></div>
<div class="m2"><p>ور هست زری به شعر بایست شمرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وین بار گران که بستم این جان از شعر</p></div>
<div class="m2"><p>احمال سفر به دوش خود باید برد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴

از فقد شعیرم اسب و استر همه مرد
ور هست زری به شعر بایست شمرد
وین بار گران که بستم این جان از شعر
احمال سفر به دوش خود باید برد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به فقدان و اندوه ناشی از از دست دادن اسب و استر (حیوانات بارکش) اشاره می‌کند و می‌گوید که نبود این حیوانات برایش بسیار سخت است. او همچنین به بار سنگینی که به دوش دارد اشاره می‌کند و بیان می‌کند که باید این بار سفر را بر دوش خود تحمل کند. به‌طورکلی، این شعر نشان‌دهنده احساس ناتوانی و دشواری در مسیر زندگی است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: از زمانی که شاعر فقدان و کمبود غلات و خوراک را احساس کرده، تمام اسب‌ها و الاغ‌ها مرده‌اند. اما اگر زری (نوعی طلا) در شعر وجود داشته باشد، ارزش شعر بیشتر از آن همه چیزهاست.

از فقد شعیرم اسب و استر همه مرد

ور هست زری به شعر بایست شمرد

هوش مصنوعی: این بار سنگینی که بر دوش دارم، از آثار و احساسات خودم است و باید آن را در سفر زندگی به همراه داشته باشم.

وین بار گران که بستم این جان از شعر

احمال سفر به دوش خود باید برد

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده