هوش مصنوعی: عشق من، هنگامی که زلف‌های زیبایت را باز کنی، درد و مشکلاتی که در دل دارم بیشتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای دل، فکری دیگر کن، زیرا که موهای زیبا و پیچیده محمود، هرچقدر هم که محکم گره خورده باشد، باز نخواهد شد.

هوش مصنوعی: شراب شیرین و خوش‌رنگ او به قدری لذت‌بخش است که اگر یک شب آن را ببوسم، طعم شیرینی نیشکر صبح روز بعد را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل چه فایده دارد اگر غم آن را بگیرد؟ و جان چه ارزشی دارد اگر لبخند او را نبیند؟

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی و جذابیت شخصی را با انگشت نشان دهد و به او توجه کند، در نهایت در زندگی ممکن است با مشکلات و چالش‌های بزرگی روبرو شود.

هوش مصنوعی: صبح وصال او مانند روزهای جوانی است، پس قدر و ارزشش را بدان، هرچند که این لحظه‌های زیبا پایدار نیستند.

هوش مصنوعی: ای کسی که به خوبی از نوشیدن شراب آگاهی و با زیبایی‌های ساده‌ات آشنا هستی، از چیزهایی که هست و نیست، هیچ نباید به دل بگیری.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دنبال پاک کردن زنگار از آینه است، به گونه‌ای که آینه دوباره درخشان و شفاف شود و غم و ناراحتی را از بین ببرد. این کنایه از تلاش برای رهایی از اندوه و ناراحتی و بازگشت به حالت شاداب و زیبای زندگی است.

هوش مصنوعی: ای معشوق زیبای من، من از ستم و ظلم تو می‌ترسم و از این می‌ترسم که بندۀ خوب و بزرگ خدا شرمنده شود.

هوش مصنوعی: مادر زمانه عقیم و نازا شده است، زیرا پس از تو همه چیز زشت و ناخوشایند به نظر می‌رسد، حتی اگر آفتاب هم طلوع کند.

هوش مصنوعی: اگر تمام زیبایان دنیا هم موهای خود را به زلف تو ببندند، غالیه (عطر خوشبو) خود را نیز به زلف تو می‌سپارند.

هوش مصنوعی: وقتی دل قاآنی آرزوی چیزی را کند، حوری زیبایی به سمت او می‌آید، اما او به آن حوری توجهی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: زبان او همیشه به ستایش تو مشغول است و زمانی که زندگی‌اش به پایان برسد، جز این سخن نگفته خواهد بود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در دنیا به شیرینی لبان محمود نمی‌رسد، به ویژه در زمانی که او کسی را ستایش می‌کند.