این غزل یک توصیف اروتیک هست. البته از توصیف های مشابه قدما فاصله گرفته و خیلی بی پرده و رئال همه چیز رو وصف می کنه، بر خلاف توصیف های کلاسیک (که استاد بی بدیل این روایات عاشقانه و البته اروتیک نظامی هست) که زیر انبوهی از تشبیه و استعاره و کنایه این صحنه ها رو وصف می کنن (و شخصاً شیوه اخیر رو بیشتر می پسندم).
بیت ما قبل آخر خیلی جالبه، به ویژه مصراع دومش که اشاره به نعره زدن های صوفیه در حالت غلبه جلوه معشوق هم داره و این نعره زدن هارو خیلی هنرمندانه کنار ناله های معاشقه قرار داده.
بیت آخر هم با شیطنت خاصی به این بیت حافظ اشاره داره:
چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت / شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت
و البته انهار حافظ کجا و انهار قاآنی کجا!!!