هوش مصنوعی: خداوند به خاطر مهر و لطفش، انسان‌ها را آفرید و به آنها اعضای بدن مانند گوش، چشم، لب، پا، سر، دست و زبان عطا کرد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که هیچ گوشی جز خوبی‌های صاحب عهد را نمی‌شنود و هیچ چشمی جز جمال پادشاه جهان را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: تا کسی به غیر از ستایش پادشاه لب به سخن نگشاید و قدمی جز در مسیر آن درگاه برندارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در دل هیچ احساسی جز اشتیاق به سلطان نباشد، و تا وقتی که دست دیگری جز دست خودم به دارایی‌های زمان نرسد.

هوش مصنوعی: از همان روز اول، زبان انسان به گونه‌ای آفریده شده است که فقط در ستایش قهرمانان سخن می‌گوید و نمی‌تواند جز در این مورد صحبت کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تمجید و ستایش از شخصیتی قهرمان و بزرگوار اشاره می‌کند که دارای شجاعت و دلیری خاصی است. او به گونه‌ای برجسته است که مقامات و عزت را در بالاترین جاها قرار داده و از آن به عنوان نمادی از عظمت و افتخار یاد می‌کند.

هوش مصنوعی: در نزد او، جنگ و جشن هیچ تفاوتی ندارند و چه در برابر عموم باشد و چه در خفا، باز هم شرایط یکسان است.

هوش مصنوعی: اگر سنگی از درگاه او را به صد تکه تقسیم کنند، از هر تکه آن، صد آسمان نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: با ویژگی‌ها و توانایی‌هایش، شایسته است که قدرت و برتری خود را نمایش دهد. او با توانمندی‌هایش می‌تواند داستان تهمتن (رستم) را به زیبایی روایت کند.

هوش مصنوعی: ای کیومرث، همانند هوشنگ و تهمورس، فریدون نیز در زمان جمشید مانند کسری از این سرزمین محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: تو را به صد اعتبار در جهان می‌بینند، اما یک کس نمی‌تواند تو را با یک اعتبار به آسمان برساند.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌خواهی از اسب پیاده شوی، باید به آرامی عنان را رها کنی و پا را از رکاب بیرون بیاوری. تنها زمانی که پا را در رکاب گذاشتی و دستت بر روی عنان است، می‌توانی به درستی هدایت کنی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که بخشندگی و رافت تو به گونه‌ای است که از یک منبع و ریشه مشترک نشأت گرفته است. حسن دست‌دهی تو نیز موجب شده تا این صفات به طور پایدار و ماندگار در تو جلوه‌گر شوند.

هوش مصنوعی: تو از قدرت و توانایی خود می‌توانی به راحتی احساس غضب و محبت را برانگیزی، مانند اینکه آتش را از دریا بیرون بکشی یا آب زلال زمزم را از میان بخار و دود استخراج کنی.

هوش مصنوعی: اگر از قانون تو منحرف شود، روزگار به مانند آسمانی که در دورش طناب کشیده‌اند، او را به خود می‌پیچد و گرفتار می‌کند.

هوش مصنوعی: در دستان تو آن دختر زیبا چه چیزی است که در زمانی که در حال گشت و گذار است، مانند انسانی تشنه به آب از هر سو به دنبال آبی می‌گردد؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که از حال و رفتار او آگاهی نداشته باشی، نمی‌توانی چیزی از سخنانش بفهمی و او هم در بیان رازش ناتوان خواهد بود.

هوش مصنوعی: جسم او مانند پرنده‌ای لطیف و زیباست و چهره‌اش رنگین و جذاب. او گاهی به سمت جنگ می‌رود و گاهی نیز به سوی آرامش و آسایش.

هوش مصنوعی: در نظام کشور، وقتی که مقام و جایگاه تو مانند تیغ درخشان و تند است، باید در جاهای دیگر هم قدرت و نفوذ خود را حفظ کنی و از دست ندهی.

هوش مصنوعی: اگر شهریار را به این شکل تربیت کنیم، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که حکیم شیروان، او را به خوبی یاد کند و از او ستایش کند.

هوش مصنوعی: روزی که زمین را بوسیدم و شعر خود را خواندم، آرزو دارم که دیگر به آن ویرانه نگاه نکنم و از آن دور بشوم.

هوش مصنوعی: دیدم که در درگاه تو، من را به عنوان سردار زمانه می‌شناسند؛ کسی که آرزو می‌کنم همیشه زنده و پایدار بماند.

هوش مصنوعی: قاآنیا، لحظه‌ای بنشین تا به تو چند موضوع در مورد ستایش پادشاه بگویم.

هوش مصنوعی: پس چند خطی روی کاغذ طلا نوشت، از موضوعاتی که در آغاز سخن به نظم آورده بودم.

هوش مصنوعی: اگر بگویی که به این روش و به این شیوه عمل کن، من طلا در پایت می‌ریزم و نقره به تو می‌بخشم.

هوش مصنوعی: من با تعجب گفتم که تو از دل و جان در مدح شاه توانمندی صحبت می‌کنی، در حالی که درون تو گنجینه‌ای از خوبی‌ها و فضیلت‌ها پنهان است.

هوش مصنوعی: پس از اینکه جواهر خود را بخشیدم، دیگر از تو انتظار نداشته‌ام که از نقره و طلا به من کمک کنی. بعد از آنکه بخشش‌های بی‌پایان من را دیدی، دیگر به من جایگاهی از زندگی ندهی که به زحمت زندگی بگذرانم.

هوش مصنوعی: خداوند می‌داند که آنچه را گفتم تنها به خاطر اطاعت و امتحان بوده و نه به خاطر امیدی به آنچه گفته‌ام.

هوش مصنوعی: برای اینکه هر زمستان بعد از هر بهار نمایان شود، باید بهار در هر دی‌ماه به وضوح دیده شود.

هوش مصنوعی: دشمنانت از بین بروند و نابود شوند، اما دوستانت همیشه در شادی و سرسبزی باشند و هیچ وقت با مشکلات مواجه نشوند.