فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا سلسله عاشقی ما برپاست</p></div>
<div class="m2"><p>دام دل ما مقید بند بلاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یکدم ز بلای عاشقی دور نه ایم</p></div>
<div class="m2"><p>گویا که بلای عاشقی عاشق ماست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۸

تا سلسله عاشقی ما برپاست
دام دل ما مقید بند بلاست
یکدم ز بلای عاشقی دور نه ایم
گویا که بلای عاشقی عاشق ماست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که عشق و عاشقی همواره در زندگی ما جاری است و ما هیچ زمانی از دلدادگی و مشکلات آن دور نیستیم. در واقع، مصیبت‌های عشق جزئی از وجود ما شده و بر ما تاثیر می‌گذارد. عاشقی به نوعی به سرنوشت ما پیوند خورده است و نمی‌توان از آن گریخت.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: تا زمانی که عشق در وجود ما وجود دارد، دل ما همچنان در دام مشکلات و دشواری‌ها گیر کرده است.

تا سلسله عاشقی ما برپاست

دام دل ما مقید بند بلاست

هوش مصنوعی: ما حتی برای یک لحظه هم از درد و رنج عاشقی فاصله نمی‌گیریم، به نظر می‌رسد که این درد و رنج بخشی از وجود ماست.

یکدم ز بلای عاشقی دور نه ایم

گویا که بلای عاشقی عاشق ماست

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده