فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ماییم که نیست هیچ کس همدم ما</p></div>
<div class="m2"><p>ما در غم کس نه ایم و کس در غم ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نی ما خبر از مردم عالم داریم</p></div>
<div class="m2"><p>نی مردم عالم خبر از عالم ما</p></div></div>

دیوان فارسی فضولی به کوشش حسیبه مازی اوغلی - محمد بن سلیمان فضولی - تصویر ۶۵۲

شمارهٔ ۸

ماییم که نیست هیچ کس همدم ما
ما در غم کس نه ایم و کس در غم ما
نی ما خبر از مردم عالم داریم
نی مردم عالم خبر از عالم ما

هوش مصنوعی: این شعر به بیان تنهایی و جدا بودن شاعر از دیگران می‌پردازد. شاعر می‌گوید که هیچ‌کس همدم او نیست و او نیز در غم دیگران نیست. او نه چیزی از دنیا و مردم آن می‌داند و نه آنها از حال او خبر دارند. این احساس انزوا و ناآشنایی با دیگران، موضوع اصلی شعر است.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: ما افرادی هستیم که هیچ‌کس را در کنار خود نداریم. ما در غم دیگران نیستیم و هیچ‌کس هم در غم ما قرار ندارد.

ماییم که نیست هیچ کس همدم ما

ما در غم کس نه ایم و کس در غم ما

هوش مصنوعی: ما از حال و احوال مردم دنیا آگاهی داریم، اما مردم دنیا از حالت ما بی‌خبرند.

نی ما خبر از مردم عالم داریم

نی مردم عالم خبر از عالم ما

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده