هوش مصنوعی: نمی‌دانم دو سال یا کمتر از آن چه مدت است که از کاخ شاه دور مانده‌ام.

هوش مصنوعی: در کجای دنیا می‌توان دو سال را پیدا کرد که هر روز آن به اندازه دو سال دیگر احساس شود؟ روزهایی که به اندازه پنجاه بار از دیگر روزها سخت‌تر و دشوارتر بوده‌اند.

هوش مصنوعی: من از سرزمین خود دور شدم و آسمان به من فشار آورد. طوفان‌ها زندگی‌ام را به هم ریختند و هر چیزی را به هم زدند.

هوش مصنوعی: اگر امسال لطف و توجه دوست شامل حال من شود، از این زحمات و سختی‌های قدیمی نجات پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: آسمان آبی می‌داند که من مانند یک جنگجو با کینه و دشمنی در برابر هرمز و کیوان به نبرد می‌پردازم و خنجر به دست دارم.

هوش مصنوعی: هرچند که آسمان من را از خدمت دور کرده، اما دوری من از محبت شاه دین‌پرور همچنان باقی است.

هوش مصنوعی: وقتی نزدیک بودن به حقیقت درونیت را می‌دانی، نیازی نیست به نشانه‌های ظاهری آن توجه کنی؛ چرا که درک عقلانی نمی‌تواند به درستی این نشانه‌های ظاهری را درک کند و ممکن است دچار اشتباه شود.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌دانید که عشق به چرخ پنجم آسمان جا دارد و به خاطر آن، هر روز این ابرهای خاکی روشنی می‌گیرند؟

هوش مصنوعی: آیا نمی‌دانید که عقل و آگاهی از افکار و مکان خاصی جدا نمی‌شوند و همیشه در دسترس هستند؟

هوش مصنوعی: آیا به حقیقت نمی‌دانیم که خداوند از فکر و تحلیل‌های ما فراتر است و ما به او نزدیک‌تر از آنچه تصور می‌کنیم هستیم و حواس ما، یعنی شنیدار و دیدار، او را بهتر درک می‌کنند؟

هوش مصنوعی: من بنده و خدمت‌گزار آستان کسی هستم که حتی از دو صد فرسنگ دورتر نیز می‌تواند هدف و منظور را به وضوح در نظر بیاورد.

هوش مصنوعی: این شعر به تضاد و فاصله‌ای اشاره دارد که بین دو مکان وجود دارد. شاعری که در طوس است و احساس می‌کند که درستی یا قدرتی در اختیار ندارد، به دوستی یا همسایه‌اش در کرمان اشاره می‌کند. او از او می‌خواهد که دست از کارهایی که شایسته یک فرد با مقام است بکشید و هم‌چون دیگر چاکران ساده زندگی کند. در واقع، شاعر می‌خواهد بر روی سادگی و دوری از بلندپروازی‌های بی‌پایه تأکید کند.

هوش مصنوعی: هیچ فایده‌ای ندارد که دشمن به مقام نزدیک شود، زیرا این نزدیک شدن به مقام احمد مختار، جایی برای عمر نخواهد افزود.

هوش مصنوعی: به توجه صمیمی و با دقت نسبت به من، نباید صرفاً از نزدیک بودن به حقیقت غافل شوی، زیرا نزدیک بودن به حقیقت می‌تواند خطرات بسیاری داشته باشد.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینی که نزدیک بودن آفتاب درخشان چگونه باعث می‌شود که هر ماه و ماهواره‌ای به شکل هلالی درآید؟

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینی که چطور چوب خشکی که به شعله‌های آتش نزدیک می‌شود، به خاکستر تبدیل می‌شود؟

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینی که چطور پروانه از نزدیکی شمعی که جشن را روشن کرده، می‌سوزد؟

هوش مصنوعی: من آن شخصی هستم که هیچ‌کس جز خدا نمی‌تواند بر من تسلط پیدا کند و تنها خداوند آسمان‌ها را خدمتگزار خود می‌دانم.

هوش مصنوعی: هر کس که در دلش کینه‌ای نسبت به او وجود دارد، چشمانش پر از اشک و اندوه می‌شود و چنین شخصی از دل و جان به او محبت می‌کند.

هوش مصنوعی: من آن آهنی هستم که بر روی سندان قرار دارد و سختی‌هایی که تحمل می‌کنم به خاطر ضربه‌های پتک آهنگر است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر نادانی‌اش به دیگران آسیب بزند، در واقع خود را نیز به مشکل و زیان می‌اندازد.

هوش مصنوعی: خدای من و چهارده معصوم، مانند یک فرد واحد هستند که به شکل‌های مختلفی تجلی می‌کنند.

هوش مصنوعی: خورشید تابان از چهارده روزنه می‌تابد و ماه روشن از چهارده منظر نمایان است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای وجود دارد که از آن چهارده جوی جاری می‌شود. خانه‌ای نیز هست که بر گرد آن چهارده در دارد.

هوش مصنوعی: از هر آبی که بنوشی، از چشمه‌ها حرفی می‌شنوی و از هر در که عبور کنی، خبری از خانه‌ای به تو می‌رسد.

هوش مصنوعی: پس از لطف خداوند و کمک چهارده معصوم، ای پادشاه دنیا، به من نیز یاری برسان.

هوش مصنوعی: ابوالشجاع حسن، یکی از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین شخصیت‌ها در جهان است و در دریای عظمت و مقام خود، مانند یک دریا در نظر گرفته می‌شود که برای اندازه‌گیری آن، باید به عمق و وسعت آن توجه کرد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که وجود حلم و صبر او مانند گنبد آسمان وسیع و پرنقش و نگار است و generosity و بخشندگی او مانند دریای سبز و عمیق می‌باشد.

هوش مصنوعی: به دشت و صحرا زیبایی و شکوه او پیدا است، مانند سبزه‌های خرم و شاداب. در باغ فراوانی و نعمتش، گل‌های سرخ مانند خورشید می‌درخشند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که خداوند تصمیم بگیرد، یاری می‌دهد و هر چیزی که زمان در نظر داشته باشد، پیروی می‌کند.

هوش مصنوعی: او همچون ابر، بارانی را به زمین می‌فرستد و مانند دریایی وسیع، اندیشه‌هایش موج می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر سنگ به سنگی برخورد کند، مروارید را به وجود می‌آورد و اگر چیزی بر روی زمین بیفتد، می‌تواند عطر و بویی مثل عنبر تولید کند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در آسمان‌ها و زمین وجود دارد، تحت فرمان و خدمت اوست و جمال او همه چیز را جذب کرده است.

هوش مصنوعی: زمانه چه معنا دارد که به خواسته‌های او پشت کند؟ و چه کسی است که از دستور او سرپیچی کند؟

هوش مصنوعی: در میدان نبرد، شمشیر او همچون تیغ حضرت علی (ع) است که در دل دشمنان نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی چهره کسی آشکار می‌شود، دنیا پر از نور و روشنایی می‌شود و زمانی که او سخن می‌گوید، جهان پر از زیبایی و ارزش می‌گردد.

هوش مصنوعی: فقط در زمان جنگ و درگیری است که باقی می‌ماند؛ زمانی که کینه و دشمنی مانند روزگار کینه‌توز آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دریا پر شود، باز هم به دریا بودنش ادامه می‌دهد و اگر محبت کم شود، باز هم محبت به شکوه خود باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: کسی که دریای عظیم را در آغوش می‌گیرد، چگونه می‌تواند غرق شود؟ و کسی که در زیر نور خورشید قرار دارد، چگونه می‌تواند بر سرش کلاهی سنگین بگذارد؟

هوش مصنوعی: حسام مانند فرشته مرگ است که تنها از یک جهان، جان‌ها را می‌گیرد و نیازی به لشکری از دیگران ندارد.

هوش مصنوعی: مانند روح، تیرش در دل جا می‌گیرد و به جای عقل، نام حسامش در درونش پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر در زمان کسوف خورشید را ندیدی، می‌توانی زیبایی آن را در پشت پرده‌ای پنهان شده ببینی.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در جهان وجود دارد، به خاطر قدرت و قهر او از بین می‌رود و محو می‌شود. در عوض، هر چیزی که در گیاهان و طبیعت وجود دارد، به خاطر محبت و مهر او در دل آنها محفوظ مانده است.

هوش مصنوعی: من از نادانی کسی شگفت‌زده می‌شوم که نبرد تو را می‌بیند اما از روز قیامت انکار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگرچه به خاطر انصاف می‌توان عذری برای او آورد، اما واقعیت این است که این موقعیت، جای مشاهده مستقیم است و آن سمت، جایگویی از اخبار و اطلاعات.

هوش مصنوعی: هر آنچه که من از رفتار ناپخته و غیرعادی تو دیده‌ام، اگر به کسی بگویم، او هیچ‌گاه به این حرف‌ها اعتقاد نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر به تعداد بسیار زیادی کتاب مقدس هم قسم بخورم، هیچ‌کس جز خودم داستان واقعی زندگی‌ام را نمی‌تواند به‌طور کامل درک کند.

هوش مصنوعی: چطور می‌تواند کسی باور کند که کوه‌های بلند در هنگام وزیدن طوفان، از باد شدید مالیات می‌گیرند؟

هوش مصنوعی: اگر خیال به شکل واقعی وجود داشته باشد، در غیر این صورت، چگونه می‌تواند مانند خیال به آسانی از دریا و ساحل بگذرد؟

هوش مصنوعی: گمان می‌رفت که این تصویر واقعی است، اما اگر واقعاً اینگونه بود، چگونه ممکن بود که سراشیبی و بلندی در یک حالت یکسان با هم کنار بیایند؟

هوش مصنوعی: در اطراف یک نقطه، مانند خطی که به دور آن می‌چرخد، در نظر تو ثابت به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: به دنبال فردی هستم که مانند پرگار، به دور یک نقطه بچرخد و به سرعت از آن بگذرد.

هوش مصنوعی: بخاطر سرعت و چابکی او، مردم تصور می‌کنند که مانند ستاره قطبی در یک نقطه ثابت ایستاده است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به آسمان بروی، می‌توانی با کمک پرورش و هدایت الهی، به خواسته‌های خود برسی.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعری به موضوع ارتباط بلندمرتبه و غیر معمول اشاره می‌کند. او سؤال می‌کند که چگونه ممکن است که شخصی به یک باره از یک مرتبه پایین‌تر به مرتبه‌ای بالاتر برسد، در حالی که هیچ شکی درباره این گذر و ترقی وجود ندارد. این فرایند تغییر ناگهانی و شگفت‌انگیز را به نوعی مانند پرواز یا صعود به عواطف و تجارب معنوی می‌بیند.

هوش مصنوعی: کسی که در سفر معنوی خود پیشرفت می‌کند، اجازه ندارد که به شک و تردید دچار شود، زیرا عقل او نمی‌تواند حقیقت را ببیند و درک کند و گوشش نیز قادر به شنیدن حقایق نیست.

هوش مصنوعی: به دنبال دلایل و تفکرات خود هستم، اما نباید از روایت معراج پیامبر گذشت.

هوش مصنوعی: بگو که این بیان برای پادشاه جهان خوشایند است، مانند داستان شیرینی که خاطر پرویز را نشاط می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که از فضایل و صفات پیامبر سخن می‌گویی، در پایان سخنت اعتبار و ارزش شعر را زیر سوال نبر.

هوش مصنوعی: اگر آواز شعر و ادبیات در وجودت هست، از غم و اندوه نگران نباش. این شعر را از حافظی که از دل برآمده، با دل و جان بخوان.