هوش مصنوعی: شاه ختن به طور ناگهانی پنهان شد و به همراه او، زره‌ای زرین از سرش افتاد.

هوش مصنوعی: من با نیرویی بزرگ‌تر از هر چیزی به میدان می‌آیم و شاه حبش را به همراه دو سواری، از مخفیگاهش بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: در زیر جامه‌ای سیاه، گلی مخفی از جواهرات زیبا و درخشان قرار دارد.

هوش مصنوعی: چرخ دوریان بر پایه‌های ستاره‌ها برای او لباس‌هایی از حلقه‌های نقره‌ای بافته است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها همچون دیسک‌های نقره‌ای در آسمان درخشانند و آسمان به زیبایی جادوگری جالب توجهی را به نمایش گذاشته است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از شگفتی‌ها و زیبایی‌های عالم یاد می‌کند. او به ماه که به موسی (پیامبر) تشبیه شده اشاره دارد و می‌گوید که ماه معلم و راهنمایی است. سپس به کهکشان و خطوطش اشاره می‌کند که نماد حرکت و هدف‌مندی در عالم است. همچنین او به شعیب، پیامبری که به قومش هدایت می‌کرد، و دشت مدینه که به عنوان مکان مهمی در تاریخ اسلام شناخته می‌شود، اشاره می‌کند. به طور کلی، این آیات عناصر مختلفی از علم، هدایت و زیبایی‌های جهان را به تصویر می‌کشند.

هوش مصنوعی: هزاران ستاره درخشان که به دور زمین می‌چرخند، بدون اینکه آسیبی به خود بزند.

هوش مصنوعی: من هر دو چشمم را به ستاره‌ها دوخته‌ام و تا صبح به آن‌ها نگاه می‌کنم، و از دیدن ستاره‌ها پر از شگفتی و حیرت هستم.

هوش مصنوعی: ناگهان، قبل از اینکه به عبادت خداوند یگانه بپردازم، چیزی به من داده شد.

هوش مصنوعی: ماه، از درون اتاق وارد شده و چهره‌اش به قدری زیبا و درخشان است که مانند باغی پر از گل‌های سوسن به نظر می‌رسد. موی او نیز ناپاک و آشفته است، حالتی رمانتیک و جذاب دارد.

هوش مصنوعی: وقتی صبح حقیقتی به دنبال صبح دروغین ظاهر می‌شود، از نازکای موهایش تا گوش‌ها و چهره‌اش تابش نور را می‌توان دید.

هوش مصنوعی: در جمع زیباویان، به روشنی و دلربایی آنها بدون شک وجود دارد و از میان نیک‌اندیشان نیز، به طراوت و جذابیت خاصی دست یافته‌اند.

هوش مصنوعی: در بابل، ذقن او به مانند زلف‌های خوشبو و خوش‌فرم هاروت درآمده و بر موی سر آونا شبیه شده است.

هوش مصنوعی: یا نی منیژه، با موهای آشفته و در حالی که بختش به هم ریخته، کنار چاه بیژنا ایستاده است.

هوش مصنوعی: موی بلند و زیبا مانند رستم، ابروهایی پررنگ و زیبا همچون حسام سام، مژگانی که مانند تیر آرش است و قدی که مانند نیزه قارنا می‌باشد.

هوش مصنوعی: موهای بلند و تاب‌دار او مانند کفه‌ی یک فلاخن است و این گیسوان بافته شده شبیه بندی است که فلاخن را به کار می‌اندازد.

هوش مصنوعی: چشم من به چهره‌ات خیره شد، زیرا که تار موی تو همچون رشته‌ای بوده و مژه‌ات همچون تیری سوزان است.

هوش مصنوعی: به او گفتم که فراموشش کرده‌ای، چون از آسمان باران نعمت و گل‌ها باریده و زمین و دشت را سرسبز کرده است.

هوش مصنوعی: از پشت ابرهای تیره، خورشید مانند نگینی ارزشمند از دستان دوست نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که گل لاله بر فراز کوه در شب مهتاب شکوفا می‌شود، گویی که نوری از تیغ‌کوه تابیده است و آنجا را روشن کرده است.

هوش مصنوعی: اگر درخت بید سرخ زحمت نمی‌کشید، چرا در میانه چمن گل‌های قرمز و لاله‌های رنگین وجود دارد؟

هوش مصنوعی: شنیدی که برای انتقام قتل تهمتن، سنگی از کوه زبرکوه به همنا انداخته شد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف قدرت و تأثیر یک پدیده طبیعی شگرف می‌پردازد. سیل بهمن مانند نیرویی قوی و ویرانگر است که سنگ‌ها را از کوه‌ها به پایین پرتاب می‌کند. در کنار آن، لاله‌ای که در دامن تهمتن (یعنی رستم) شکفته شده، نمادی از زیبایی و زندگی است که در کنار این قدرت و شدت قرار دارد. این ترکیب نشان‌دهنده تضاد بین خشونت و لطافت در طبیعت است.

هوش مصنوعی: در هاون عقیق، گل شقایق و نسیم صبح به قدری با هم مخلوط شده‌اند که عطر خوش غالیه و مشک را به وجود آورده‌اند.

هوش مصنوعی: حال، این نقاط سیاه بر روی آن مشک و عطر جالب، نشانه‌هایی از عشق و حسرت هستند که بر روی آن رنگ‌های قرمز باقی مانده‌اند.

هوش مصنوعی: هر صبح، آفتاب بر چمنزار می‌تابد و سایه سرو در باغ را می‌پوشاند و زیبایی گل‌ها را بیشتر می‌کند.

هوش مصنوعی: از آن انسانی که قامتش مانند سرو است و در زمانه خود به عنوان یک ولی و سرور شناخته می‌شود، برکت و خوشبختی به دنیا سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: شیرکام، فرزند ملک اردشیر، به خاطر بخشندگی و generosity او، ابرها از خجالت شرمنده‌اند.

هوش مصنوعی: فرمانده‌ای که نام نیکو و خوشی دارد، نشانه‌ای از قدرت و حکومت اوست و نمایانگر ارزش‌های ملت و قوانین آن به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از تنبیه و خشم او، چرخ روزگار تا قیامت دیگر افسار نخواهد زد.

هوش مصنوعی: ای کسی که مانند ابرهای باران‌زا در بهار، در دل خود دودی خشک و بی‌حیات داری که از گلخن (محل دودزا) برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: هر کجا که خنجر تو به خون‌ریزی بپردازد، از خاک معرکه برمی‌خیزیم تا روز قیامت.

هوش مصنوعی: زمانی که دانه هنوز زیر خاک کاشته نشده، تو با دقت و احتیاط خود را آماده می‌کنی تا خوشه‌های زیبا و خرمی به ثمر برسند.

هوش مصنوعی: آنها که عهد بسته و سوگند خورده‌اند، با شمشیر تو به جنگ جان دشمنان می‌روند.

هوش مصنوعی: هرگاه شمشیر تو از نیام خارج شود، بداندیشان به سرعت از ترس و نگرانی فرار می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از بخشندگی تو جانش را بدهد، شگفتی ندارد. چون چراغ وقتی روغنش تمام شود، می‌میرد.

هوش مصنوعی: به خاطر شجاعت و دلیری تو در روزهای جنگ، صدای تو برای من از بهترین آوازها شیرین‌تر و دل‌چسب‌تر است.

هوش مصنوعی: در هر زمینه‌ای که فعالیت کنی، چنان مهارت پیدا می‌کنی که استادان آن رشته تو را به عنوان یک استاد می‌شناسند.

هوش مصنوعی: بهتر است که در زیر زمین پنهان شوی تا این‌که در تمام دنیا زیر نظر آن بداندیش قرار بگیری.

هوش مصنوعی: جای تعجب نیست که چتر تو بر دو جهان سایه افکن شده، زیرا دامن تو بسیار وسیع و گسترده است.

هوش مصنوعی: در دل زمین و در اسرار پنهان، ارزش کار و تلاش تو مانند دانه‌های کنجد و یک مشت ارزناست که به گنجینه‌هایی بزرگ تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی تو با ضربه‌های قدرتمندت به کوه حمله کنی، در روز جنگ آرامش آن شکسته می‌شود و از دل آن دود مانند بخاری که از سوراخی خارج می‌شود، بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: سرهنگ بدون سپاه است، زیرا خزانه‌دارش از آنجایی که از بخشش تو خالی است، دچار مشکل شده است.

هوش مصنوعی: اسلام به خاطر تو قوی شد، مانند کسی که هر سال برهنه پا به سوی حج می‌دود.

هوش مصنوعی: به سراغ دشمن تو رفتم و از آسمان برایش نفرین خواستم، ولی گفت از این مرده بگذر که ارزش غصه خوردن ندارد.

هوش مصنوعی: از روی حرص و بخشندگی طبیعی تو، طلا و نقره‌ای که همیشه موجود است، از وجود تو مانند سکه‌ای به وجود خواهد آمد.

هوش مصنوعی: از چهره زرد و بخت بد و اشک‌های سرخ، تمام وجودم به خاطر تو پر از غم و اندوه شده است.

هوش مصنوعی: ای قهرمان کشور، تو خوب می‌دانی که در نزد من، دانشمندان و فرزانه‌ها کسانی هستند که به راحتی می‌توانند با چیره‌دستی سخن بگویند.

هوش مصنوعی: غیر از کلمات شیرین و فریبنده، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند مورد پذیرش طبع روشن من باشد.

هوش مصنوعی: از کسی که چشمانش به دیدن سفره‌ی سران و بزرگان عادت کرده، در آغاز از عطر و بوی خوش مرغی که به جان می‌رسد، خوشش می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر کسی شعر دیگران را انتخاب کند و برگزیده او شعر من باشد، نشان از نزاکت ناپسند و ناپاکی ذهن اوست.

هوش مصنوعی: اگر آسمان باران ببارد و یهودیان بخواهند در عوض پیاز و سیر، سلوی و manna (غذای آسمانی) دریافت کنند، چه زیانی به آن آسمان می‌رسد؟ در واقع، این سوال بیانگر نارضایتی و کم‌نظری به نعمت‌های بزرگ خداوند است.

هوش مصنوعی: تنها ستایش و تعریف از کسی نشنیدم، و به چرخ بی‌رحم و سختی که دارم، فقط لعنت می‌فرستم.

هوش مصنوعی: من از دلایل مختلف نتوانستم ارتباطی برقرار کنم، اما چنانچه در معنی وصله‌ای که به من وابسته باشد بیابم، آن وقت ارتباط واقعی شکل خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم آیا من همان من هستم که چیزی را وصل می‌کند و منفعت می‌آورد، یا این که من چه شدم که هم‌چنان به دنبال وصل و منفعت هستم.

هوش مصنوعی: دستت را می‌فشارم و از تو درخواست می‌کنم که برای همه فیض و بخشش خود را ادامه دهی، تا جایی که من نیز بتوانم از نعمت‌های تو بهره‌مند شوم، حتی اگر به اندازه دینار و سکه‌های نقره و طلا باشد.

هوش مصنوعی: هزار بار شکر که از کودکی هرگز آرزو و آرزوی نداشته‌ام و راه و رسم دیدن و شناختن را یاد نگرفته‌ام.

هوش مصنوعی: خداوند به من نعمت‌های فراوانی از علم و هنر عطا کرده است، که این ثروت واقعی از دوری از دزدی و فریب به دست آمده است.

هوش مصنوعی: درون دل من گنجینه‌ای از احساسات و اندیشه‌ها وجود دارد، اما من در دنیای پر هرج و مرج زمان، بی‌دلیل سرگردان و ناپیدا هستم؛ مانند خدایی که از دیگران جداست.

هوش مصنوعی: اما افسوس که چهرهٔ اهرون بر اثر غم، تاریک و تیره شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وضعیت خودش اشاره می‌کند که در سن پنجاه سالگی احساس عقیم بودن و نداشتن باروری دارد. او به مقایسه‌ای می‌پردازد و می‌گوید حتی اگر زنی در این سن به دنیا بیاید، باز هم نمی‌تواند بارور باشد. به نوعی می‌توان گفت که احساس شکست و ناامیدی از توانایی تولید مثل را در خود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی شیر دلاور و قوی از آتش بیرون بیاید، مار زهرآگین و خطرناک به سختی در خم و پیچ خود می‌پیچد.

هوش مصنوعی: دشمن تو را با آتش و آب تهدید می‌کند، اما تو در چشمانت اشک و در دل آتش داری.