هوش مصنوعی: صبح، پیام‌آور زیبای اردشیر به سراغم آمد و دوباره حس شوق و اشتیاق در من زنده شد.

هوش مصنوعی: هنوز روشنی صبح به طور کامل پیدایش نشده بود که آن ماهرو به سوی من آمد و مژده‌ای آورد.

هوش مصنوعی: غلام سیاه‌پوست شما از روی شادمانی فریادی کشید که به آقا مژده بدهید که از راه یکی پیام‌آور آمده است.

هوش مصنوعی: هنوز دوصد قدم دیگر باید بروم تا کسی از دو زلف تو با بوی خوش عطر بیاید.

هوش مصنوعی: گاه وقتی با اشراف و بزرگان دست می‌دهم، احساس می‌کنم که دست آنها به لطافت حریر است.

هوش مصنوعی: به محض اینکه او را در آغوش گرفتم، دستانم از سمت دوش‌هایش لغزید و در یک آغوش، مانند خمیری نرم شدم.

هوش مصنوعی: به نظر من، تمام زیبایی‌های او مانند لطافت و ظرافت اشعار شاعرانه است.

هوش مصنوعی: دو سال قبل ای کاش نامه‌ای می‌آوردی، چون بهانه‌ای برای قافیه‌ام نیاز داشتم، اما افسوس که دیر رسیدی.

هوش مصنوعی: هرچند وقتی به ملاقاتم آمد، حال من آن‌قدر بد بود که آتش تب بیش از شدت گرما به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: اما زمانی که رنج و درد من دور شد، گویی که پیام‌آور رحمت از آسمان به سراغم آمده است.

هوش مصنوعی: مرا از زنجیر رنج و درد رهایی بخشید، گمان نکن که بر تن من زرباف آمده است.

هوش مصنوعی: من نامه‌ای را سپردم و وقتی آن را گشودم، بوی مشک در عمق آن به مشامم رسید.

هوش مصنوعی: این جمله اشاره دارد به اینکه نامه‌ای وجود نداشت بلکه چیزی نوشته شده بود که پر از ارزش و زیبایی بود. حتی اگر سنگ‌های قیمتی در ظاهر رنگی تیره داشته باشند، باز هم ارزش و زیبایی خود را از دست نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است دوده‌ٔ او از مردمک چشم باشد که چشمان تار من به خاطر دیدن او روشن و روشن‌تر شده است؟

هوش مصنوعی: زمانی که او این شعر را می‌خواند، به حدی غرق در احساس و شوری بودم که صدایش مانند نوای چنگ باربد در گوشم طنین‌انداز شد و بمی و زنگی خاص داشت.

هوش مصنوعی: دوگوش من از شنیدن کلمات شیرین و دلپذیر پر شده، به طوری که دیگر نمی‌توانم تحمل کنم و به همین دلیل از کلمات و بیان‌های شیرین رها شدم.

هوش مصنوعی: از پا افکنده شده بودم از شدت تب، اما خوشحالم که محبت و دوستیم مرا نجات داد.

هوش مصنوعی: چه شکر و سپاسی می‌توانم از بخشندگی او بگوییم در حالی که بزرگی و همت او به قدری زیاد است که هزار بخشندگی کوچک هم ارزش یک ذره از آن را ندارد.

هوش مصنوعی: همت و اراده او چنان گسترده و فراگیر است که بر تمام هستی تسلط یافته است، به گونه‌ای که همت او به اندازه و عظمتی بزرگ و جهانی می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر چه بخواهد انجام می‌دهد و به نظر می‌رسد که تمام خلق و جهانیان در تسلط او هستند.

هوش مصنوعی: روزی من ویژگی‌های اراده و عزم او را در دل کوه خواندم، اما کوه نتوانست به این صحبت‌ها پاسخ دهد و در واقع، در میانه‌ی راه به سخن آمد.

هوش مصنوعی: ای بزرگ‌زاده، تو با کمال عزت و بزرگی خود، مانند ذات پاک عقل، در خاطر من عزیز و باارزش آمده‌ای.

هوش مصنوعی: زمانی که زیبایی و عظمت تو را دیدم، احساس کردم که تمام جهان در چشم من کوچک و ناچیز است.

هوش مصنوعی: تنها زمانی می‌توان به ویژگی‌های برتر و بی‌نظیر وجود تو پی برد که تو از عقل خود تصویر روشنی بدستیاری بگیری. در واقع، وجود پاک و شریف تو به اندازه عقل، بی‌همتا و منحصر به فرد است.

هوش مصنوعی: در محل تو آسمان‌های هفت‌گانه را دیدم که به شکل چیزی به کوچکی عرض یک دانه جو درآمده بودند.

هوش مصنوعی: لباس عقل، که نشانه‌ای از وجود و جایگاه می‌باشد، برای تو به قدری کوچکند و مناسب نیست که نتواند جایگاه واقعی‌ات را نشان دهد.

هوش مصنوعی: تو خود به اندازه دانش یک عالم بزرگ هستی، اما با توجه به این‌که بدنت کوچک است، به نظر می‌رسد که علم تو کمتر از آن چیزی است که در واقع داری.

هوش مصنوعی: از شدت ثروت و بی‌نیازی، هر غنی به پناه تو می‌آید و هر گدایی که از بخشش تو درخواست کمک کند، به وجود تو متکی می‌شود.

هوش مصنوعی: ویژگی‌های زیبای تو هر بار که قلم من می‌نویسد، مانند صدای بال‌های جبریل از نوشتن بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: زندگی دشمن همچون تنوری سرد است که هیچ‌کس نمی‌تواند در آن خوراکی لذت‌بخش بپزد. آرزوها و خواسته‌ها، هر چه که باشند، در نهایت با ناکامی و نارضایتی به نتیجه می‌رسند.

هوش مصنوعی: مردم از دشمن تو بیزارند، گویی که از بوی سیر مادر و پدرش متنفرند.

هوش مصنوعی: معانی و واژه‌ها با هم به رقابت می‌پرداختند، همان‌طور که یاد ستایش تو دیشب در ذهنم آمد.

هوش مصنوعی: بخش کمی از بخشش تو دنیا است و آنچه در آن وجود دارد نیز ناچیز است. چه برکت بزرگی که کسی با داشتن اندکی از آن، به فراوانی و زیادی دست یافته است.

هوش مصنوعی: از میدان های جنگی که پیش از این وجود داشت، دیگر هوای نبرد به قدری داغ و سوزان شده است که قابل تحمل نیست.

هوش مصنوعی: به زمین گفتند که به خاطر صدای بلند و خشمگین کسی، آتشین و پر از هیجان، همه چیز به هم ریخت و به هم خورد.

هوش مصنوعی: مخالفان وقتی دیدند که تیغ تو مانند آتش سوزان است، تصور کردند که صدای خروشان جهنم از گلوی تو بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی آن تیر را دید که به سوی تو پرتاب شده، بدخواهی با خود گفت که سرنوشت، شمشیری به دست گرفته و بار دیگر به خیر و خوشی بازگشته است.

هوش مصنوعی: وقتی خارپشت شروع به صحبت کرد، بر افراشتن خود را به نمایش گذاشت، زیرا چوب تیر بر تن دشمنش فرود آمد.

هوش مصنوعی: عقاب تو مانند تیری است که به کبوتر مرگ می‌زند و از هر سو، مانند بادی که به تندباد تبدیل می‌شود، به صدا درمی‌آید.

هوش مصنوعی: بدان که قهر تو می‌تواند جهان را ویران کند، اما رحمت تو به بندگان نجات می‌بخشد.

هوش مصنوعی: از خوش‌شانسی و سرنوشت خوب منصور بر دنیا افتخار کن، زیرا ناصرالدین شاه به یاری تو آمده است.

هوش مصنوعی: در آن روز، مردی که به دلیل شانس خوبش به مقام والایی دست یافته و تاج و جواهراتی بر سر دارد، سرآمد و مورد توجه قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: طاعت او بر هر دو گروه، یعنی جوانان و پیران، لازم است زیرا او به خوش‌شانسی جوانان و نیز به خرد و دانش پیران مرتبط است.

هوش مصنوعی: آسمان چگونه می‌تواند بر خلاف نظم و ترتیب عمل کند، در حالی که اداره و سامان‌دهی این ملک به عهدهٔ امیر است؟

هوش مصنوعی: مهین اتابک اعظم، که در بین بزرگان و سرآمدان قرار دارد، مانند دریایی است که از غدیر کوچکتر نیست.

هوش مصنوعی: ای ستاره درخشان، تو که در برابر شخصیت و بردباری‌ات، به اندازه‌ی یک دانه‌ی کوچک به نظر می‌رسد، حتی سنگینی کوه‌ها!

هوش مصنوعی: به دلیل سردی خوی و روحیه‌ام، نباید از این قضیه ناامید شوی که در این سال به شدت و یخبندان می‌گذرانم.

هوش مصنوعی: اگر نه، در همه جهان می‌دانی که مانند من نه تنها یک شاعر به دنیا آمده، بلکه نه یک نویسنده هم وجود دارد.

هوش مصنوعی: روح من از عشق تو آفریده شده است و به همین دلیل است که به ستایش تو مجبورم.

هوش مصنوعی: چرخ فلک مرا از تو دور کرد و به همین دلیل بود که سهراب به خاطر فریب هجیر نابود شد.

هوش مصنوعی: در این سفر، انگار همه نوع بلا و رنج و غم و مشکلات به سمت من آمده‌اند.

هوش مصنوعی: شکایت از سختی‌های زندگی اشتباه است، زیرا این سرنوشت من از سوی خداوند توانای است.

هوش مصنوعی: خوشبختانه من از نظر عقل و هوش غنی هستم، هرچند که از نظر مالی ممکن است وضعیت خوبی نداشته باشم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان ناپایداری و عدم اهمیت ظواهر می‌پردازد. شاعر می‌گوید که حتی اگر آثار هنری و زیبایی‌های ظاهری به سطحی ناچیز و بی‌اهمیت تبدیل شوند، او نگران نیست، زیرا ارزش واقعی هنر و خلاقیت به چیزهای مادی و ظاهری محدود نمی‌شود. به عبارت دیگر، او احساس می‌کند که هنر و استعدادی که دارد از چیزهای مادی فراتر است و نباید به عواملی مانند جنس فرش یا وضعیت ظاهری آن اهمیت داد.

هوش مصنوعی: با اینکه دانشی دارم، از تو خجالت می‌کشم مانند قطره‌ای که به عمق دریا می‌افتد.

هوش مصنوعی: بمان تا تاریکی ابدی روشن شود، همان‌طور که صبح آغازین از نور تو پیدا شد.

هوش مصنوعی: شعر قاآنی مانند آفتاب است و طبیعی است که در دنیا معروف و شناخته شده شود.