هوش مصنوعی: من در بی‌زمانی زندگی می‌کنم که زبانم تنها به خاطر ستایش و دعا کردن برای تو به حرکت در می‌آید و هرگز به چیز دیگری نمی‌چرخد.

هوش مصنوعی: ای کاش وعده‌هایت همانقدر راست و واقعی بود که شعرهای من درباره تو است.

هوش مصنوعی: اینک به خاطر یک شوخی یا لطیفه که از وعده‌های نادرست تو به دست آمده، به حالتی رسیده‌ام که دچار سردرگمی و حیرت شده‌ام.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در دیوان روزگار زندگی وجود دارد، نام و نشان ستایش من و محبت تو باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: کلاه برعکس که درباره‌اش صحبت کردی، برای من هیچ معنایی ندارد چون قبایی که به تو نداده‌ام، برای تو هم ارزشی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: من از ظواهر و لباس‌ها گذشتم، وقتی آن کتابی که تو را به عنوان یک معجزه توصیف کرده، به دستم رسید.

هوش مصنوعی: ای خدا، بندگانت چه عذابی را تحمل می‌کنند! اگر این رفتار تو با دوستانت باشد، پس وفای تو به آنان چیست؟