هوش مصنوعی: دیشب، پیر رندی خماره‌ای به من داد که از دو کائنات صدایی به گوش رسید که به نوشیدن دعوت می‌کند.

هوش مصنوعی: تو می‌روی و همراه تو، جان و بدن و ایمان و دل و عقل و درک نیز از پی تو می‌روند.

هوش مصنوعی: پس از رفتنت، دل من پر از ناله و فریاد شد. تو که از راه آمدی، من در سکوت نشستم.

هوش مصنوعی: شبی که باید با دوستانم بگذرانم، به خاطر یاد تو و صحبت‌هایی که در مورد موهایت داشتیم، خیلی طولانی و سخت شد.

هوش مصنوعی: دو چشم من به قدری اشک می‌ریزد که تمام دنیا را پر کرده است و آتش درونم خاموش نمی‌شود حتی با این اشک‌ها.

هوش مصنوعی: ای کاش از خاک من ظرفی بسازند، تا دوستانم آن را بر دوش بکشند و با خود ببرند.

هوش مصنوعی: دل من از نصیحت خردمند سرد شد، زیرا او می‌بیند که آتش دلم شعله‌ور است و به من می‌گوید آن را خاموش کن.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به زیبایی تو چشم گشودیم، از حرف‌های مردم گوش بسته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر تو می‌توانی از ما چشم بپوشی، ما از آن چهره‌ات دیگر نمی‌توانیم چشم بپوشیم.

هوش مصنوعی: رعد از زیبایی برق تو ناله می‌کند، هم‌اکنون جلوه‌گری کن و از ما صدا و فریاد برآور.

هوش مصنوعی: اگر لطف و فضل خداوند نبود، پرده‌ای برای پنهان‌کردن عیوب و نقص‌ها وجود نداشت.

هوش مصنوعی: اگر ناله و شکایت قاآنی را بشنوند، حتی سنگ دل‌ها هم از عمق وجود خود فریاد برمی‌آورند.