هوش مصنوعی: دیشب که جهان به رنگ سیاه سپه‌زاد درآمد، ناگهان آن معشوق زنگی از در خارج شد.

هوش مصنوعی: با صورتی زیبا و باوقار، در زمانی که ماه در حال تیرگی است، لبخندی بر چهره داری مانند درخششی که تلاش می‌کند از پشت ابرهای سیاه بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: او بینی‌اش شبیه حرف "الف" است، اما ابروهایش مانند مدی است که بر سر "آه" قرار داده شده باشد.

هوش مصنوعی: مانند نرگسی که در نیمه شب با شرم و حیا به اطراف نگاه می‌کند و در دل شب آرام آرام شکوفا می‌شود.

هوش مصنوعی: دو لب او، با چشمان زیبایش رازهای عمیق و پنهانی را به تصویر می‌کشند، در حالی که غبغب او از عشق و دردهای درونش پر شده است و گویی همچون چاهی عمیق احساساتش را در خود جای داده است.

هوش مصنوعی: لب‌های او مانند انگشتانی است که در میانه‌ی آن‌ها آتش وجود دارد. موهایش شبیه به سرطان است، اما مانند شب، به طور کوتاه و مختصر وجود دارد.

هوش مصنوعی: مژه و ابروی او به قدری زیبا و فریبنده است که انگار بر روی دشنه و تیغ حک شده است. به نظر می‌رسد که این زیبایی، نمادی از نافرمانی او در مقابل قدرت سلطنت است.

هوش مصنوعی: در یک شب خاص که دو روز به هم می‌پیوندند، او با زیبایی و آرامش حرکت می‌کرد و دو غلام آصف نیز در کنارش بودند.

هوش مصنوعی: دختر از سمتی ایستاده و به‌طور زیبایی به سمت دیگر خم شده است، مثل چین و شکن‌هایی که در موهایش ایجاد شده، دل را می‌رباید.

هوش مصنوعی: گفتم ای کسی که زیبایی‌ات شب را برای من به شب قدر تبدیل کرده، به زلف‌های تو پناه می‌برم که همچون شب قدر، مرا در خود نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: ای تو که تقدیر من را خراب کردی، برادرم، در شبی تاریک که به من راه نشان دادی.

هوش مصنوعی: یکی از افراد می‌گوید که این سر مبارک که به آنان خدمت می‌کند، نشانه‌ای از بزرگی و ثبات است. این سر، نگهدارنده و حامی آزادگان بوده و در پشت فرماندهی سپاه قرار دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن جوان این ماجرا را شنید، اشک‌هایش سرازیر شد. او به خداوند می‌گوید: چه تقصیر بزرگی دارم که به این حال دچار شدم.

هوش مصنوعی: هر بار که به من و خانه‌ام نگاه می‌کرد، آهی عمیق می‌کشید و می‌گفت که من به جهنم رفته‌ام، واویلا!

هوش مصنوعی: خانه او هفت حجره دارد و درون آن هفتاد گرده نان موجود است. همچنین سفره او پنج و در اطراف آن پنجاه نفر جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف یک مطبخ (آشپزخانه) می‌پردازد که شبیه به یک تخم‌مرغ سپید است. او از روزنه‌ای که به خاطر دود، سیاه و تیره شده، نور را می‌بیند. این تصویر، نمایی از زندگی و کار در آشپزخانه‌ای پر از دود و آشفتگی است که به تازگی روشنایی و زیبایی را در خود دارد.

هوش مصنوعی: به کف شما سودی رسید که وضعیت من را ببینید، این مشکل به من تحمیل شده است و با چه گناهی به این حال و روز افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: کسی مثل من که در این وضعیت خسته و دلسرد شده، نباید در زندگی به حال و هوای عریانی و دل‌کردگی بیفتد.

هوش مصنوعی: انسان باید مانند سگ‌ها مراقب باشد و هر چیزی را نبیند، همچنین باید مانند الاغ‌ها بار سنگین را حمل کند و از آب و گیاه چیزی نخورد.

هوش مصنوعی: من با لحن لطیف و سخنان شیرینم، برای جلب توجه و محبت تو تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: خانواده و فرزندان مانند سگی با من درگیر هستند، در حالی که تو با فریب و نیرنگی که داری، از روباه هم زیرک‌تر به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: آیا با خداوند اینگونه فریبکاری کرده‌ای که چنین هدیه‌ای برایت فرستاده شده است به عنوان پاداش گناه‌هایت؟

هوش مصنوعی: هیچ چیزی در خانه نیاورده‌ای که گنجایش خدمتی به تو داشته باشد و هیچ چیزی بر سفره نیافزودی که به اندازه‌ی نان یا خوراکی مورد نیازت باشد.

هوش مصنوعی: اگر لطف خداوند نبود، آن دختر مورد پسند نمی‌بود؛ زیرا اگر چنین نبود، چهره‌اش هر روز به سیاهی می‌گرایید.

هوش مصنوعی: یکی از آنها گفت که بدون آرد، نان را در تنور بگذار و دیگری گفت که بدون دلو نمی‌توان از چاه آب کشید.

هوش مصنوعی: یکی از آن دو نفر گفت که بر روی آن حصیر کهنه وصله بزنند، و دیگری گفت که به این کلاه پاره دوخت بزنند.

هوش مصنوعی: یکی از کسانی که بر روی بام آسمان به جستجوی گندم می‌پردازد، و دیگری درباره انباشت ماه صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: شخصی به فکر این است که این هدیه زنگی که به دستش رسیده، به کدام استعداد و هنر او مربوط می‌شود و چه ویژگی‌ای آن را ارزشمند کرده است.

هوش مصنوعی: به جز شپش که در لباس و زیر بغلش نشسته، از او بپرس که چه چیزهایی از خانه آصف با خود آورده است.

هوش مصنوعی: آن دختر آن همه را می‌دید و به من می‌خندید، در حالی که من از شرم نگاه کردن به زمین دوخته شده بودم.

هوش مصنوعی: وقتی که او دید همه چیز در زندگی‌ام ضعیف و ناتوان است، از من و خانه‌ام تمام ناامیدی‌ها را به دل گرفت.

هوش مصنوعی: در نهایت، او از من پرسید چه کار کنم با تمام این انتقادها. من از بزرگواری او خواستم که مانند همیشه، از لطف و رحمت خود به من پناه دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف شخصی با دانایی و عدالت می‌پردازد که از نیروی او، زیبایی و نعمت‌های طبیعت به وجود می‌آید. او سبب می‌شود که از دل خاک کم‌خودی، گل‌های زیبا رشد کنند و از میان خارها، گیاهان به ثمر برسند. در واقع، این فرد مثل باران از آسمان، برکت و شکوفایی را به زمین می‌بخشد.

هوش مصنوعی: کسی که از بخشندگی تو این درد عمیق را احساس کرده است، دوباره تو را از چ criticisms سخت نجات خواهد داد.

هوش مصنوعی: بهترین فرد در میان دانشمندان و سرآمد بخشش‌گران، کسی است که رحمتش از آسمان نیز فراتر رفته و به قدری عظیم است که بارش نورش دو طرف آسمان را تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر حسد و غم، دلش پر از ناراحتی است، حتی اگر در اوج خوشی و آرامش هم باشد، از غم خود نخواهد رست.

هوش مصنوعی: در اینجا به ما می‌گوید که شخص با نیتی خالص و اراده‌ای آزاد، به خدمت و بندگی می‌پردازد و بر اساس هوش و درایت خود، به سادگی از روی اختیار و بدون هیچ گونه فشاری، تصمیم‌گیری می‌کند.

هوش مصنوعی: آن‌که وصف دلش مانند نور، دل‌ها را روشن می‌کند، همان کسی است که خاک وجودش به خاطر پاکی و زیبایی‌اش ارزشمند شده است.

هوش مصنوعی: خنده‌ی زیبای طبیعت به باغ بهشت او می‌افزاید و از بلندی مقامش، دیگران حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: بویی از صفات او به عالم رخت کشیده است و به برکت مقام او، آسمان را به زیور قدرت و عظمت خود آراسته است.

هوش مصنوعی: ای کسی که سحاب (باران) برای بخشندگی تو ادعا کرده، اکنون این دست من را به سوی تو دراز می‌کنم تا شاهد این نکته باشی.

هوش مصنوعی: در آن میهمانی که تو در آن جایگاه والایی داری، حتی بر صدر آسمان نیز جایی برای نشستن نیست جز در درگاه تو.

هوش مصنوعی: انوری در خواب کسی را دید که جلال‌الوزرا برای او ۳۰ درهم داده بود و این درهم‌ها را در رنگ سفید به عنوان هدیه‌ای از طرف یک فرد هندی سیاه‌پوست دریافت کرده بود.

هوش مصنوعی: خواب نادیده و ناگفته به من هدیه‌ای عطا کرد که آن کنیز، مشابهی نداشت و بی‌نظیر بود.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و شکوهی در آغاز کلام بیان شود، ممکن است این زیبایی و شکوه دوباره در طول سخن هم تکرار شود.

هوش مصنوعی: اگر چرخ روزگار با من دشمنی کند، تو که بر سر دوستی هستی، هرگز محبت و حمایت خود را از من دریغ نکن.

هوش مصنوعی: حسود من به خاطر حسادتش به محبوبیت من، در کلامش از کینه و آرزوی نداشتن چنین محبتی صحبت می‌کند، در حالی که کسی که واقعاً شایسته عشق و محبت است، از عشق و محبت شگفت‌انگیز برخوردار است.

هوش مصنوعی: شعر به قدری است که نمی‌توان آن را به راحتی تهیه کرد، چه برسد به اینکه به خواسته‌های تو برسد. این چه سحری است که ناگهان از ایران به وجود آمده است!

هوش مصنوعی: این تلاشی خارق‌العاده نیست، ای خداوند، بلکه من شاعری هستم که هیچ‌کس نمی‌تواند مرا از این حال و امیالم بازدارد. ماجرای من چه گناهی دارد؟

هوش مصنوعی: دوست عزیز، رحمت و محبت پادشاه هر روز بیشتر می‌شود و انصاف تو نیز مثال زدنی است. اما حسادت من به تو باعث شده که دردی را تحمل کنم که بی‌دلیل است، پس بهتر است از این درد رها شوم.

هوش مصنوعی: برای اثبات وجود خداوند و رد هرگونه شریک برای او، باید گفت که فقط اوست و جز او هیچ معبودی نیست.

هوش مصنوعی: این اتفاقاتی که برایت پیش می‌آید، به خاطر این است که شانس و اقبال خوبت از تو دور شده‌اند. ولی نگران نباش، چون خداوند تو را از همه مشکلات و بدی‌ها محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در میان مردم سخنی از تو وجود ندارد، دیگر جایی برای بیان احساسات نیست و تنها یاد زیبایی‌های تو در گفتگوها مطرح است.