هوش مصنوعی: من در بند گیسوی تو گرفتار شده‌ام، ای گل، نگذار که برای تو خون دل من بریزد.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساس عمیق عشق و محبت می‌پردازد. گویا شخصی به زیبایی و جذابیت معشوق خود اشاره می‌کند و از این که محبت او در نگاه دیگران پنهان مانده، احساس درد و رنج می‌کند. در واقع، او به این فکر می‌کند که چگونه ممکن است این همه زیبایی و لطف در وجود معشوق، به نوعی از نگاه‌ها دور مانده و او را به زحمت و درد وامی‌دارد. احساسات عمیق عاشقانه و درد ناشی از دوری از معشوق، محور این بیان است.

هوش مصنوعی: من به جایی رسیده‌ام که آرزو دارم سایه تو بر سرم بیفتد؛ اما از این امید هم ناامید شده‌ام، چون دیگر از زیبایی تو چیزی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: کلام تو باید بر اساس بیان خودت باشد، نه به نقل از دیگران. هیچ راهی برای رسیدن به حقیقت از طریق حرف‌های دیگران وجود ندارد.

هوش مصنوعی: لب تو مانند میگونی است که هر بار که به آن نگاه می‌کنم، دلم به درد می‌آید و خون گریه می‌کنم. هر زمانی که با تو صحبت می‌کنم، این احساسات تلخ و دردناک دوباره زنده می‌شود.

هوش مصنوعی: چندین بار می‌توان با استفاده از طناب جان انسان، آب دل آدم‌ها را از چاه عمیق احساساتشان کشید؟

هوش مصنوعی: آتشی وجود دارد مثل نور فانوس، اما فضولی در تو وجود ندارد. آنچه پیدا شده، خون اوست که از پیراهنت نمایان شده است.