هوش مصنوعی: ای داور جهان و زمان، هنوز مانند تو را در شکوه و زیبایی عالم ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: در آستان عظمت تو، هیچ کسی به خدمت‌گذاری خود خم نکرده و از فرمان تو سر باز نزده است.

هوش مصنوعی: من شعری در ستایش اهل فارس سروده‌ام که به خاطر ویژگی‌های بی‌نظیر آن‌ها، هنوز از غصه‌ای عمیق در دل دارم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ستایش و تمجید شخصی پرداخته است به گونه‌ای که حسادت دیگران نتوانسته به او آسیب بزند. این ستایش به قدری قوی و اثرگذار بوده که حسودان هنوز هم به آن حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: خدای من خوب می‌داند که هیچ چیزی به باارزشی مانند او وجود ندارد، حتی اگر هزاران صدف وجود داشته باشد که فقط یک دُر درونشان باشد.

هوش مصنوعی: این درخت ستایش که بادهای خوش‌بو به آن نزدیک نمی‌شود و جز رنج و زحمت چیزی ندارد، هنوز هم برگ و بر دارد.

هوش مصنوعی: از کسی در مورد خانه‌اش سوال کردم و به راستی که از این سؤال تنها نشانه‌ای از ذلت و خجالت مشاهده نکردم.

هوش مصنوعی: تو خودت مرا به کسی سپردی که در این دنیا شخصی آزاد و بزرگوار نیست، و هنوز مثل او پسری نیامده است.

هوش مصنوعی: اما تنها دو هفته از زمانی که به بی‌توجهی او دچار شدم می‌گذرد و اکنون مانند یک بدسگالی در جستجوی جاه و مقام، سردرگم و آواره‌ام.

هوش مصنوعی: به هر حال، گواه باش که جز ستایش او، بر زبانم هیچ سخن دیگری نیامده است.