هوش مصنوعی: زلف تو به اندازه‌ای آشفتگی دارد که دل عاشقان را به خود مشغول می‌کند و چهره‌ات با خطوط و خال‌ها به زیبایی زینت داده شده است.

هوش مصنوعی: موهای تو مانند عبیری (دودی) است که بر روی چهره‌ات نقش بسته و خال تو هم همچون شیری (رنگین) است که بر صورت تو درخشان و جذاب است.

هوش مصنوعی: تو باغ گل هستی که هیچ خاری ندارد، اما لعل (گوهری) تو مثل عسل خالص و بدون ناخالصی است.

هوش مصنوعی: یک طرف عقل من مرا می‌کشد و در طرف دیگر عشق. منِ بیچاره همواره در این کشمکش هستم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به نوعی از درد و رنج خود اشاره می‌کند. او می‌پرسد که این احساسات و غم‌هایش چه ارزش دارند، وقتی کسی که به شدت به او علاقه‌مند است، با راحتی و بی‌توجهی از کنارش می‌گذرد. در واقع، او به جداییش از معشوق و بی‌تفاوتی او نسبت به حالش اشاره می‌کند و حسرت و اندوه عمیق خود را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به دو تصویر متفاوت شده است. یکی، پسری است که در میدان جنگ مانند کسی است که زره پوشیده و آماده نبرد است. دیگری، او را به درخت سرو در یک مجالس خوب و با شکوه تشبیه کرده‌اند که نشانه‌ای از زیبایی و شجاعت دارد. به بیان دیگر، شخص در دو حالت متفاوت، هم می‌تواند قهرمان باشد و هم زیبا و دلربا.

هوش مصنوعی: در باغی که ماهی در آب درخشیده است، سروهایی هم به زیبایی در حال رشد و شکوفایی هستند.

هوش مصنوعی: هر جا که نشانه‌های زیبایی او باشد، آنجا مثل تبت است؛ هر جا لب‌هایش باشد، مانند مصر است؛ هر جا قدش باشد، همچون کشور کسمر است و هر جا چهره‌اش دیده شود، جایی بی‌نظیر است.