فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بخرام که بینم قد رعنای ترا</p></div>
<div class="m2"><p>نظاره کنم چهره زیبای ترا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مستانه بپای تو نهم هر دم سر</p></div>
<div class="m2"><p>بر دیده کشم خاک کف پای ترا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲

بخرام که بینم قد رعنای ترا
نظاره کنم چهره زیبای ترا
مستانه بپای تو نهم هر دم سر
بر دیده کشم خاک کف پای ترا

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از زیبایی‌های محبوب خود می‌گوید و از شوق و عشقش به او سخن می‌گوید. او تمایل دارد که همیشه به چهره زیبای معشوقش نگاه کند و برای او ارزش قائل است، حتی تا حدی که خاک پای او را بر سر می‌گذارد. این ابیات نمایانگر عشق و محبت عمیق شاعر به معشوقش است.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱

هوش مصنوعی: بیا تا قدمی برداری، زیرا می‌خواهم قامت زیبای تو را ببینم و چهره‌ات را تماشا کنم.

بخرام که بینم قد رعنای ترا

نظاره کنم چهره زیبای ترا

هوش مصنوعی: هر لحظه به شوق تو، با حال مستی سرم را به خاک پای تو می‌سایم.

مستانه بپای تو نهم هر دم سر

بر دیده کشم خاک کف پای ترا

شمارهٔ ۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده