هوش مصنوعی: اگر هر لحظه از دست آتش دل فرار کنم، آیا چشمی که به این شدت در سوز و سوختگی است، می‌تواند تاب بیاورد؟

هوش مصنوعی: ای سایه، از من جدا شو، چون تاب تحمل ظلم و ستم را نداری. اگر خورشید بر تو شمشیری بکشد، تو نیز در برابر آن می‌گریزی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهره‌اش زیر نور آفتاب قرار نگیرد، من به خاطر حسادتی که دارم، خودم را در بین او و دیگران پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در پس آن چهره زیبا، من با دل افسرده و نگران در حیرتم که چگونه این نقاب میان دو آتش قرار دارد و نمی‌سوزد.

هوش مصنوعی: او نیمه‌جانم کرده و با دامنش خونم را می‌کشد. من از او در نگرانی هستم و او از من دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: آن معشوقه ی بازیگوش مانند آتش است و من مانند شمعی هستم که در شب های سختی می سوزد. اگر او برود، من می میرم و اگر با یک نفس سوزان بیاید، صد درد و عذاب را تحمل می کنم.

هوش مصنوعی: آه من در چرخش های زندگی لحظه ای را نمی سوزاند، بلکه من از آن رنج می برم و درد و اندوه را می چشیم. از آتش هیچ بهره ای جز سوختن نمی برم.

هوش مصنوعی: مردم چشمم کنجکاو شده‌اند، سیاه پوشیده از دل‌مشغولی. غالباً در خواب، با تیغ سهراب کشته شده‌ام.