هوش مصنوعی: بهار خوش و زیبا و شاداب من که با جشن عید تازه‌تر شده، در آغاز بهار مانند عید است که از سفر برگشته.

هوش مصنوعی: من از راه نرسیده، به‌راستی به زمین می‌رسم و کارم در سایه قامت آن سرو بزرگ انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: او با ناز و خنده گفت که من هرگز نشنیده‌ام کسی سروی آزاد را به دامن خود آورده باشد.

هوش مصنوعی: من او را در آغوش گرفتم و بوسیدمش به گونه‌ای که هنوز طعم شیرین لب و دهانم مثل نیشکر است.

هوش مصنوعی: او را نزد خود نشاندن و نوشیدنی به او دادم، به طوری که رنگ رخسار آن ماه، به مانند رنگ گل لاله شد.

هوش مصنوعی: وقتی می‌سازنده‌ی می مشغول به کار می‌شود، خون و رنگ آن باعث می‌شود که صورتش به رنگ قرمز درآید و در این حالت، نشانه‌ای از رفتار یا تقدیر او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: گفتم حالا که چهره‌ات مانند می گل کرده و به زیبایی شکفت، کمی از شیرینی کلامت را از لبان خودت به من بده، ای پسر.

هوش مصنوعی: چشم تو به خاطر درد و بیماری نیاز به درمان دارد و برای این درمان، وجود گل‌هایی زیبا و خوشبو لازم است تا به مردم بیمار کمک کند.

هوش مصنوعی: ای حکیم، دانش خود را در اختیار دیگران قرار نده و از شراب بنوش. هنر را به کار نبر، بلکه روی به تفکر در مورد ثروت و دارایی بیاور.

هوش مصنوعی: حالا بگو که چگونه سال قدیم بر تو سپری شد. به نظرم سالت به خوبی گذشت و از لطف‌های خداوند بهره‌مند شدی.

هوش مصنوعی: چند روزی از حال و هوای سال نو که بگذرد، نیازی به شنیدن خبر در مورد آن نیست؛ خودت به وضوح می‌بینی که چه فضایی حاکم است و این مشاهده از هر خبری گویا‌تر و بهتر است.

هوش مصنوعی: اگر من از پول و ثروت بی‌بهره باشم، نگران نباشم، چون دلم همانند دریا پر از ارزش‌ها و گنجینه‌هاست.

هوش مصنوعی: خزانه خوشنودی و فضای رضایت برای من کافی است. به دست آوردن هر چیزی که در این دنیا وجود دارد، چه چیزهای مفید و چه غیرمفید، برای من اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: در بدنم مانند روحی دارم که نمی‌خواهی آن را ببینی و گویی این بدن را پنهانی می‌سپارم. در سرم نیز مانند مغزی وجود دارد، پس اجازه بده که سر هم پنهان بماند.

هوش مصنوعی: ماه خوشبو کلاهی پشمی را کنار می‌زند و یار با لباس سیمینش، چهره‌ای دلربا و زیبا به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من مانند قطبی ثابت و بی‌حرکت هستم، در حالی که شعر من مانند آسمان همیشه در حال چرخش و تغییر است، از شرق تا غرب.

هوش مصنوعی: همانند آفتاب که انرژی و نور خود را به همه جهات می‌تاباند، تلاش و اراده من نیز تمام نقاط دنیا را در برگرفته و حمایت می‌کند.

هوش مصنوعی: صد سال است که مقدر من برای خوردن نان بر سفرهٔ سرنوشت آماده شده و آب من هم در کوزهٔ سرنوشت جا دارد.

هوش مصنوعی: دیروز گذشت و امروز هم به پایان رسید. فردا هم خواهد آمد و روزی که نصیبش شود، اثر آن را خواهد دید.

هوش مصنوعی: هنوز فردا نرسیده و روزی‌اش به دست نیامده است، پس این چطور ممکن است که روزی‌اش را از جانور تامین کند؟

هوش مصنوعی: دیروز گذشت و امروز را می‌خوانی، پس هر چیزی که هست فردا هم مانند دیروز خواهد گذشت.

هوش مصنوعی: عظمت و شکوه من تنها به محبت پیامبر است و این شعر نیز به نوعی روح الهی من است.

هوش مصنوعی: هر شعری که درباره‌ی مدح پیامبر بگویم، روح من از جایگاه بلند آسمانی می‌گوید: ای پسر، کار تو زیبا و دلنشین است.

هوش مصنوعی: پس از آن خطاب به فرشتگان می‌رسد که این پرنده شایسته است بر شاخهٔ درخت طوبی نشیند.

هوش مصنوعی: سپس فرشتگان با حیرتی بزرگ به یکدیگر می‌گویند که به آرامی و به طور پنهانی در حال گفتگو هستند.

هوش مصنوعی: بر این زیبایی و عظمت باید خوشحالی کرد، زیرا چشمان ستاره‌ها از دیدن آن ناتوانند و زمانه به این سخنان توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: چون ماه زیبایی‌های این سخن را از من شنید، چنان محو و شگفت‌زده شد که درخشش چشمانش را از دست داد.

هوش مصنوعی: سپس آنچنان سرمست و شاداب شد که گویی درختان میوه‌دار از حرکت نسیم به رقص درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که بعد از خدا و پیامبر و اهل بیت، عزیزترین انسان در نظر تو چه کسی است؟

هوش مصنوعی: گفتم که تو هرچند برای من بسیار ارزشمندی، اما مهر عزیز خان برای من از تو هم با ارزش‌تر است.

هوش مصنوعی: این عبارت به توصیف زیبایی‌ها و ویژگی‌های آفرینش و قوانین حاکم بر آن می‌پردازد. از آنجا که آفرینش و دین به نوعی با جلال و بزرگ‌منشی مرتبط هستند، به ما یادآوری می‌کند که این دو از اصول مهم و اساسی زندگی‌اند که هم بارقۀ زیبایی دارند و هم ساختارهای معنوی را شکل می‌دهند.

هوش مصنوعی: تو به جایی می‌روی که نام او روی دانه دمیده شده و این دانه بدون آنکه ریشه‌اش را بکشند، فقط برگ و بر آن نیمه‌جان باقی مانده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که در زمان نبرد، دشمن‌ات به خاطر ترس از تیغ تو، مژه‌اش به چشم‌اش نزدیک می‌شود، مانند نیشتر.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو تماماً هوش و هنر را در خود جمع کرده‌ای، از سر تا پای بدنت همگی نشانه‌های عقل و احساس به وضوح پیدا است.

هوش مصنوعی: سلطان بزرگ و فرمانده عالی‌رتبه‌ای که هر دو در برابر سجده‌ی روز و شب قرار دارند، به مانند چرخش ماه و خورشید هستند.

هوش مصنوعی: آن خورشید، که نور را می‌افزاید، این ماه نیز که نور را از او می‌گیرد، خود را در برابر هر دو به بند طاعت بسته است.

هوش مصنوعی: خورشید و ماه در نگاه تو تأثیر دارند، زیرا در خوشبختی تو همانند برج جمشید به جلوه آمده‌اند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که از هر جنبه، ترکیب سیاره مشتری با خورشید و ماه به عنوان یک نماد خوشبختی و سعادت در نظر گرفته شده است.

هوش مصنوعی: در درگاه سلطنت سلیمان که عالم است، خدمتگزاران او از کوچکترین موجودات نیز بیشترند.

هوش مصنوعی: هرگاه خرگوش ماده تو را ببیند، به خاطر ترس و زیبایی‌ات، از حمله شیر نر فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: سرو که در روز بخشش تو بر زمین ایستاده، مانند آن درخت زیبا و سرسبز میوه می‌دهد.

هوش مصنوعی: خداوند از آغاز، نام تو را عزیز برگزیده است؛ نامی که او انتخاب کرده، این گونه تأثیر گذار خواهد بود.

هوش مصنوعی: ای قاآنیا، د reins اسب کلام خود را در دست بگیر و بیاندیش که از نیرنگ حسودان بدخواه مراقب باشی.

هوش مصنوعی: تو بوی خوشی را منتشر می‌کنی و در عین حال دشمن از این عطر احساس کسالت می‌کند و در اثر بوی خوش تو به مشکل می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر نقشه‌های دشمن باعث خجالت من نشدند، پس چرا به خاطر عزیزترین و بزرگترین کسی که برایم مهم است، اینقدر خوار و خفیف شده‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر ابر قلم من در سکوت ناله‌ای سر دهد، در برابر رعد چاره‌ای نیست، چون وقتی باران ببارد، دیگر نمی‌توان کاری کرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که هم صلح و هم جنگ در میان مردم وجود دارد، و هر دو خیر و شر جزء جدایی ناپذیر زندگی بشر هستند.

هوش مصنوعی: دشمنی و دردسر به دشمنان برسد و دوستی و آرامش به دوستان، تا اینکه خلیل از این وضعیت نفع ببرد و حسودان متضرر شوند.

هوش مصنوعی: خداوند در دو دنیا برای تو عزیز است و به هر کس که بخواهد، موفقیت و پیروزی عطا می‌کند.