هوش مصنوعی: حالت مست و بی‌خود سرزنش من، او را به صحرا می‌برد. با این‌همه مستی که دارد، نگاه کن چقدر زیبا در حرکت است.

هوش مصنوعی: گاهی از شدت مستی بر زمین می‌افتد و گاهی از جا بلند می‌شود. خدایا، نکند این رفت و آمدش چیزی بر ما وارد کند که نتوانیم تحمل کنیم.

هوش مصنوعی: گاهی با arrogance و خود بزرگ‌بینی رفتار می‌کند، گاهی هم با فروتنی و تواضع برخورد می‌کند. برخی اوقات شرمنده و خجالت‌زده است و در مواقعی دیگر بدون هیچ نگرانی و با جرات عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: او به دشت می‌رود و به خاطر حسادت ما، خاکی که زیر پایش است، با اشک‌های ما تا عمق دریا می‌رود.

هوش مصنوعی: این شخص هم لب‌هایی دلنشین و جذاب دارد و هم زیبایی فریبنده‌ای مثل یوسف. او به آرامی حرکت می‌کند یا به سبک مسیحا می‌رود.

هوش مصنوعی: من نیز همچون او با تلاش و بازتابی از جنبش و نوسان به هر سمتی می‌روم؛ هر کجا که آفتاب باشد، سایه هم آنجا قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که دو زلف خود را مانند آستینش به هم نمی‌زند، من نیز همچون گیسوی او به دنبال او می‌روم تا او برود.

هوش مصنوعی: هر کدام از اندام‌های او به قدری زیباست که من در سراسر وجودش، چشمم به بالا و پایین می‌رود و حیران می‌شوم.

هوش مصنوعی: زلف‌هایش به خاطر مستی به هم ریخته و چهره‌اش از نوشیدن شراب شکفته و زیباست. او با این چهره و زلف‌های زیبا، تنها به صحرا می‌رود.

هوش مصنوعی: مردم این شهر افرادی آزاده و بی‌قید هستند. حالا در چنین جایی چطور می‌تواند او به تنهایی و مست به راه خود ادامه دهد؟

هوش مصنوعی: هرجا که انسان نگاه کند، انگار دل‌های مردم را می‌برد و به غارت می‌برد. آنجا مانند شهری است که تحت کنترل ترک‌ها قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم او را در آغوش بگیرم تا بوسه‌ای نصیبم کند، اما نمی‌دانم آیا او این کار را می‌کند یا می‌رود.