هوش مصنوعی: به جاذبه و زیبایی‌های دنیا فکر نکن، زیرا چیزی که تو داری از آن‌ها بهتر است. دلیلش این است که دنیا کهنسال و فرسوده شده، در حالی که تو هنوز جوان و با طراوتی.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر اشاره به وجود یک شخص خاص دارد که نه شبیه به ستاره، نه به ماه، نه به فرشته و نه به گل است. وقتی به این شخص نگاه می‌کند، احساس می‌کند هرچه درباره‌اش بگوید، کم است و او از تمام توصیف‌ها فراتر است. این شخص برای او بسیار خاص و منحصر به فرد است.

هوش مصنوعی: شخصی می‌گوید که آرامش روحی واقعی نیست؛ این آرامش، در حقیقت نوعی درد و رنج است. او همچنین اشاره می‌کند که زره‌ بر تن داشتن، تنها یک پوشش نیست، بلکه به معنای دفاع از جان و محافظت در برابر خطرات است.

هوش مصنوعی: از اثر و نشانه‌های تو به اشتباه فکر کردم که مانند آهوی چینی هستی، اما وقتی که با تو روبرو شدم، دیدم که تو همچون شیر دلیر و شجاعی هستی.

هوش مصنوعی: تصور کن که تو به اینجا می‌آیی و می‌نشینی. من برایت می‌نوشم و تو می‌خوری. در حالی که بلند می‌شوی، بوسه‌ای می‌زنی و جانم را از من می‌گیری.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر تو همیشه نو و تازه است و زندگی‌ام به واسطهٔ بوی تو ادامه دارد. امروز، جهان وجود توست، چون تو روح جهانی به حساب می‌آیی.

هوش مصنوعی: این مصیبت فقط به شهر و جامعه مربوط نمی‌شود، بلکه بر دل و ایمان مردم نیز تأثیر می‌گذارد. این بلایایی که برای مملکت پیش می‌آید، در واقع به جان و تن افراد نیز آسیب می‌رساند.

هوش مصنوعی: تو را به عنوان آرامش و راحتی خود از همه چیز به حساب آوردم، اما وقتی خوب نگاه کردم، متوجه شدم که تو در واقع مایهٔ زیان و خسارت هستی.

هوش مصنوعی: آدمیان به خاطر همدیگر به دنبال نجات و خوشی نیستند، خوشی و لذت زندگی همیشگی نیست و در نهایت زندگی به زوال می‌رسد.

هوش مصنوعی: با نام ماهی که بر زمین تابیده و در آسمان مهر می‌درخشد، به تصویر باغی دلپذیر و زندگی شاداب آن توجه کن که در کنارش، رنج و دردهای جهانی نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: به او با عصبانیت گفتم که دیگر به خاطر تو صبر نخواهم کرد. او در پاسخ با خنده گفت: «تو که نمی‌توانی مثل من صبور باشی.»

هوش مصنوعی: برخلاف اصول ادب، اگر نگوییم، مانند اسیرانی هستید که به سوی شما کشیده می‌شوند با دامی که به طور پنهانی ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: من مانع راه تو چه اهمیتی دارد، اگر با لطف و مهرت بتوانی من را از خود جدا کرده و به حقیقت خودت برسانی.

هوش مصنوعی: ای ستارهٔ زمینی، چهرهٔ خود را آشکار کن، زیرا پردهٔ مه و خورشید و سایر ستاره‌ها را کنار می‌زند.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان داستان زیبایی صورت تو را بیان کرد، در حالی که زیبایی‌ات فراتر از آن است که با کلمات و معانی توصیف شود؟

هوش مصنوعی: در شب‌های بی‌خودی و غفلت، تصمیم دارم که دو رشته از موی تو را بگیرم و با لب و دندان خود به تو نزدیک شوم، همان‌طور که خودت می‌دانی.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد به دنبال کتاب شعر تو، قاآنی برود، باید بداند که حتی اگر چند قدمی از آب دور شود، باز هم در جریان خواهد بود.