هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر خودخواهی و برای نفع شخصی به ما نزدیک شده، بدون تو از زندگی و وجود خود بیزار است.

هوش مصنوعی: من بدون تو نمی‌توانم به بهشت بروم و دل من هرگز نمی‌تواند بی‌تو به خوشی دست یابد.

هوش مصنوعی: بدون وجود تو، جانم در بدنم احساس تنگی می‌کند و سرم به خاطر نبودنت سنگینی می‌نماید.

هوش مصنوعی: دل‌های کسی که به خاطر تو غمگین شده‌اند همچون فضای باز و آزاد است، اما جان‌های عزیز در راه تو کوچک و ناچیز شده‌اند.

هوش مصنوعی: ابروی تو مثل تیغی است که بر سرم می‌افتد و مژه‌های تو مثل خارهایی هستند که به دل من ضربه می‌زنند.

هوش مصنوعی: ای جوان تازه‌نفسی که به جوانی رفتی و دیگر برنگشتی.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو همچون خط زیبا و حالت دل‌ربا، سایه‌ای بر شبگردان قهرمان افکنده است.

هوش مصنوعی: در هند شنیده‌ام که طوطی با منقار قرمز و شیرین‌زبان است و سخنانی دلنشین می‌گوید.

هوش مصنوعی: از آن انسانی که خط زیبایش در سایه‌ی زلف‌هایش در کنار لب‌های شیرینش جا گرفته است.

هوش مصنوعی: موهای تو همچون تراز و بلندی قامتت، به درختان سرو با وقار و زیبایی می‌ماند و گویی بر آن‌ها سایه‌ای خوشایند انداخته است.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به زیبایی و جاذبه‌ی تو خیره شده و از شگفتی به تماشای تو نشسته‌اند.