هوش مصنوعی: جشن نوروز، مراسمی است که از زمان جمشید، پادشاه بزرگ، آغاز شده است. این جشن، نمادی از علم و دانش جهانی است که با وجود او به جهانیان رسیده است.

هوش مصنوعی: شجاع‌السلطنه، که در میدان جنگ مانند یک قهرمان می‌درخشد و بدون نیاز به همراهان، با دل و شجاعت به نبرد می‌رود، به تنهایی آماده این رویداد بزرگ است.

هوش مصنوعی: اسکندر، فرمانروای بزرگ، به همراه یارانش و نیروهای تحت امرش، به میدان آمده است. در این بین، اشاره به شخصیت‌های تاریخی مانند افریدون و سلم هم شده که هر کدام نماد ویژگی‌هایی خاص در تاریخ و اساطیر ایران هستند.

هوش مصنوعی: در این زمان، لطف و خشم او به وضوح در جهان نمایان شده است. از آن مرکز، آب روان جاری است و از همین مرکز، آتش نیز به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: تن کاووس به شدت میلرزد و ترس، روان طوس را فراگرفته است. در میدان نبرد، کاموس از او هم چون نقشی بر دیوار، به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: آرش با تیرش و گرشاسب با شمشیرش در میدان او حاکم هستند و افراد مختلفی در اختیار او قرار دارند.

هوش مصنوعی: هر بار که شمشیر بر زمین می‌خورد و نبرد در آسمان به پایان می‌رسد، قدرت از بین می‌رود و دیگر جایی برای جنگیدن نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: گروه‌های جنگی خسته از مبارزات او هستند و آسمان نیز از حضور او شرمنده است. او با عزم راسخ و قاطعیت به پیش می‌رود و همه سیارات نیز به دور او آمده‌اند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که انسان باید مانند مرکز یک دایره باشد؛ یعنی از خودش ثبات و استواری نشان دهد. او باید در جهانی که همواره در حال تغییر است، قدرت درونی خود را حفظ کند و مانند مرکز پرگار باشد که در هر شرایطی می‌تواند بر دیگران تأثیر بگذارد و شکل‌دهنده باشد.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر محبت او مانند کباب در حال سوختن است، و او باعث خوشحالی و سرمستی است. نعمت‌های او مانند باران بر زمین آزادگان نازل شده است.

هوش مصنوعی: ماه مانند نعل سم اسبش در حال حرکت در آسمان می‌درخشد و در جمعیت او، نور ستاره‌اش مانند آینه‌ای از تابش نورها به نمایش درآمده است.

هوش مصنوعی: ای کاخ زیبا و بزرگ، که چون ماه درخشان هستی، سر بر پای تو گذاشته و روشنایی روز به زیبایی تو مانند شب تاریک آمده است.

هوش مصنوعی: از انصاف تو روح زمان در خواب است و تنها بخت تو در این دنیا همیشه بیدار و فعال است.

هوش مصنوعی: اجرام آسمانی هر ساعت مثل نوری درخشان بر آسمان می‌درخشند، گویی که از ابری غمگین و آزاردهنده بیرون آمده‌اند.

هوش مصنوعی: هر قطره‌ای که از ابر رحمت به زمین می‌ریزد، به خاطر بزرگواری و سخاوت توست که به عقب برگشته و بر این گیتی دوار نازل شده است.

هوش مصنوعی: ای آسمان پست، تو از قدرت و بخشش خود غمگینی، چون از نعمت‌های تو بسیاری همچون باران بر زمین‌ها فرود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، به قاآنی توجه کن؛ او خاقانی دیگری است. حالا روح خاقانی را ببین که به سخن آمده است.

هوش مصنوعی: هر روز صبح، خورشید از دل کوه سر برمی‌آورد و نورش در شرق و غرب و دریا و زمین را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: ای خورشید، روشنایی تو بر سر ستاره‌ات باشد و از آن به خاطر که رای و نظر تو، آثار خورشید را به همراه دارد.