هوش مصنوعی: من شادی و نشاطی را که از این محفل دلنشین می‌بینم، نه از بهار و نه از بوی گل‌ها در باغ نمی‌یابم.

هوش مصنوعی: من نه از لذت بردن کنار پسران جوان خوشحال می‌شوم، نه از تماشای زنان بهشتی، نه از بهشت و نه از زندگی ابدی هیچ چیز نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: بعضی از مردم در آن دنیا بهشت را می‌بینند، اما من در این دنیا زیبایی و جذابیت چهره‌ی ترک‌ها را تماشا می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر اینکه به وصالی با دوست رسیده‌ام و دل و چشمم شاد است، هزاران بار شکرگزارم، حتی با وجود دشمنان حسود که نمی‌خواهند این خوشبختی را ببینند.

هوش مصنوعی: از جام می و چهره‌ی زیبا، جلوه‌های ماه، زهره و خورشید را همچون قرآنی می‌بینم.

هوش مصنوعی: از زیبایی ابرو و مژه‌های دلبران، غوغایی برپا می‌شود و تیر نگاه‌های جالب و معنادار از هر گوشه، مثل کمان به سوی من نشانه‌گیری می‌کند.

هوش مصنوعی: در دستان بانوان زیبا، جامی هلالی شکل را می‌بینم که همچون ماه نو در آسمان می‌درخشد و درخشش آن مرا به یاد صبح و مهربانی می‌اندازد.

هوش مصنوعی: از صدای دف و آواز چنگ و نغمهٔ عود، شادی و نشاطی در دل و جانم احساس می‌کنم و از این انرژی و سرور، وجودم را پر از زندگی می‌بینم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به توصیف حالتی شاعرانه و زیبایی‌شناسانه از یک جشن و بزم می‌پردازد. او حس می‌کند که نوشیدنی، همراه با چهره‌های زیبا و ستارگان در آسمان، همه در هماهنگی و زیبایی با یکدیگر قرار دارند. این ترکیب از عناصر دنیوی و آسمانی نشان‌دهنده‌ی لحظه‌ای لذت‌بخش و فرح‌انگیز است.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌ها و جذابیت‌های دلربا که به طبیعت و باغ و گل‌ها شباهت دارند، من همیشه با شگفتی یاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: در هر طرف عارن، دو زلف سیاه و زیبا مانند دو اژدها را می‌بینم که به گنجی با ارزش و منحصر به فرد اشاره دارد.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی ظاهری عابدی اشاره می‌کند که موهایش به طرزی جذاب و فریبنده آراسته شده است. دل‌ها و احساسات مردم مانند پرنده‌ای در قفس اسیر شده‌اند و حسرت آزادی و پرواز را دارند. این تصویر توصیف می‌کند که چقدر زیبایی می‌تواند دل‌ها را درگیر کند و آن‌ها را از آزادی واقعی دور سازد.

هوش مصنوعی: از چهره‌ی درخشان و موهای بافته‌شان، که به شکل طبقه‌های گل و سنبل زیبایی دارند، در هر گوشه و کنار می‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی از خوشحالی و شوق، سرم به سمت چپ و راست می‌چرخد، احساس می‌کنم که لرزشی به تنم دست می‌دهد و آب در دهانم جمع می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم میان آن‌ها را از هم تشخیص دهم، زیرا به قدری موهایشان در هم تنیده است که فقط مو را می‌بینم و نمی‌توانم به وسطشان دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: زلف‌های او مانند کمند رستم است و من آن‌ها را به گونه‌ای می‌بینم که در هفت عضو بدنم دچار آشفتگی می‌شوم و یادآور غوغای هفتخوان رستم می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی با دقت و تأمل نگاه می‌کنم، می‌توانم از بالای سر تا وسط سر همه چیز را ببینم.

هوش مصنوعی: در نگاه و دل من، تصویر چهرهٔ ساقی یا ستارهٔ سهیل یمن به وضوح دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: یک آهو را می‌بینم که به زیبایی شعر می‌خواند و در دستش دف دارد. همچنین، در کنار او، دو هفته و سیاره ناهید را مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: از آنجا که ساقی محبت زیادی را به سازنده خود تقدیم کرده، به خاطر آنکه شراب خوب و خوشبو را در جام می‌ریزد، من بوی گلابی را از درون ساغر احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این شعر گفته می‌شود که زیبایی‌های مختلفی چون سر، بازو، چهره و پا را در دل طبیعت و زیبایی‌های دیگر مشاهده می‌کنم. این توصیف به نوعی نشان‌دهنده ظرافت و جذابیت در موجودات و عناصر طبیعی است.

هوش مصنوعی: سایه‌ای که به چهره دوستم افتاده، زلف‌های سیاهش را مانند ستاره‌ای در شب تار می‌بینم که از آن محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تنها در چشمان من آرامش پیدا شده است، زیرا هرجا که نگاه می‌کنم، همان چیزی را می‌بینم که در دل دارم.

هوش مصنوعی: از عشق زیبایی‌های دختران زیبنده، که با چهره‌‌ی آن‌ها طراوتی می‌افزایم و بهشت را در زیبایی‌هایشان مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر زمانی که از لب‌ها و دندان‌هایشان صحبت می‌کنم، طعم شیرینی شکر و عسل را بر زبانم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این روزگار، می‌بینم که کاج، کلیسا، برنس و ناقوس رایج شده است و در عوض، مسکن‌های سنتی و پوشش‌های قدیمی در حال فراموشی هستند.

هوش مصنوعی: در جشن و میهمانی، عطر و خوشبویی گل، مشک، رنگ قرمز و زعفران را به خاطر زیبایی چهره‌شان می‌بینم.

هوش مصنوعی: از اشک‌هایم گلاب و از دل‌تنگی‌ام زعفران سرخ می‌بینم؛ بویی از عطر خوش عنبر و رنگ چهره‌ام مانند گل زعفران است.

هوش مصنوعی: این غزل را که نشانه‌ای از شادی و سرور پرندگان و موجودات وحشی است، برای مجالس خاص و شایسته بزرگان و خداوندان می‌بینم.

هوش مصنوعی: در آسمان فضیلت و در جهان بزرگ و با عظمت، من رستم‌خان را می‌بینم که روح رستم در وجود او پنهان است.

هوش مصنوعی: من در باغی که نماد بزرگی و عظمت است، مانند شاخه‌ای از درخت که به آسمان می‌روید، تصویری از شکوه آسمان را مشاهد می‌کنم.

هوش مصنوعی: در محل دلیران، تلاش و اراده‌ی او را می‌بینم که زمانه را فقط به شکل یک مشت استخوان تصور می‌کنم.

هوش مصنوعی: در درگاه او، هیاهوی بزرگ‌ترها را می‌شنوم و در آستینش، دریای وسیع و بی‌کرانی را می‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی که او در مهمانی جام را در دست دارد، من هم آن را به دست می‌گیرم و وقتی که در میدان جنگ با نیزه به او نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم که جنگ را به عهده دارم.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که من طعم آبی زلال و دلپذیر را تجربه کرده‌ام و آن را خوشایند می‌دانم، اما در عوض، طعمی تلخ و آزاردهنده را نیز احساس می‌کنم که مرا دچار رنج و ناراحتی می‌کند. دو حالت کاملاً متفاوت از لذت و درد را در مقایسه با هم نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در زمان نبرد او، زمین و آسمان به لرزه درمی‌آید و در زمان جشن و شادی‌اش، آشوبی بر دریا و زمین حاکم می‌شود.

هوش مصنوعی: در برابر بخشش او، بخل به آتش می‌افتد، همان‌طور که وقتی بخار بالای آتش به منصه ظهور می‌رسد، سحاب (ابر) را می‌بینم که به یک‌باره تغییر حالت می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر جا که سخنی از زیبایی او باشد، در هر نقطه‌ای که نگاه می‌کنم، باغ و گلزار را می‌بینم.

هوش مصنوعی: کشتی‌ران با اراده‌ای قوی، سفرش به دور دنیا را آغاز کرده است و بادبان‌های کشتی‌اش را در هفت پرده آسمان مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: آنچه در این بیت آورده شده، به طور خلاصه به این معناست که من ویژگی‌های دو شخص یا دو مفهوم را در نظر می‌گیرم. یکی از آن‌ها با قدرت و شدت عمل، به مانند آتش زدن تن و جان است، و دیگری با نوازش و دادن روزی به جان و روح انسان‌ها مرتبط است. در واقع، بیانگر تضادی میان ویژگی‌های سخت و نرم، و قدرت و رحمت است.

هوش مصنوعی: من با زیبایی کلامم به ستایش او می‌‌پردازم و در سرزمین وجودش، آرامش روح را تجربه می‌‌کنم.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، تو آن کسی هستی که در دشت هیجا، رستنی‌ها به همراه باد در حال حرکتند و تو را مشغول تماشا می‌بینم.

هوش مصنوعی: به خاطر کشتار ناشی از تیغ تو، تا روز قیامت، زمین را در حال نبرد و جدال می‌بینم.

هوش مصنوعی: از بین رفتن دشمن تو را از ضربه‌های فتنه‌انگیز می‌دانم و بدبختی‌های دولتی‌ات را ناشی از دستان درخشان می‌بینم.

هوش مصنوعی: در زمان کینه‌توزی تو، من مانند ماه نو و پدیده‌هایی چون دو کهکشان، تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر هر دو جهان را به بهای خاک پای تو به من بدهند، باز هم نمی‌توانم به تو بی‌هیچ قید و شرطی دست یابم.

هوش مصنوعی: زمانه به خاطر پیری ناامید شده بود، اما در دوره‌ی تو، هم شادی می‌بینم و هم جوانی.

هوش مصنوعی: به برکت عشق و محبت تو ای ماه آسمان، من هر کس را که در دنیا مهربان ببینم، متوجه عظمت و جلال تو می‌شوم.

هوش مصنوعی: به تو ای بخت، در تمام زندگی‌ات تا روز قیامت، خوشبختی و خوشحالی آرزو می‌کنم؛ زیرا می‌خواهم تو را در دنیا همیشه شاد و خوشبخت ببینم.