قائم مقام فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از خواجه مگر محاسنت را چه فتاد</p></div>
<div class="m2"><p>کز صدمه دندانت نگردد آزاد؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر ریش تو یک گوزه گره خواهم زد</p></div>
<div class="m2"><p>زان سان که به دندان، نه توانیش گشاد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

از خواجه مگر محاسنت را چه فتاد
کز صدمه دندانت نگردد آزاد
بر ریش تو یک گوزه گره خواهم زد
زان سان که به دندان نه توانیش گشاد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به موضوع آسیب‌های ناشی از دندان زدن اشاره می‌کند و با زبان نازک و کنایه‌آمیز از خواجه درخواست می‌کند که اگر محاسن او (موها یا زیبایی‌اش) آسیب ببیند، چاره‌ای برای آن بیاندیشد. به طور کلی، این شعر به ناراحتی و تضاد زیبایی و آسیب اشاره دارد.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: از آقای والا مقام چه باید انتظار داشت وقتی که آسیب‌های دندان تو، زیبایی‌های او را آزاد نمی‌گذارد؟

از خواجه مگر محاسنت را چه فتاد

کز صدمه دندانت نگردد آزاد؟

هوش مصنوعی: من به ریش تو یک گره خواهم زد به طوری که نتوانی آن را با دندان باز کنی.

بر ریش تو یک گوزه گره خواهم زد

زان سان که به دندان، نه توانیش گشاد

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده