هوش مصنوعی: عشق و غم تو همچون آتش در دل لاله شعله‌ور است. شمع، که نماد روشنی و عشق است، با این آتش از پا درآمد و ناتوان شد.

هوش مصنوعی: نسیم خوش زلف تو بویی را به همراه آورده که آهو در حالتی شرمندگی، نافه‌ای از مشک خود را در بیابان انداخته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ملاقات تو مانع نشود، چشمان پرآب خوابم را در نظرم غرق در دریا کرد.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره‌ات حسد را در دل معبدها افکنده و ناله‌ام به قدری بلند بوده که در گوش مسیحا طنین‌انداز شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به زیبایی و تنوع کلمات اشاره می‌کند، و می‌گوید که پیام‌ها و سخنانش به اندازه‌ای ارزشمند و زیبا هستند که مانند دانه‌های تسبیح، به دور هم گرد آمده‌اند و در نهایت باعث تقویت و استحکام تقوا می‌شوند. به عبارت دیگر، سخنانش نه تنها گرانبها هستند، بلکه به یک نظم و ربط معنوی نیز دست پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: خواسته‌ام که با تیر آه‌ام به آسمان آسیب بزنم، چون غم عشق تو در دل شیدا و عاشق من نشسته است.

هوش مصنوعی: سرور با نگاهی غفلت‌آمیز به ما نگریست؛ زیرا هر کسی که نگاهی به آن قامت زیبا بیندازد، دچار فضولی و کنجکاوی می‌شود.