هوش مصنوعی: چشم‌های سیاه تو به قلب و جان من آسیب زده و از آشفتگی وجود تو، دنیای من خراب شده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند با جسم سهراب، مانند خنجری که رستم به کار می‌برد، کاری کند؛ اما خنجر مژگان تو با دلم چنین کرده است.

هوش مصنوعی: دل من را آشفته نکن و کار دنیا را به خطر نینداز، یعنی آن زلف پریشان تو را.

هوش مصنوعی: من همچون گوی در میدان بازی، تحت تأثیر زیبایی و جذابیت چهره‌ات قرار دارم و هر لحظه در نوسان هستم. زلف‌های پریشان تو برای من مانند چوب چوگان است که مرا به سمت خود می‌کشاند و نمی‌توانم از آن فرار کنم.

هوش مصنوعی: هرگز دل سخت تو با اشک‌های من نرم نخواهد شد، مانند اینکه باران نتواند به سندان (آهن) اثر بگذارد.

هوش مصنوعی: از درد و غم جان و تنم، همچون نقطه‌ای کوچک و یا رشته‌ی مویی باریک شده‌ام. ای معشوق خندان، برای من فرقی نمی‌کند که درک من از عشق چه اندازه باشد.

هوش مصنوعی: تو بر خیال خودت اتهام زده‌ای و بر هر زبانی که چیزی از تو بگوید، زبانش را بسته‌ای.

هوش مصنوعی: هیچ کس را ندیدم که خود را برای کاری آماده کرده باشد و از هیچ‌کس هم ندیدم که گوهری به زمین بیفشاند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را مانند تو با آن چهرهٔ زیبا و دلربا ندیده‌ام که بتواند باغی مانند گلستان را شکوفا کند.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند دام و توری است که دل‌های بسیاری را به خود کشانده و همگی را در عشق تو گرفتار کرده است. این زیبایی تو چنان که در چاه زنخدان قرار دارد، افراد را به سمت خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: هرگاه به یاد لب‌های سرخ تو می‌افتم، ای گوهری گرانبها، تا کی باید از درد و غم برایت اشک بریزم؟

هوش مصنوعی: من هیچ عیب و نقصی در خوبی‌های تو نمی‌بینم، زیرا جز با محبت تو هیچ کس را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: بدون حضور تو در شب‌های جدایی، ای معشوق ارمنی، آه من از آسمان عبور می‌کند و اشک از دامانم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کجا که نگاه می‌کنم، تصویر زیبایی تو در ذهنم نقش بسته است، از سقف و دیوار خانه گرفته تا کوچه‌ها و خیابان‌ها.

هوش مصنوعی: ای آشفته کنندهٔ جهان، چه مصیبتی را به بار آورده‌ای که شهری به خاطر تو به ویرانی کشیده شده است و من نه فریاد می‌زنم و نه همراهی دارم.

هوش مصنوعی: تیر نگاه تو مانند زره‌ای است که از جانم می‌گذرد، هر زمانی که با زیبایی‌ات به رخ می‌آوری، گویی زلف‌های تو همچون زره‌ای نفوذناپذیرند.

هوش مصنوعی: دوستی تو برای من آنقدر ارزشمند است که هرگز به مقام و فضیلت فرامرز یل نمی‌رسد، حتی اگر بخواهم به کینهٔ بهمنی اشاره کنم.

هوش مصنوعی: برخی از گل‌ها به زیبایی و جذابیت چهره تو رشد می‌کنند و در واقع، لاله‌ها در مکان‌های پنهان، دستاورد زیبایی تو هستند. نقره نیز به وفور و در کیفیتی عالی در جایی مشابه انبار تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: از زیبایی و محبت تو، برایم درد و رنجی باقی مانده است که مانند خاری در پا احساس می‌شود. و از زیبایی و شرافت تو، سنگینی و بار سنگینی بر دوشم هست.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر شرایطی است که فرد در آن احساس ضعف و کاهش نیرو می‌کند، به‌طوری که به نظر می‌رسد بار و فشار زندگی به او لطمه زده است. شخص دچار نگرانی و ناراحتی است و این بار سنگین بر دوش او مانند کوهی بزرگ احساس می‌شود و او را به سمت دلشکستگی و نومیدی می‌کشاند. در نهایت، روح و دل او از این وضعیت رنج می‌برند و او در جستجوی راهی برای رهایی از این شرایط است.

هوش مصنوعی: لبی که از رشتهٔ سوزن هم باریک‌تر است، عشق تو برای من یک حرفه و هنر است.

هوش مصنوعی: با این همه، من همچنان اشتیاق دیدن چهره‌ی تو را دارم و با وجود تمام مشکلات، در جستجوی وصالت هستم.

هوش مصنوعی: وقتی به بستن چیزی با دست به دور خودم نگاه می‌کنم، می‌بینم که مثل این است که در حال شمارش آب در هاون هستم.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانم از زیبایی تو روی برگردانم، حتی اگر تمام چشمانم را به رنگ قرمز درآورم.

هوش مصنوعی: زلف تو از زره داود قشنگ‌تر و پر حلقه‌تر است و چهره‌ات از آتش نمرود درخشان‌تر است.

هوش مصنوعی: با لیوان و جام از این جهان، عمرم سپری می‌شود. من چون شراب آن دانه‌ی سرخ را انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای سیمبر، از جایت بلند شو و در جام زرین بریز آن آتش بدون دود را.

هوش مصنوعی: می و جام را به جلو بیاور، حتی اگر غم‌های گذشته هنوز در دل دارم. چون بدون این شراب، دردی که دارم درمان نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از شرابی که دل‌ها را غمگین می‌کند، خوشحال نیستم، اما از شرابی که خاطره‌ها را شاداب و دلخوش می‌سازد، خوشنودم.

هوش مصنوعی: شخصیتی با سیرت و رفتار حکیمانه داری و خودت بهتر از هر کس می‌دانی که حکیم بر بیهوده این همه اصرار نمی‌ورزد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که کسی با دختر زر در پی معامله نیست، امکان ندارد که او از دنیای مادّی بهره‌ای ببرد.

هوش مصنوعی: به من از آن شرابی بده که درخشندگی‌اش بیشتر از چهره‌ی ایاز است، تا اینکه در نهایت، کارم به محمود برسد.

هوش مصنوعی: من از شراب تو قصد دارم، چرا که تو باعث مستی من می‌شوی و می‌خواهم بر چهره‌ی محبوبم بوسه بزنم.

هوش مصنوعی: چرا از بوسه‌ات به من حس نادانی می‌کنی و از اشک من نمی‌گذری؟ شاید برای اینکه دست و دلت به بخشش باز باشد.

هوش مصنوعی: دل مرا با جادو و سحر خود گرفتی، ای کسی که عشق‌پرستان به دستانت حسرت می‌خورند و هر چقدر هم که بگویند در مورد دستانت، باز هم نمی‌توانند حق مطلب را ادا کنند.

هوش مصنوعی: ای دل، تو چقدر در عشق محدود و تنگ‌نظری، لب‌های تو هم به اندازه‌ای باریک هستند که حتی زحمت اندیشیدن را برای خردمندان کم می‌کنند.

هوش مصنوعی: غم من به اندازه کوه‌هایی است که به قله‌های بلند می‌رسند و وجودم از عشق تو خالی و بی‌حس شده است.

هوش مصنوعی: صد خار جفا در دلم از حسرت بشکست یعنی در دل من به خاطر حسرتی که دارم، درد و رنج بسیاری وجود دارد. آن باغی که به زیبایی و شکوه تو ماندگار شده، اکنون دیگر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ابروی تو مانند کمان است و قد تو همچون تیر. من به خاطر حسرت آن تیر و کمان، به قد خود می‌نگرم و احساس کمبود می‌کنم.

هوش مصنوعی: نگاه تو مانند تیری است که از کمان رها می‌شود و با شدت و دقت به دل می‌زند، چشمان تو آنقدر جذاب و ریزبین هستند که به سمت قلب من حرکت می‌کنند، مثل نوک سنان که به راحتی از زره عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: با وجود این که جان مردم به خاطر خون تو از بین رفته، انگشتر لعل تو زیر نگین آمده و حکمرانی دو جهان را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: دیگر به چیزی کم‌ارزش توجه نمی‌کنم، اگر سرو زیبای تو به سمت ما بیفتد.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که زیبایی یا خوبی خاصی وجود دارد که باعث آزار دل نمی‌شود، اما افسوس که شخصی که به آن خوبی توجه ندارد، نمی‌تواند حال دل رنجور خود را بهبود بخشد. به عبارت دیگر، در کنار زیبایی‌ها، کمبود توجه و احساس در افراد باعث درد و رنج دل می‌شود.