فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عشق تو که آزرد دل زار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>پر ساخت ز خون دیده خونبار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهم که بسوزد دل بیمار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>آزاد کند جان گرفتار مرا</p></div></div>

دیوان فارسی فضولی به کوشش حسیبه مازی اوغلی - محمد بن سلیمان فضولی - تصویر ۲۷۴

شمارهٔ ۵

عشق تو که آزرد دل زار مرا
پر ساخت ز خون دیده خونبار مرا
خواهم که بسوزد دل بیمار مرا
آزاد کند جان گرفتار مرا

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از عشق خود سخن می‌گوید که دلش را آزرده و پر از خون کرده است. او آرزو دارد که این عشق دل بیمار و رنجور او را بسوزاند و جانش را که در اسارت است، آزاد کند.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: عشق تو دل شکسته و رنجور مرا پر کرد از اشکی که از چشمانم جاری شد.

عشق تو که آزرد دل زار مرا

پر ساخت ز خون دیده خونبار مرا

هوش مصنوعی: می‌خواهم که درد دلم بسوزد و جانم که در بند است، رها شود.

خواهم که بسوزد دل بیمار مرا

آزاد کند جان گرفتار مرا

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده