قاآنی » قطعات » شمارهٔ ۱۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تویی چرخ و بس بد ترا فخر رفعت</p></div>
<div class="m2"><p>منم خاک و بس بد مرا ذُلّ پستی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شکستی دلم را ولی شکر گویم</p></div>
<div class="m2"><p>که دل از شکستن پذیرد درستی</p></div></div>

دیوان حکیم قاآنی شیرازی به کوشش محمدجعفر محجوب - تصویر ۱۰۴۱

شمارهٔ ۱۲۷

تویی چرخ و بس بد ترا فخر رفعت
منم خاک و بس بد مرا ذل پستی
شکستی دلم را ولی شکر گویم
که دل از شکستن پذیرد درستی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تضاد میان عظمت و پستی اشاره می‌کند. او خود را در مقام خاک می‌بیند و چرخ را نماد فخر و بلندی می‌داند. هرچند دلش شکسته، اما از این شکستن شکرگزاری می‌کند، چون معتقد است که دل از این تجربة تلخ می‌تواند به درستی و حقیقتی عمیق‌تر برسد.

شمارهٔ ۱۲۵

شمارهٔ ۱۲۶

هوش مصنوعی: تو مرکز و محور همه چیز هستی و من تنها ذره‌ای از خاک هستم، و این خاک بودنم نشان‌دهنده‌ی پستی و فقر من است.

تویی چرخ و بس بد ترا فخر رفعت

منم خاک و بس بد مرا ذُلّ پستی

هوش مصنوعی: دلم را شکستی، اما از شکست آن سپاسگزارم، زیرا دل می‌تواند از این شکست به حقیقت و درستایی برسد.

شکستی دلم را ولی شکر گویم

که دل از شکستن پذیرد درستی

شمارهٔ ۱۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده