هوش مصنوعی: من که طعم آب را چشیده‌ام، چرا به من تهمت می‌زنند که شهد ناب را می‌نوشم؟

هوش مصنوعی: من نقطه‌ای هستم که نمی‌توان آن را تقسیم کرد و در واقع مرکز دایره‌ای هستم که به شکل پشقاب است.

هوش مصنوعی: در اینجا به این مفهوم اشاره شده است که با استناد به دلایل روشن و دیدن واقعیات، می‌توان هر نوع کفر و تردیدی را رد کرد و به یگانگی و حقیقت دست یافت.

هوش مصنوعی: من آن دختری هستم که در شب عروسی‌ام به زیبایی و شادی درخشان هستم و همه چیز برای جشن و خوشی‌ام آماده شده است.

هوش مصنوعی: در درختی از جنس زمرد، جایی برای خوابم وجود داشت و در بستر زبرجد، آرام می‌خوابیدم.

هوش مصنوعی: آفرینش به من کمک می‌کند، گاهی چهره‌ام روشن و گاهی به زیور سرخ درمی‌آید.

هوش مصنوعی: بی‌خبر از دورانی که چرخ زمان می‌چرخد و انسان را به سرنوشتی می‌کشاند که نمی‌تواند از آن فرار کند.

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم به کسی که می‌بیند بگویم که از بدنم، پوستم را بیرون می‌آورد و این کار از دست قصاب هم بدتر است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ناظر دور و برش اشاره می‌کند و می‌گوید که من هم نمی‌خواهم به تو آسیب بزنم. تو نه شخصیت قوی و مشهور رستم هستی و نه من سهراب که با هم در نبرد قرار بگیریم. به عبارت دیگر، او قصد ندارد به کسی آسیب بزند و نمی‌خواهد وارد درگیری شود؛ بلکه در حال بیان یک نوع تسلیم و آرامش است.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که در کنار وزیران به عنوان زائده و همراه شناخته می‌شوم و اکنون پذیرایی و مائده‌ای برای یاران و دوستانم فراهم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: دست‌ها به سمت من دراز می‌شوند و به سجده می‌افتند، گویی که من معبدم.