هوش مصنوعی: ای معشوقه‌ی خوش‌رو، تو قلبی سخت مثل سنگ داری. افسوس که قلب سنگی‌ات نتوانسته حس دل‌تنگی مرا درک کند.

هوش مصنوعی: من هر روز به دنبال آرامش و دوستی با تو هستم، اما تو هر شب با سختگیری و مخالفت خود، تمایل به جنگ و درگیری نشان می‌دهی.

هوش مصنوعی: به خطی زیبا و دلنشین، نشانه‌هایی از ختن، حبش و فرنگ روی چهره‌ام می‌نویسم، یا اینکه به دختری از ختن، حبش یا فرنگ برخورد می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر کسی که مژه و چشم تو را ببیند، به اشتباه فکر می‌کند که یک پلنگ به آهو حمله کرده است.

هوش مصنوعی: هر لحظه وقتی که به چشمان سیاه می‌نگری، ای دوست، نگذار مردم را این‌گونه تحت تأثیر قرار دهی و رنگین کنی.

هوش مصنوعی: اگر چشمانت را با سرمه تیره کنی و پاهایت را با حنای قرمز رنگ کنی، با این حال در نهایت همه چیز به یک رنگ خواهد بود.

هوش مصنوعی: تو چگونه می‌توانی آهو را بگیری و چشمانش را ببندی، در حالی که به جای چشمان خود، از چهره‌ات نوری ساطع می‌کنی که همه جا را روشن می‌کند؟

هوش مصنوعی: مژگان زیبای تو نشانه‌ای از این است که تو با چشمان فریبنده‌ات قلب بسیاری را شکسته‌ای، مثل آهو که به خاطر تیرهای عشق آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: اگر تیر تو نتوانست زهرهٔ رنگ را پاره کند، پس سبزی که در چشمانت وجود دارد از کجا آمده است؟

هوش مصنوعی: چشمان آن آهو به رنگ سرخ نشان‌دهنده‌ی چیزی دیگر هستند و این خونریزی نشان می‌دهد که تو قصد شکار او را داشته‌ای.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره دارد به اینکه تو با چشمی بسته، گویی ماه را از آسمان دزدیده‌ای و بر صورت خود با چنگ و دندان نگه‌اش داشته‌ای. به نوعی می‌خواهد بگوید که تو زیبایی و جاذبه‌ای داری که دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد و این زیبایی را با شدت بیشتری حفظ می‌کنی.

هوش مصنوعی: باور نمی‌کنی که شب، چهره‌ات را از دیدگان دور کند، اما وقتی ماه روی تو درخشش پیدا کند، نورش به دورترین نقاط تابیده می‌شود.

هوش مصنوعی: دزدی دیگر تو این است که در را از صدف بیرون بیاوری و شکر سرخ را با فریب بر روی آن بگذاری.

هوش مصنوعی: اگر لب تو شیرین نیست، بیا تا آن را به چشم ببینم؛ وگرنه دندان‌های تو را با گوهرها هم‌سنگ و هم‌تا کن.

هوش مصنوعی: اگر نقش تو را بدزدی و آن را تنگ و کوچک کنی، این کار تو به نوعی شبیه به روی مانی است. اگر تو زنده شوی، همین نیرنگ را از تو می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به زیبایی سرو، لباسی می‌پوشانی، چرا که این زیبایی از اوست. ای دزد زبردست، تو از کجا و با چه رنگ و حالتی آمده‌ای؟

هوش مصنوعی: همه چیز در این دنیا ساده به نظر می‌رسد، اما چشمان تو همچون خنجری است که جان می‌رباید. ای زیبای پرشور، تو با ناز و آهسته‌رفتنت دل‌ها را می‌فریبی.

هوش مصنوعی: مردان بزرگ و خداوند، برای چه کسی در پشت آسمان‌ها ایستاده‌اند؟ آیا برای سجده و پرستش اوست که به خاطر نعمت‌هایش، به ستایش می‌پردازند؟

هوش مصنوعی: رتبه و مقام او چنان بلند است که آسمان هم در برابرش پایین و بی‌اهمیت به نظر می‌رسد. وجود او چنان بزرگ و عظیم است که دایرهٔ امکان و محدودیت نمی‌تواند به وسعت و وسعت وجود او باشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که جهان وجود دارد، خداوند نیز هست و همه‌ی شرف، عظمت، موفقیت و خطرات به او وابسته‌اند و از او نشأت می‌گیرند.