هوش مصنوعی: ای دل شاداب و شوخ، مانند کوهی بلند که به عقب بسته‌ای، آن را به همراه خود به هر گوشه و خیابان ببر.

هوش مصنوعی: از این کوه بلند می‌ترسم که تنم آسیب ببیند، ای شوخ و دل‌ربا، بی‌دلیل آزارم نده.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌توانی بار سنگینی را تحمل کنی، چرا در پی حمل یک کوه هستی؟ تو لطیف‌تر و تازه‌تری از گل هستی.

هوش مصنوعی: چهره‌ات همچون نور ماه در شب چهاردهم می‌درخشد و زیبایی‌ات با گل‌های تازه‌ای که در بهشت روییده، در تضاد است، مثل خارهایی که در زیر پایت قرار دارند.

هوش مصنوعی: اگر پای تو بر روی گل لاله گذاشته شود، پاهای تو در رنج خواهد بود و اگر گام خود را بر روی سایه بگذاری، گام‌هایت آزار خواهد دید.

هوش مصنوعی: حالت عجب‌انگیزی که داری مرا شگفت‌زده می‌کند، چرا که این کار سنگین و دشوار به نظر نمی‌رسد که برای تو مشکل باشد.

هوش مصنوعی: چرا اینقدر زحمت می‌کشی و درد و رنج می‌لکنی در حالی که مزدور نیستی؟ اگر بار را نمی‌کشی، پس چرا این همه تلاش می‌کنی؟

هوش مصنوعی: من با کمال افتخار و عشق بار سنگین محبت تو را بر دوش می‌کشم، ای محبوب زیبا، چون برای من هیچ ننگی در برداشتن این بار وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر بار سنگینی را حمل کنند، بدون شک آن را به آسانی نمی‌توان حمل کرد و در اینجا با بار سنگین مانند در و یا چیزی با اندازه بزرگ برابری می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا این بار سنگین را به یک تار مو آویزان کرده‌ای؟ این مهارت را از کجا آموخته‌ای، ای دوست؟

هوش مصنوعی: مویی را میان خود و من آویزان نکن، چرا که از این کوه می‌ترسم و نگرانم که آن مو به یکباره پاره شود.

هوش مصنوعی: ای پروردگارا، چرا اینقدر بخیل هستی که همواره در این شهر سرخ، نقره‌ی سفید را برای خود نگه می‌داری و انباشت می‌کنی؟

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که سیم و نقره به خاطر دادن و ارتباط برقرار کردن ارزش دارند، نه اینکه تنها به قصد حفظ و نگهداری آنها استفاده شوند. در واقع، اگر انسان‌ها فقط به جمع‌آوری و انباشت ثروت بپردازند، در نهایت به بی‌ثمری و نابودی خواهند انجامید. ارزش واقعی در استفاده و تعامل با چیزی است، نه در ذخیره کردن آن به شکلی که بی‌فایده شود.

هوش مصنوعی: از آن نقره دوری کن، زیرا روزی دزدانی خواهند آمد که تو نمی‌دانی چقدر زیرک و حیله‌گر هستند.

هوش مصنوعی: من سیم تو را در آغوش خود پنهان می‌کنم تا دزد ستمکار نتواند به آن دسترسی پیدا کند.

هوش مصنوعی: همه مردم می‌دانند که من در کارهای مربوط به امانتداری بسیار قابل اعتماد و امین هستم و هرگز به خیانت روی نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: به من چیزی بده که بتوانم از آن محافظت کنم و آن را در جایی پنهان کنم تا از دزدان دور باشد.

هوش مصنوعی: اگر مشورت از من بگیری و نظر تو درباره‌ طلا و نقره باشد، من هرگز در این زمینه کار نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: من به تو سیم و پول می‌دهم و از ثروتمندان می‌خواهم که با حالتی آشفته و پریشان به من برگردند، مانند آن کسی که در پی سودهای رباخوار است.

هوش مصنوعی: بدون تردید، نقره به دنبال خرید و فروش است تا امسال سود بیشتری نسبت به سال گذشته به دست آورد.

هوش مصنوعی: اگر تجارتی در کار نباشد، نقره و ثروت در مدت زمان کوتاهی از بین می‌رود و خالی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر هم تصمیم به تنهایی بگذاری، من با تو تجارت می‌کنم و از روی ناچاری شریک می‌شوم، ای دوست.

هوش مصنوعی: من بر روی نقره‌ات از چهره‌ام طلا می‌زنم و بیایید مانند بازرگانان شریک شویم.

هوش مصنوعی: دارایی من و نقره‌ات هر زمانی که تقسیم کنیم، باید به طور درست و به روش عادلانه‌ای انجام شود.

هوش مصنوعی: من دو سهم نصیبم می‌شود و تو یک سهم، زیرا ارزش نقره بیشتر از قیمت دینار است.

هوش مصنوعی: من این را به طور عادلانه نگفتم که ارزش دینار من به نسبت نقره تو به اندازه نیست.

هوش مصنوعی: امروز هیچ‌کس دینار مرا نمی‌خرد و همه برای سیم تو تا جانشان آماده خریدارند.

هوش مصنوعی: امروز می‌خواهم داستانی را برایت بگویم که شب گذشته پیش آمد. این داستان می‌تواند غم و اندوهی را که در دل دارم، از بین ببرد.

هوش مصنوعی: دیشب به سوی آن خانه رفتم که می‌دانی، جایی که در شب ستاره‌ها بر آن نمی‌تابیدند.

هوش مصنوعی: من خود را با دروغ و نیرنگ در آن خانه پنهان کردم، مانند روباه زیرک که در کمین نشسته است.

هوش مصنوعی: در دل شب، مرغی سر از جایش برداشت و شهدی سرخ از منقار خود ریخت.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه درخشان از هر گوشه پیدا شد، دختر زیبا و جوانی با قدی همچون بلبل و حرکتی چابک ظاهر گردید.

هوش مصنوعی: گروهی از پریان به خاطر دیوانگی مردم، ناگهان پرده از چهره زیبا و دلربایشان برداشتند.

هوش مصنوعی: تمامی حوری‌ها با قامت‌های زیبا به مانند درختان سرو، و جوانان خوش‌چهره به مانند ماه درخشان هستند.

هوش مصنوعی: قد همه به زیبایی فکر من است و زلف همه به حال و روز من تغییر کرده و افسرده شده‌اند.

هوش مصنوعی: دوری و جدایی همچون می و شراب به‌سرعت می‌گذرد و به فراموشی سپرده می‌شود. در این میان، صدای سازها و نوازندگان به گوش می‌رسد و شادی و شور در فضا طنین‌انداز می‌شود.

هوش مصنوعی: در این ابیات، تصویر رقص و چرخش انسان‌ها با اندام‌های گرد و زیبا به تصویر کشیده شده است. یکی از معانی آن، جنب و جوش و شادابی در رقص است که به شکل گنبدی در حرکت است، به طور کلی نشان‌دهنده زیبایی و هماهنگی در حرکات رقصندگان است.

هوش مصنوعی: مالک و مملوک به همدیگر آوازه و خبر رساندند. بنده لباسش را از پا درآورد و سالار هم همین کار را انجام داد.

هوش مصنوعی: هر کس در کوچهٔ شلوغ خود را آماده کرده و دامن به کمر زده، مانند زاهدی وسواس که به اطرافش می‌نگرد.

هوش مصنوعی: زمانی که نگاه می‌کردم، زیبایی مانند خوشه‌ای از محصولات در مزرعه به چشم می‌آمد؛ و وقتی که به دقت می‌نگریستم، گویی گل‌های معطر به اندازه‌ی زیاد و انبوه وجود داشتند.

هوش مصنوعی: گفتی که آنجا جایی است که دنبه‌ فروشان فعالیت می‌کنند و در آنجا دنبه را به مقدار زیاد می‌فروشند.

هوش مصنوعی: یا جمعیت پنبه‌فروشان، از طرفی در حال سودآوری هستید و در عین حال پنبه‌هایی که به صورت شسته و مرتب آماده شده‌اند را به بازار می‌آورید.

هوش مصنوعی: بازار حلب پر از شلوغی و زندگی بود و تو گفتی که از هر سمت، یک آینه‌ی صاف و روشن نمایان شده است.

هوش مصنوعی: گفتی که سران همه خوشی‌ها و زیبایی‌ها مانند چراغ بلورین است که برای روشن کردن شب تاریک ساخته شده است.

هوش مصنوعی: شاید از زمان کیومرث، در شهری که با سیم پوشیده شده است، انباری وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: در نهایت، آنها از نوشیدنی شاد و سرخوش شدند و بر روی هم افتادند. مانند ملخ‌ها که در هر گوشه پراکنده شده‌اند، در حالت مستی خوابشان برد.

هوش مصنوعی: همه چیز از جلو به گونه‌ای است که مانند دانه‌ی خرما به نظر می‌رسد و از پشت نیز مانند تلی از گل‌ها به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: از این طرف همه شمع‌ها و از آن سو همه چراغ‌ها هستند؛ به همین خاطر همه گنج‌ها از این رو هستند و از آن رو هم چون مار به آرامی می‌غلطند.

هوش مصنوعی: من مانند کفتار، سریع و چابک از جای خود بیرون آمدم، به‌گونه‌ای که به سرعت به طعمه‌ام رسیدم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که دیگران در خوشی و سرخوشی غرق شده‌اند، در حالی که من در حال تجربه زحمت و درد هستم. آن‌ها در خواب و بی‌خبر از دنیا هستند، اما من بیدار و آگاه از واقعیات زندگی‌ام.

هوش مصنوعی: یک انگشت خود را در ساق یکی نرم فرو کردم و از پای او شلوار را به آرامی درآوردم.

هوش مصنوعی: هر گاهی که از بوسهٔ این معشوق لذت می‌برم، شادی و کاملی در وجودم حس می‌کنم؛ و گاهی دیگر، با دیدن موهای او، احساساتی عمیق و اندیشه‌هایی خوشایند مرا فرا می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که بر دمل زخم فشار آوردم، با چاقو به عمق آن نفوذ کردم و میخ را در این لحظه به داخل فرو بردم.

هوش مصنوعی: شمشیرم به سپر فرود آمد، تا جایی که تیرم به هدف رسید و پنهان شد تا اینکه صدا کرد.

هوش مصنوعی: در یک نگاه به ونوس با جذبه و زیبایی، همه را به سمت خود کشیدم و نه تنها کسی را به خانه خود نیاوردم، بلکه حتی از پرستارش هم غافل شدم.

هوش مصنوعی: خلاصه اینکه به عنوان آدمی که شبیه حلاج است، تمام شب در حال کار کردن و پنبه زدن بودم.

هوش مصنوعی: من به جایگاه قدرت و عظمت نشسته‌ام و آن‌ها نیز همچون قهرمانانی بزرگ و نیرومند در دور و بر من حضور دارند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از آن تپه و دره خارج نشوم، اسب تندرو را با ضربه‌ای که به پشتش می‌زنم، به جلو می‌رانم.

هوش مصنوعی: در نزدیکی اذان صبح از جا برخاستم و گفتم: ای بلم، نمایی از این ویژگی بی‌نظیر را به من نشان ده.

هوش مصنوعی: از جیبی که در آن قلمدان بود، چیزی را بیرون آوردم، همان‌طور که دبیری که مسئول نوشتن اسرار است، به سرعت و چابکی عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: بر روی صفحه‌ای نقره‌ای نام و لقب خود را نوشتم که آتش و خفت نرود.

هوش مصنوعی: سپس به یاد تو از لب و صورت و دیگر قسمت‌ها چند بوسه برای سفر آینده گرفتم.

هوش مصنوعی: به یقین می‌گویم که آن تصویر مانند ردی که بر روی آینه می‌ماند، بر روی سینه‌هایشان باقی بود.

هوش مصنوعی: وقتی نام من را در صبح مشاهده کنند، خواهند گفت: چه شاعر جوانمرد و ماهری است.

هوش مصنوعی: بنابراین، همه را متوجه کردم که در عوض دوستی و همراهی من، باید باری از غلامی را تحمل کنند، زیرا پس از این دیگر نمی‌توانند انکار کنند که چقدر تحت تأثیر صحبت‌های من قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: من به همه شما در ازای لباس و خوراک، اشعار و غزل‌هایی می‌دهم تا بنویسید.

هوش مصنوعی: اما ای ترک، امروز از گناهان خود عذرخواهی کرده‌ام و همه چیز را از دل و جان تو پاک کرده‌ام.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل از گناه پاک نشود، نمی‌تواند به زبان در ستایش پادشاهی ادب و حقیقت بگوید.