هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و صدای شادی از باغ‌ها به گوش می‌رسد. در هر لحظه، آواز سرودن پرندگان از دشت‌ها بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که صدای موسیقی و آواز پرندگان در هر شاخه و برگی پخش شده است، انگار به خاطر فراوانی صدای تذرو، صلصل، دراج و سار، همه جا پر از نغمه و سرود است.

هوش مصنوعی: وقتی که روح انسانی مانند بوی گل از باغ بیرون می‌آید، دل مثل پرنده‌ای می‌پرد و به پرواز درمی‌آید وقتی که صدای پرنده‌ای از شاخه‌ها شنیده می‌شود.

هوش مصنوعی: صدای دل‌انگیز بلبل و آواز سار و نالهٔ قمری گاهی از شکوفه‌های گل و گاهی از درخت سرو و گاهی از درخت چنار به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که فضایی شبیه به باغی از زیبایی و لذت، مانند بهشت عدن، خلق شده است که در آن جوانان زیبا و حوریان به طور مداوم و پشت سر هم حضور دارند.

هوش مصنوعی: یکی در دستش جامی دارد که زیبا و فریبنده است، و دیگری از گل تحسین می‌کند که بویی از محبوب به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: کیست که با معشوق خود به سمت باغ برود، و یکی دیگر با لیوان باده به سمت جویبار بیاید؟

هوش مصنوعی: یک نفر بدون تفکر به زیبایی‌های باغ نگاه می‌کند و خوشحال می‌شود، در حالی که دیگری عطر گل سمن را استشمام می‌کند و به عظمت و هنر خالق می‌اندیشد.

هوش مصنوعی: شخصی بر روی لاله قدم می‌زند و با هر قدمش، رنگ لاله‌ها تغییر می‌کند. یکی از گل‌ها از خوشحالی به وجد می‌آید و بویی از معشوق احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: برخی بر روی سبزه سر می‌خورند، برخی در مجلسی بر روی گل لاله می‌رقصند، گاهی فردی از حالتی سر به گرفتن می‌زند و گاهی دیگر به وضوح هوشیار و خندان است.

هوش مصنوعی: از هر صدایی که بلند می‌شود، نغمه‌ای زیبا و دلنشین به گوش می‌رسد و از هر گوشه‌ای، صدای سازهایی مثل بربط و تار به گوش می‌آید.

هوش مصنوعی: در آنجا کسی با نی نوازش می‌کند و صدای شاداب و پرهیاهو از همه سوی دیگر می‌آید. هزاران صدا و زمزمه از این سو و آن سو به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در هر جایی جشن و شادی برقرار است و با هر قدمی که برمی‌داریم، نوشیدنی‌ای برای خوشی وجود دارد. اما معمولاً در این خوشی‌ها، حواسمان نیست؛ مانند بهار که دوباره می‌آید و زندگی را جان تازه می‌دهد.

هوش مصنوعی: آیا در باغ زنبق، زیبایی من با موهای پریشان وجود دارد که بوی جان را از زنبق‌ها به مغز من می‌آورد؟

هوش مصنوعی: ای ساقی! مدام به من شراب بده، چون می‌ترسم که از مستی غافل شوم و بی‌خبر بمانم.

هوش مصنوعی: روز من به خاطر ریا کاری تیره و تار شده است. اگرچه ریا دلم را می‌سوزاند، اما با جانم می‌گویم که حتی اگر دوصد خرمن ریا وجود داشته باشد، یک ذره از آن هم برای من فایده‌ای نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی کنار سبزه چقدر لذت‌بخش است نوشیدن شراب، به ویژه در آن لحظه که نسیم خوشبو از گلزار به روی تو می‌وزد.

هوش مصنوعی: به خاطر حقیقت کسانی که شراب می‌نوشند، خوشی با نیکان را ترجیح می‌دهم، زیرا زندگی بدون محبتی که آن را خوشایند می‌دانم، برایم تلخ و ناگوار است.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم شراب تلخی را که به خاطر شور و هیجانش، کوه و دشت را بی‌قرار و دیوانه کند.

هوش مصنوعی: دلم برای دشت پر از شادابی و زیبایی یک شاهد جوان می‌سوزد که مثل او نه ماهی از ختن می‌آید و نه زیبایی از حصار.

هوش مصنوعی: مانند باد، آن موهای سیاهش بر چهره‌اش می‌رقصند و چنان می‌نماید که سپاه زنگبار به قصد غارت و تاراج در حال آمدن است.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای که از هم باز می‌کنم حلقه‌های زلف مشکی او را، در ذهنم کاروانی از مشک‌های تیره و خوشبو به راه می‌افتد.

هوش مصنوعی: وقتی موها و گیسوان او را می‌بینم، احساس می‌کنم که دنیا در چشم من پر از افعی و مار است و به شدت ترسناک می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی لب‌های شیرین او را می‌بینم، حس می‌کنم که گویی به هند سفر کرده‌ام. و وقتی به چهره رنگینش نگاه می‌کنم، چشم‌های من به یاد قندهار می‌افتند.

هوش مصنوعی: اگر چشمم را از باغ و زیبایی‌ها ببندم، اما او چهره‌اش را بگشاید، در آن صورت از دوستانم دور نمی‌شوم، زیرا اگر او در کنارم باشد، گرم و صمیمی می‌شوم.

هوش مصنوعی: در کنار خود، مملو از خطراتی می‌بینم که در آن لحظه، شخصی با موهای بلند و زیبایی کنارم حضور دارد.

هوش مصنوعی: نگاه من وقتی به چهره او می‌افتم، دنیا را مانند دودی پر از آتش می‌بینم.

هوش مصنوعی: و شکل و زیبایی و ویژگی‌های ظاهری او در چشمانم همچون گرد و غبار است که جهان را تاریک می‌کند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم این چه رازی است که وقتی زلف و چهره‌اش را می‌بینم، در چشمانم هر دو جهان روشن و تار می‌شود.

هوش مصنوعی: اسب اهواز شبیه به موجودی است که از آن زخم‌ها و نیش‌ها به جانش افتاده و هر لحظه ممکن است در جایی دیگر نگران و مضطرب باشد. این زلف‌های پرچین و مدّور او نیز مانند زندگی‌اش است که بر سطح آبی درخشانی نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: موهای او روز و شب مرا مشغول و نگران می‌کند؛ گویی من با این لاغری بسیار، بسیار صبور و شکیبا هستم.

هوش مصنوعی: لب قاآنی به زیبایی و لطافت لب محبوبش تشبیه شده است، که مانند رنگ زعفران است و از این لب هر لحظه گل و شیرینی و شکر به وفور به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبای من، نگاه کن به آن شراب و جامی که گویی از کوه سینا نور و روشنایی خاصی به نمایش گذاشته است.

هوش مصنوعی: به من می‌گویی که مرا ستایش کنم، اما وقتی تمام وجودم را می‌بینی، خودت به کامل‌ترین شکل ممکن مورد ستایش هستی. پس ستایش تو چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: من به هیچ‌وجه مغرور نمی‌شوم وقتی که تو می‌گویی من بهترین هستم. چه بسا این افتخار برای تو، که خود خالق زیبایی‌ها هستی، نمی‌ارزد.

هوش مصنوعی: من گل تو را می‌خوانم و مهرت را می‌شناسم، اما هیچ‌گونه وصفی برای تو نمی‌توانم بگویم. زیرا حیرانم و نمی‌دانم چه وصفی به تو برازنده است.

هوش مصنوعی: وقتی تو به خانه می‌آیی، آنجا به خودی خود زیبا و دلپذیر می‌شود. حتی اگر فصل پاییز باشد و همه جا خزان باشد، با حضور تو گویی بهار به آنجا می‌آید و حال و هوای تازه‌ای ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به احساس غم و اندوه شخصی اشاره دارد که به دیار خود بازمی‌گردد و در دلش از فراق و جدایی از خانواده و موروث خویش می‌نالد. او گمان می‌کند که دوری از وطن و عزیزانش، به دلیل غریب بودنش، سختی بسیاری به همراه دارد.

هوش مصنوعی: چرا باید انتظار داشته باشیم که نقاش و صورت‌گر در هر خانه‌ای خود را به نمایش بگذارند، وقتی هر خانه‌ای پر از نقش و نگار است؟

هوش مصنوعی: عزیزم، امروز صبح نوروز است و روزی است که باید تو را ببوسم، چرا که در فرهنگ اسلامی، این سنت در هر عید به عنوان یک نشانه شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: به یاد تو هستم در حالتی شاد و مست. قبلاً به تو گفته بودم که وقتی نوروز بیاید، وقت بوسیدن و ابراز محبت نیز خواهد رسید.

هوش مصنوعی: تو با لبخند شکرین خود خوشحال بودی و به آرامی می‌گفتی: روزی که کسی حاکم و صاحب اختیار بیاید، برای من نوروز است.

هوش مصنوعی: حسین‌خان میر ملک‌جم وقتی در مجالس می‌نشیند، برکت و نعمتش به دیگران می‌رسد و زندگی آن‌ها را غنی می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که شخصی با کینه و دشمنی تنها می‌نشیند و بر اسب بداندیشی خود سوار می‌شود، آنچنان در فکر و خیال خود غوطه‌ور است که گویی یک دنیا سوار بر آن اسب به او نزدیک می‌شوند.

هوش مصنوعی: در زمان خشم مژگان او، نگاه بدخواهان به شدت مانند تیری است که به چشمان اسفندیار اصابت می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که قلمم وصف زرافشانش را بنویسد، در ورق و در دیوان شعرم به زیبایی درخشانی می‌افتد.

هوش مصنوعی: یک حکیم گفته است که اگر کسی خون بخورد، لاغر می‌شود. حال من به وضوح می‌بینم که شمشیر او به خاطر خون‌ریزی، ضعیف و ناتوان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در روز جنگ او، صدای هشدار از هر سو به گوش مردم شرق و غرب می‌رسد و هر جا که بروند، این صدا به آن‌ها می‌رسد که خطر در پیش است.

هوش مصنوعی: از روی شادی و اشتیاق، آن‌قدر سخاوت و generosity دارد که به مردم، طلا و نقره و همچنین جواهرات گرانبها می‌بخشد و این هدایا از عمق زمین و دریا به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: در روز واقعه، شدت ضربات زال به قدری است که خون به شدت جاری می‌شود، گویی که همه جای زمین پر از یاقوت ریز و درخشان شده است.

هوش مصنوعی: محاسب گفت که روزی باید سخاوت او را بشمارم، اما نگرانم که از شرم نتوانم سرم را بلند کنم اگر روز حسابرسی بیافتد.

هوش مصنوعی: وقتی روز انتقام با قدرت و جاذبه خود بر چهره کسی اثر بگذارد، مانند آن است که ابری بر فراز کوه‌ها ظاهر شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ دیواری نمی‌تواند از خلقت محافظت کند، مگر آنکه تدبیر و احتیاط در کار باشد. پس نگران چیزی نباشید که در آن مکان‌های مستحکم و محکم وجود دارد.

هوش مصنوعی: آسمان برای قد و قامت تو چنان با شکوه است که هر سال بهار با عطر خاطراتی که از خلقت در جهان به جا مانده، فرامی‌رسد.

هوش مصنوعی: به عید تو دیگران تبریک می‌گویند، ولی من می‌گویم خود تو عیدی هستی برای عیدت. هر کسی که در این روز تو را ببیند، شرمنده و متعجب خواهد شد.

هوش مصنوعی: آن روزی که چهره‌ی زیبای تو را دیدم، نوروز برایم بی‌معنی شد و تمامی نوروزهای دیگر در نظر من بی‌ارزش خواهند بود.

هوش مصنوعی: به عنوان مثال، اگر نسبت صد را با چهارصد مقایسه کنیم، همانند این می‌شود که نسبت ده را با چهل‌یک و چهار مقایسه کنیم.

هوش مصنوعی: حساب حکومتی تو بیشتر از آن است که در شمارش بگنجد و مدّت سلطنت تو فراتر از آن است که بتوان به راحتی آن را در حساب آورد.

هوش مصنوعی: تو می‌پنداری که دهان تو همچون دریای عمان است و از آن، سخن‌ها و مطالب فراوان به شکل زیبا و دلنشین بیرون می‌آید.