فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سودای سر زلف تو دارم همه شب</p></div>
<div class="m2"><p>اینست سبب که بی قرارم همه شب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون شمع بیاد مهر رویت تا صبح</p></div>
<div class="m2"><p>می سوزد دل در انتظارم همه شب</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳

سودای سر زلف تو دارم همه شب
اینست سبب که بی قرارم همه شب
چون شمع بیاد مهر رویت تا صبح
می سوزد دل در انتظارم همه شب

هوش مصنوعی: شاعر به عشق و علاقه‌ای عمیق به زلف معشوق اشاره می‌کند که باعث بی‌قراری او می‌شود. او مانند شمعی در انتظار دیدن چهره‌ی محبوبش، دلش می‌سوزد و این احساس تمام شب ادامه دارد.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: من در همه شب به خاطر عشق به موهای تو بی‌تاب و مضطرب هستم.

سودای سر زلف تو دارم همه شب

اینست سبب که بی قرارم همه شب

هوش مصنوعی: دل در انتظار تو همچون شمعی است که به خاطر یاد رویت، تا سپیده‌دم می‌سوزد و نمی‌تواند آرام بگیرد. تمام شب را در حسرت دیدارت سپری می‌کند.

چون شمع بیاد مهر رویت تا صبح

می سوزد دل در انتظارم همه شب

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده