هوش مصنوعی: من کسی هستم که از دستان بخشنده خود، آفت را دور کرده‌ام و جهان را با عزت و بزرگی‌ام پشتیبانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مثل فیل در میدان نبرد هستم و با قدرت و خشم، از خرطومم به ضربه زدن می‌پردازم، و دندان‌هایم به تیزی شمشیر برای دشمنان خطرناک و درنده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانه به مانند یک دایره‌ای از رخدادها و چرخش‌هاست که در آن آسمان پر از ستاره‌هاست و هر کدام به نوبت درخشندگی خود را به نمایش می‌گذارند. من نیز مانند پیکانی هستم که در این فضای پرتلاطم قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر شمشیر من به کار رود، آسمان به سپر تبدیل می‌شود و کمر کهکشان تحت تاثیر من شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: روزگار باعث جدا شدن و بریدن پیوندهای من شده است. در حالی که زمین زیر پایم ناهموار و پر از سنگریزه است، به نوعی در وضعیتی نامساعد قرار دارم.

هوش مصنوعی: به دنیای خوشی و شادی می‌روم، اما هیچ چیزی از ناهید (سیاره زهره) ندارم. به اوج عظمت و شکوه می‌رسم، اما از کیوان (سیاره زحل) نیز چیزی ندارم.

هوش مصنوعی: خودم را از نیاز و خواسته‌های فغفور (پادشاه) آلوده و تیره احساس می‌کنم، مانند اینکه زمین به خاطر فرمانروایی خاقان (سلطنت) تحت فشار و آزمایش قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: وقتی که آماده‌ی جنگ می‌شوم، مانند شیر زره می‌پوشم و وقتی که تصمیم به سرگرمی و جشن می‌گیرم، مثل دریا می‌شوم که پر از شادی و سرور است.

هوش مصنوعی: در زمان مرگ، تجارت و کار من رونق می‌گیرد و در زمان محبت و آرزو، زندگی‌ام آرام و بی‌هیچ دغدغه‌ای ادامه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که از فضل و رحمت خداوند کمک بخواهم، حتی کوچک‌ترین نعمتی که دریافت می‌کنم، به اندازه هزار لقمان ارزشمند است.

هوش مصنوعی: در زمان نظم و سرودن شعر، همچون باران از ابر، قلم خود را می‌زنم و هر کلمه‌ای که می‌نویسم، به اندازه یک قطره آب ارزشمند و پرمعناست. من به قدری احساسات و افکارم را بیان می‌کنم که هر یک از آن‌ها به اندازه‌ی هزاران احساس عمیق و زنده است.

هوش مصنوعی: درون زره‌ام مانند آب، تصویر خورشید نمایان است و بر چهره‌ام مانند ابرهای بهار، جلوه‌ای زیبا و دلربا دارم.

هوش مصنوعی: در باغی پر از لاله و ریحان، عشق و محبت به آرامی شوق و عظمت را می‌افزاید، همان‌طور که لاله‌ها و ریحان‌ها به زیبایی و تیزی خود معروفند.

هوش مصنوعی: در دل طبیعت و زیبایی‌های آن، وجود آب و چمن و باغ‌ها احساس شوری و زندگی می‌کند. وجود آب و سبزه در دشت و باغ، باعث نشاط و شادابی در دل انسان می‌شود.

هوش مصنوعی: یک بوته‌ی خوشبو از عطر مردم بهشت بود و شعله‌ای بود که از سوزش تیغ آتشین قلبم برمی‌خاست.

هوش مصنوعی: من در میدان جنگ مانند خورشید می‌درخشم و در کنار رخش، مانند بوقبیس، آرام و با وقار ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل من فضا از خشم و نبرد پر است و مانند ابرهایی که از خشم در حال باریدن هستند، احساساتم به شدت طوفانی و تند هستند. من به مانند تیغی که باران می‌زند، نقش فعالی در این دگرگونی‌ها دارم.

هوش مصنوعی: با قدرت و دلیری مانند شیر از ملک و پادشاهی دفاع می‌کنم و در عین حال با دقت و احتیاط مانند ماری موذی، گنج و دارایی را حفاظت می‌کنم.

هوش مصنوعی: پر مگس به سبزی پر طوطی تبدیل شده است، رنگ آن تحت تأثیر زیبایی و شکوه دشت گرگان است که من هم از آنجا هستم.

هوش مصنوعی: دلم هنوز از دشمنان پر از درد و رنج است، در حالی که از دل من جواهرهایی چون الماس و زمرد می‌ریزد، و من همچنان زیبا و درخشان مانند مرجان هستم.

هوش مصنوعی: تیغ درخشان من هنوز به خود می‌بالد، زیرا من از خون دشمنانم به وجود آمده‌ام و منشأ قدرت و ثروتم هستم.

هوش مصنوعی: من برای تو، ای پادشاه، موضوعی دارم که اگر بپذیری آن، بهار آرزوهایم را به شاخ امیدم می‌دهد و از ناامیدی نجاتم می‌دهد.

هوش مصنوعی: دو هفته‌ای است که در سرزمین فارس دچار خوار و ذلت شده‌ام، مانند کاغذی که در سرزمین کافران قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: من هم به خاطر آنکه به زلف آشفته علاقه دارم، وقتی که زلف محبوب نیز به هم ریخته و نامنظم شد، حال و روزم نامتعادل و آشفته است.

هوش مصنوعی: به ویژه اینکه در سرم افکاری می‌چرخد که از شوق و ارادت به حضرت فرمانروای ایرانم نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به جز خواست و اراده من، وسیله‌ای برای سفر ندارم و با این امکانات، نمی‌توانم چنین مسیری را طی کنم.

هوش مصنوعی: اگر امسال وظیفه‌ام فراموش نشود و محبت به دو جهان را از شوق در دل داشته باشم، آستین‌هایم را بالا می‌زنم و تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: آن‌چنان از محبت و سپاس تو به وجد می‌آیم که گویا چرخش زمان، بر لب‌هایم قرار گرفته و به زبانی شیرین و پر از نعمت سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: ای تو که مانند نقره و طلا هستی، دیگر بر من خشم نگیرید. من چه اشتباهی کرده‌ام و چه نافرمانی انجام داده‌ام که شایسته این برخورد هستم؟

هوش مصنوعی: خسرو، تو چرا به من ظلم می‌کنی؟ من که ارزشی مثل نقره ندارم، پس چرا به من کینه‌ورزی می‌کنی؟ من جز خودم چیزی نیستم.

هوش مصنوعی: من از نعمت و ثروت تو برخوردار نیستم، نه از مقام و عنوان تو نسبتی با من هست.

هوش مصنوعی: نه آسمان را به من فشار بده و نه روزگار را به دردسر بینداز، چرا که این کارها باعث می‌شود که من آسیب ببینم.

هوش مصنوعی: من مانند صبح به تو نخواهم گفت که به من می‌نگری و درباره‌ام قضاوت می‌کنی، زیرا که خودت دستانت را از خطای من دور کن تا من بتوانم بر گردن تو دست نیندازم.

هوش مصنوعی: مدت عمر تو به اندازه‌ای است که آسمان مشخص کند و پایان آن به فرمان خداوند است.