فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای زلف تو سرمایه رسوایی ما</p></div>
<div class="m2"><p>عشق تو بهار گل شیدایی ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رخسار تو شمعیست که می افروزد</p></div>
<div class="m2"><p>از پرتو او چراغ بینائی ما</p></div></div>

شمارهٔ ۷

ای زلف تو سرمایه رسوایی ما
عشق تو بهار گل شیدایی ما
رخسار تو شمعیست که می افروزد
از پرتو او چراغ بینایی ما

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به زلف معشوق اشاره می‌کند که عامل رسوایی اوست و عشق به معشوق را بهار و زمان شیدایی خود می‌داند. همچنین، زیبایی چهره معشوق را به شمعی تشبیه می‌کند که با نور خود بینایی و روشنایی زندگی او را تأمین می‌کند.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: زلف تو باعث رسوایی ما شده و عشق تو، بهار و زیبایی زندگی ماست.

ای زلف تو سرمایه رسوایی ما

عشق تو بهار گل شیدایی ما

هوش مصنوعی: صورت زیبای تو مانند شمعی است که با نور خود، روشنایی و بصیرت ما را افزایش می‌دهد.

رخسار تو شمعیست که می افروزد

از پرتو او چراغ بینائی ما

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده