هوش مصنوعی: ای بخت شوم، ای همراه جانم، ای اینکه وصل تو باعث شده که زندگی‌ام به ناکامی بدل شود.

هوش مصنوعی: بی تو هیچ شبی را سپری نکرده‌ام و با تو هرگز یک لحظه شاد نبوده‌ام.

هوش مصنوعی: ای عمر من که مانند خرمنی از دست رفته‌ای، تمام صبر و تحمل من به خاطر تو خراب و ویران شده است.

هوش مصنوعی: هم ستاره خوشبختی از تو برای من شگون و فال بد است و هم از تو به جای سود، زیان می‌برم.

هوش مصنوعی: تیغی برنده است و تو کسی هستی که می‌توانی با آن آسیب برسانی. زندان زمانه و تو برای من همدم و مونس هستی.

هوش مصنوعی: از ابتدای خلق تاکنون، تو همواره در کنار من هستی و تا پایان دنیایم باز هم تو همراهم خواهی بود.

هوش مصنوعی: من همچون طوقی که به گردن می‌فشارد و تنگی ایجاد می‌کند، احساس می‌کنم که کارها و مشکلات به سختی در زندگی‌ام چنگ انداخته‌اند و مرا تحت فشار قرار داده‌اند.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که شب و روز به خاطر ظلم و بی‌رحمی سرنوشت، در حال تحمل رنج و سختی هستم.

هوش مصنوعی: آن فرد پست‌فطرت که به عنوان میزبان شناخته می‌شود، جز تلخی و ناامیدی چیزی به من نمی‌دهد و تنها حسرت و درد را در دل من می‌آفریند.

هوش مصنوعی: اگر به من آب بدهی، جانم را زنده می‌کند و اگر لب به نان بگذاری، روح و زندگی‌ام را nourish می‌کند.

هوش مصنوعی: عسل به من نمی‌دهد، اما درد و غم مانند نشتر به رگ جانم نفوذ می‌کند و باعث آزارم می‌شود.

هوش مصنوعی: به طرز مشابهی که سگان به دور از چیزهای آلوده و کثیف جمع می‌شوند، من نیز افرادی را که به صفات و رفتارهای ناشایست مبتلا هستند به دور خود جمع می‌کنم و بر سر سفره‌ام می‌نشینم.

هوش مصنوعی: در این زمان، چیزی به دستم می‌آید و در زمان دیگر، چیزی مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: چقدر باید در زندگی تلاش کنم و زیر بار سختی بروم فقط برای به دست آوردن دو لقمه نان که حتی به من وفا نمی‌کنند؟

هوش مصنوعی: این موجود پست که به آسمان‌ها مربوط می‌شود، می‌دانم که چرا به من چنین رفتاری دارد.

هوش مصنوعی: در زندگی تنها یک قرص نان کافی نیست و او به خوبی می‌داند که در این دنیا با کمی از برگ و چوب نمی‌توان زندگی را گذراند و نیازها را تأمین کرد.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که به خاطر کدورتی که پیش آمده، حتی یک لقمه از آن دو قرص نان را بگیرم.

هوش مصنوعی: ای人 پستی، هرچند من فقیر و نیازمند باشم، در روزی که از نعمت‌های پروردگار بهره‌مند می‌شوم، تفاوتی بزرگ با تو دارم.

هوش مصنوعی: من دیگر به خوراک تو امیدوار نیستم، اما تو هم باید از اذیت کردن من دست برداری.

هوش مصنوعی: بسیار خوشحالم که از جهان بی‌نیازم چون خدمتگزار پادشاه زمانه‌ام.

هوش مصنوعی: آن کسی که به من بخشش کرد، در حقیقت دندان‌های من را تأمین کرد و من از مایحتاج خود محروم نیستم. من نان را از دست پادشاه ایران می‌گیرم.

هوش مصنوعی: عباس، آن بزرگ مردی است که وقتی یک قطره از دستانش افتاد، به شجاعت و وفاداری خود اشاره کرد و گفت: «من از عمانم».

هوش مصنوعی: از تابش نور چهره او، ذره‌ای نور بیرون آمد و گفت: من خورشید تابانم.

هوش مصنوعی: از خرده نان سفره او، مغز من شکل گرفته که در دل کابینت من است.

هوش مصنوعی: زندگی من به برکت وجود بخشندگی اوست، همانطور که خون در رگ‌ها و شریان‌هایم جریان دارد.

هوش مصنوعی: اگر من کافر نعمت‌های خدا باشم، واقعاً درست نیست که ایمان داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر من نسبت به فضل و رحمت او کفر بورزم، در واقع به لطف و کرم او دروغ گفته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی دور آسمان را ندیدم، با خشم و قدرت مانند شیر به سر به سویش دیدم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد تو نسبت به من نگرش خاصی داشتی و من را فردی با ارزش‌ بیشتری می‌دانستی، اما حالا به نظر می‌رسد که من همان کسی نیستم که تو تصور می‌کردی و از خطرات زندگی شکایت دارم.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای خوشبختی به دست آورم، حتی اگر به اوج برسم، باز هم آن را به پستی و پیسی برمی‌گردانم.

هوش مصنوعی: چرا اکنون صدای ناله و فریاد من به عرش می‌رسد، در حالی که از ظلم و ستم او رنج می‌برم؟

هوش مصنوعی: امروز من به حالت ناتوانی افتاده‌ام و در کنار مشکلاتی که دارم، احساس می‌کنم به نوعی در برابر برخی دشمنان قدرتی ندارم. دیروز با موجودات خطرناک مواجه بودم اما حالا با چالش‌های جدیدی دست و پنجه نرم می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای جادوگر آسمان، چرا هر شب با بازی‌هایت مرا می‌ترسانی؟

هوش مصنوعی: من از مخلوقاتی مانند مار و اژدها می‌ترسم، اما از عقرب کور خود نمی‌ترسم.

هوش مصنوعی: اگر این قلم شکسته باشد، کمتر از عصای پسر عمران نیست.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه همیشه و در هر زمانی از ویژگی‌ها و صفات خوب او تعریف می‌کنم و این جملات را به زبان می‌آورم،

هوش مصنوعی: آن پادشاهی که آسمان به خاطر بزرگواری‌اش همیشه در خدمت اوست، به من همواره لطف و احسان می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر روزی دنیا به حساب دیوان‌ها باشد، فقط من هستم که حق و حقوقم مشخص است.

هوش مصنوعی: می‌دانم که با تربیت درست، راه را صاف و هموار می‌کند و مثل یک نازک‌ناب رسیده خواهد شد.

هوش مصنوعی: من نه مثل animals خام و نادان هستم و نه به حالت آماده و پرورده درآمده‌ام، بلکه به نوعی مثل خرها و گاوها زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: میدان مسابقه‌ای برای من فراهم می‌کند که در روزی مشخص، برتری خود را نسبت به سایرین نشان دهم.

هوش مصنوعی: برگ‌هایم را با تیغ تیز پیرایش می‌کند تا از درخت انگور، شاخه‌هایم بگذرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زندگی من پررونق‌تر و شکوفا‌تر شود، مانند لعل که به وسیله سوهان صیقلی می‌شود، باید با چرخ روزگار بسازم.

هوش مصنوعی: من بیمار و دردمند هستم و تنها او می‌داند چگونه می‌توان به من کمک کرد و مرا درمان کرد.

هوش مصنوعی: اگر تب بیماری وجود نداشته باشد، پس بی‌شک از آن مراقبت و جلوگیری نمی‌شود و من در بحران و مشکل هستم.

هوش مصنوعی: اگر دلیل من از درد و رنج، عطش و نیاز به آب است، پس باید همیشه تشنه باقی بمانم.

هوش مصنوعی: اگر از این گرسنگی و تشنگی جانم به خطر بیفتد، ممکن است از این دو درد نجات پیدا کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که این موضوع جالب است که زمانه فکر می‌کند من به خاطر گرسنگی و تشنگی جانم را از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: آسمان همواره به من بی‌محلی می‌کند و مثل یک سگ گرسنه از سفره‌اش دورم می‌کند.

هوش مصنوعی: ای بی‌ارزش، تو کیستی که این‌گونه مرا از سفره خاص خود رانده‌ای؟

هوش مصنوعی: هرچند به نظر می‌رسد که فاقد مال و ثروت هستم و در تنگدستی به سر می‌برم، اما در واقع نه به آب تشنه‌ام و نه به نان گرسنه‌ام.

هوش مصنوعی: هر لحظه سپاسگزارم که در زندگی‌ام از نعمت‌های گوناگون برخوردارم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی دل و شعله‌های غم اکنون存在 دارند، اگر حرص و طمع بر من چیره شود، پرنده‌ی بریانم.

هوش مصنوعی: با چشمان اشکبارم که همچون چشمه جریان دارد، بی‌نیاز از آب زلال و عطری خوشبو زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: جز خون دل چیزی دیگری در ظرف من نمانده است، وقتی که به شکرگزاری فکر می‌کنم. اگر بخواهم به سمت خواسته‌ام حرکت کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاه با مهربانی خود، من را در کنار گروهی از فرشتگان قرار داده است، دیگر من از نوع انسان نیستم.

هوش مصنوعی: متأسفانه که دوباره آدمی به خاطر نیازهای ساده‌اش مانند آب و غذا درگیر حرص و طمع شود، مثل یک حیوان که فقط به فکر بقا است.

هوش مصنوعی: من از جوی آب قطره‌ای برمی‌دارم و از خوشه‌های آسمان بهره‌مند می‌شوم.

هوش مصنوعی: ای شاه جهانی، چون این دستور تو است، من به عنوان یک بنده به اطاعت از آن اعتراف می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر دامنم را به دو جهان نیافشانم، شاید از چشمانم اشک بریزد.

هوش مصنوعی: من برای دستیابی به مقام و عظمت، هر دو جهان را فدای یک دست از خاکی می‌کنم که در مسیر پادشاهی قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر آن یک کف (دست) از دست من برود، قسم به خدا که نه در اندوه این موضوع هستم و نه در اندوه موضوع دیگر.

هوش مصنوعی: او تصور می‌کند که من آن خریدار را بسیار گران قیمت به دست آورده‌ام، اما در حقیقت او خریدار خوبی است که من از او خرید کرده‌ام.

هوش مصنوعی: شاید من از این زبان بی‌زبان‌تر هستم، زیرا نمی‌توانم از آن فرار کنم.

هوش مصنوعی: می‌داند که من از او دوری می‌کنم، پس چرا هر بار باید فرار کنم؟

هوش مصنوعی: اگر صد بار پرواز کنم، حتی اگر سنگی بر بام بیفتم، پرواز کردن برایم غیرممکن است.

هوش مصنوعی: سی سال به آستان او عادت کرده‌ام و حالا نمی‌دانم به کجا بروم و به کدام درگاه پناه ببرم.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که من بروم، کجا می‌توانم بروم؟ حتی اگر هزاران دستور از تو به من برسد، باز هم نمی‌دانم کجا باید بروم.

هوش مصنوعی: من بنده هستم، اما چگونه می‌توانم حکمی را بپذیرم که فراتر از توانایی‌ام است؟

هوش مصنوعی: مجازاتی که من دریافت کردم این بود که تو گاهی مرا به شخصی و گاهی به شخص دیگری می‌فروشی.

هوش مصنوعی: چون در مسیر وفا و صداقت گام برداشتم، به قدری شایسته و ارزشمند شدم که به اندازه صد هزار فرد دیگر می‌توانم ارزش داشته باشم.

هوش مصنوعی: ای دوست، اگرچه بپذیری به بهای ناچیز، من هرگز ارزان نمی‌فروشم و حاضر نیستم چیزی را با این شرایط از دست بدهم.

هوش مصنوعی: ای روزگار، من تو را حقیرتر می‌خواهم و می‌خواهم که قدرت و قهر تو را دور تر از خودم برانم.

هوش مصنوعی: مثل شمع، به خاطر خواسته دل، تعدادی از شعله‌های وجودم را فدای عشق می‌کنم.

هوش مصنوعی: در آتش دل مانند لاله سوزان هستم و اگرچه در درونم خون جاری است، مانند غنچه‌ای که در انتظار رو شدن است، خود را پنهان می‌کنم.

هوش مصنوعی: نگذارید اشک‌هایم بر زمین بریزد، مثل قطره‌های باران، و همان‌طور که شراب در خونم جاری است، خود را به گردش درآورم.

هوش مصنوعی: ای شمشیر سختی‌ها، عمر من را قطع کن، ای زهر ستم، به جانم آسیب بزن.

هوش مصنوعی: ای خنجر کین، تو به جانم نفوذ کرده‌ای و ای نشتر غم، در شریان‌های زندگی‌ام را می‌کاوی.

هوش مصنوعی: ای خنجر کین، تو به قلبم نفوذ کرده‌ای و ای درد ناشی از غم، تو شریان‌های وجودم را می‌کنی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من هستم، ارزش نعمت‌ها را در خدمت به درگاه شاه می‌دانم.

هوش مصنوعی: یک روز از بهشت دورم و نزدیک به هزاران آتش و درد و رنج هستم.

هوش مصنوعی: اگر دوباره به بار عشق نزدیک شوم، آتش وجودم خاموش می‌شود و به باغی سرشار از گل و سرسبزی بدل می‌گردم.

هوش مصنوعی: ای پادشاه جهان، من در این جایگاه نیستم که چنین سخنانی را در حضور تو بیان کنم.

هوش مصنوعی: اما به خدا دیگر نمی‌توانم سکوت کنم و چیزی را پنهان نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: در ظاهر ممکن است شاد و خندان به نظر برسم، اما در درونم دردها و غم‌های زیادی را پنهان کرده‌ام که مانند گریه‌ای در گلویم می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر نظر تو این است که من برای مدتی از این سرزمین دور بمانم، پس...

هوش مصنوعی: باید به من بگویی که از آن روز که تصمیم به رفتن به تهران گرفتم، چه چیزی در دل داشتی.

هوش مصنوعی: تنها این نیست که به خواسته‌ی دشمنان خود، در زمینه فرهنگ و تاریخ ایران و روم، آبرویم را برملا کنم.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم، ای خدا، که نامم را به عنوان کسی مهم و بزرگ در برابر پادشاه کیهان ذکر کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: اگر روزی پیامبری که مورد اعتماد نیست برود، چه ضعیف و بی‌ارزشی که به مادر شما ناسزا می‌گوید.

هوش مصنوعی: او به زیبایی و هنر آرایش بسیار آگاه است، اما من از میانه‌روی و تعادل در این کار آگاهی ندارم.

هوش مصنوعی: می‌دانم وقتی به این شهر برگردی، دوباره هزاران اتهام و تهمت به من خواهی زد.

هوش مصنوعی: من همچون خادمی دیگر هستم که به گفته‌ها و ویژگی‌های محبوبیت و ارزش خود توجه دارم و به دل مهران وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: نپسند که من شخص ناکس و بی‌ارزشی باشم که به میهمانی بزرگان و شاهان، بی‌احترامی و عیب‌جویی کنم.

هوش مصنوعی: می‌گوید که از قول تو صحبت می‌کند و نه از قول خودت، قسم به ذات پاک خداوند.

هوش مصنوعی: هرگز انکار نمی‌کنم که به مدت سی سال از دریای generosity و بخشش تو سیراب شده‌ام.

هوش مصنوعی: چندین بار به طرز عجیبی خوشی و بخشندگی من همچون سیلابی سرکش از دریا به تلاطم افتاده و از کنترل خارج شده است.

هوش مصنوعی: اما نه به گونه‌ای که مانند یک قطره از آن دریا در گلو فرو رود و پنهان بمانم.

هوش مصنوعی: باران به‌گونه‌ای نازل می‌شود که کاملاً واضح و روشن است؛ همچنان که در فصل بهار، ابرها آسمان را می‌پوشانند.

هوش مصنوعی: من هم در کنار کسانی هستم که می‌گویند: با تلاش و کوشش تو، من چیزی از سلیمان کمتر ندارم.

هوش مصنوعی: آیا کسی که در اوج ثروت و قدرت است، بهتر از من نیست که از نسل بزرگانی هستم؟

هوش مصنوعی: شاید تو در کاخ و دیوان اعلی، یا در مقام خدمتگزار، جایگاه بهتری داشته باشی، اما من از نعمان (که احتمالاً به عنوان یک شخصیت مهم اشاره شده است) کمتر نیستم.

هوش مصنوعی: من از سخاوت تو آنقدر خوردم و به دیگران هم خوراندم که حالا مانده‌ام در شماره و حساب همه این نعمت‌ها.

هوش مصنوعی: من به مردم بخشیدم و از آن‌ها نپرسیدم که آیا این کار من به نفع خودم است یا تنها برای کمک به دیگران انجام می‌دهم؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زمانی که افرادی مانند گرگ‌ها خون من را می‌نوشند، دیگر چه کسی وجود دارد که من آنها را گربه بنامم؟ به عبارت دیگر، شاعر به این مسئله اشاره دارد که در میان کسانی که از او آسیب می‌زنند، هیچ کس را نمی‌توان بی‌ضرر یا کوچک دانست. این بیان نشان‌دهنده‌ی احساس تنهایی و خطر است که شاعر در آن احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: آنها اگر از من شرمنده باشند، من خودم از حیا و شرمشان خجالت‌زده هستم.

هوش مصنوعی: اگر در این باغ سرسبز بایستم، پاداش من همین است که مانند بهشتیان زندگی کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من هستم، نمی‌گذارم خار گلخن در باغ مخصوص شاه قرار گیرد.

هوش مصنوعی: هر کاری که انجام دهم، گناه است، اما به خاطر رحمت و لطف تو، منتظر بخشش هستم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه گناهم زیاد می‌شود، اما بخشش تو از گناه من بیشتر است.

هوش مصنوعی: امروز از کارهایی که انجام داده‌ام و همچنین از کارهایی که انجام نداده‌ام، احساس پشیمانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: متأسفانه به زمینۀ زندگی و تجربه‌های گذرانده‌ام نگاهی می‌اندازم و می‌بینم که هنوز هم مانند یک کودک ناآگاه در امور دنیا ناامید و سردرگم هستم.

هوش مصنوعی: من نه از آنانی هستم که در راه فریب و نیرنگ گام بردارم و نه عالم به تهمت و دروغگویی.

هوش مصنوعی: من نه به شیوه‌ای فساد و اختلاف می‌پردازم و نه به یادگیری دروس ریاکاری و جلب توجه دیگران مشغول هستم.

هوش مصنوعی: من نه کسی هستم که کارهای ناپسند را ثبت کند و نه عالم به مسائل پنهانی.

هوش مصنوعی: نه چیزی مانع لذت‌بردن من می‌شود و نه کمبود روزی به من آسیب می‌زند. من در جایگاه خودم هستم.

هوش مصنوعی: به همین دلیل هر لحظه مصیبت جدیدی بر من نازل می‌شود، به خاطر ظلم و سختی‌های زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: مانند زری که سکه کم می‌آورد، من هم همیشه تحت فشار و سختی‌ام.

هوش مصنوعی: هر کسی را که به او سیمی بدهند، دوباره به روش‌های فریبنده‌اش برمی‌گرداند و آن را به فروشگاه خود برمی‌گرداند.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای کم اهمیت هستم که مانند چیز بی‌ارزشی به بازار آمده‌ام و از نظر ارزش، از سنگ‌های قیمتی هم بی‌ارزش‌ترم.

هوش مصنوعی: من در فکر و نگرانی از نتیجه کارهایم هستم، اما در مورد تأمین روزی و زندگی‌ام سردرگم هستم.

هوش مصنوعی: من به خاطر وفا و وفاداری در قید و بند هستم، و به دلیل خیانت دوستان در دچار مشکل و سختی شده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه از دل به زندگی خود ناراحت و مضطرب هستم، احساس می‌کنم که پوست به تنم مانند زندانی شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه به شدت از درد و رنجی که از دیگران کشیده‌ام، اکنون حتی از وجود خودم هم می‌ترسم.

هوش مصنوعی: من در جفای روزگار چنان آسیب دیده‌ام که در کوی وفا، جانم را فدای عشق خود می‌کنم.

هوش مصنوعی: نه در اندوه خانه‌ام در تبریز هستم و نه در جستجوی کار و معیشت در تهران.

هوش مصنوعی: ای پادشاه بزرگ، به من رحم کن، زیرا زندگی‌ام تحت تأثیر سختی‌ها و چالش‌ها قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر دست از خودخواهی برداری و خوبی‌هایت را به وضوح نشان دهی، من هم با نیکی رفتار می‌کنم.

هوش مصنوعی: بعد از چهل و هفت سال زندگی، دیگر چه چیزی از تو پنهان می‌ماند که بخواهم به سمت آن بروم؟

هوش مصنوعی: من آدمی نیستم که هر بار در جایی نشسته و دلبسته کسی شوم.

هوش مصنوعی: هر روز در پی نگیری که من مثل شیر قوی و نیرومند هستم، و هر بار هم به کام مارهای خطرناک و مضر نمی‌روم.

هوش مصنوعی: شاید از وضعیت مزارع فراهانم چیزی شنیده باشی.

هوش مصنوعی: این دو داستان من هستند؛ یکی از آن‌ها درباره دستجان و دیگری درباره ساروق. همچنین به بخش‌هایی از کازران و سیران نیز اشاره می‌کنم.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که بر دوش دارم، تمام زندگی‌ام را تحت تاثیر قرار داده و وضعی آشفته برایم به وجود آورده است. این درد و دلشکستگی باعث شده خانه‌ام به ویرانه‌ای تبدیل شود.

هوش مصنوعی: جانم از تحمل سختی‌ها به تنگ آمده است، پس چه برسد به اینکه بخواهم به کارهای بزرگ و مهم فکر کنم.

هوش مصنوعی: زندگی ام به شدت سخت و طاقت‌فرسا شده و دیگر توان ادامه دادن را ندارم، چه برسد به اینکه به جایی بزرگتر و مهم‌تر برسم.

هوش مصنوعی: پس از اینکه هزاوه (منظور منطقه‌ای در ایران) رفت و مهرآباد (مناطق دیگر) نماند، من در غم و اندوه همچنان باقی‌ام.

هوش مصنوعی: خدامی که قبلاً در کاخ و ایوان من مشغول به خدمت بودند، اکنون در حال آمادگی و انتظار برای حضور من هستند.

هوش مصنوعی: امروز نگاهی بینداز که چگونه بر آب و زمین و باغ و بستانم هجوم می‌آورند.

هوش مصنوعی: باغ و خانه من برای دربان امید و آرزو دارند، زیرا که من به آن‌ها زندگی و رونق می‌بخشم.

هوش مصنوعی: در هر نقطه‌ای از سرزمینم که بنایی خراب شده، دلم برای زادگاهم می‌تپیذ.

هوش مصنوعی: در عراق، مردان و زنان فعلاً در محاصره‌ای گرسنگی قرار دارند.

هوش مصنوعی: اجازه نده که کارها به دست افرادی نالایق بیفتد، مگر اینکه این کار را از مردان واقعی بخواهی.

هوش مصنوعی: فکر و خیال من فقط به تو مربوط است و هیچ کس دیگری در این زمینه برایم اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که هیچ غمی برایم وجود ندارد، جز لطف و رحمتی که تو و خدای بزرگ به من دارید.

هوش مصنوعی: پس از پدر و برادر و دیگر نزدیکان، تنها در منزل غم و اندوه خود مانده‌ام.

هوش مصنوعی: تنها شدم و به دست دشمنان افتادم، بی‌چاره و بی‌صدا و بی‌ساز و سامان هستم.

هوش مصنوعی: این مشکل به راحتی می‌تواند حل شود، چون خود تو نیز برای من آسانی می‌آوری.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه مقام و اعتبارم از تو دور شده، اکنون در گوشه‌ای از غم و اندوه نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، تنها چیزی که از خدای خود می‌خواهم این است که جانم فدای تو شود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که همه درد و غم‌های زندگی را به مادر می‌دهم، چرا که او در حال حاضر تنها تسکین‌دهنده من است و درست مانند زمانی که شیرش را به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از کاروان عقب مانده‌ام و برادران و بستگانم پیش از من رفته‌اند.

هوش مصنوعی: اگر در غم و اندوه، صد نفر مثل ماه زیبای کنعان باشند، من می‌گویم که من هم از نسل همین پیر کنعان هستم.

هوش مصنوعی: خدایا، لطف و عنایت خود را نازل کن و مرا از این چاهی که پر از ترس و خطر است نجات بده.