فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند مرا آتش دل تاب دهد</p></div>
<div class="m2"><p>رخت طربم بسیل خوناب دهد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ساقی چه شود بر آتشم ریزد آب</p></div>
<div class="m2"><p>یک جرعه مرا ز باده ناب دهد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

تا چند مرا آتش دل تاب دهد
رخت طربم بسیل خوناب دهد
ساقی چه شود بر آتشم ریزد آب
یک جرعه مرا ز باده ناب دهد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از احساسات عمیق و درد دل خود می‌گوید. او تا زمانی که درد درونش تحمل‌پذیر است، به شادمانی و خوشی می‌پردازد. همچنین از ساقی می‌خواهد که بر آتش این درد آب بریزد و به او یک جرعه از شراب ناب بدهد تا تسکینی برای غمش باشد.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: چقدر می‌توانم با آتش درونم کنار بیایم؟ هرچند شادی و لذت دارم، اما این احساس درد و رنج همواره با من است.

تا چند مرا آتش دل تاب دهد

رخت طربم بسیل خوناب دهد

هوش مصنوعی: ساقی، چه می‌شود اگر بر آتش من آب بریزی؟ فقط یک جرعه از شراب خالص به من عطا کن.

ساقی چه شود بر آتشم ریزد آب

یک جرعه مرا ز باده ناب دهد

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده