هوش مصنوعی: تو که سایه‌ای از من هستی، نمی‌توانی به تنهایی در دشت سفر کنی. برای این راه به یک همراه نیاز داری و نمی‌توانی سختی تنهایی را تحمل کنی.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناپاکی و رسوایی‌ام به زحمت افتاده‌ام. ای کسی که توانایی پوشاندن عیب‌ها را داری، یک لحظه مرا نجات بده و از این شرمندگی رهایی‌ام ببخش.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو را ندیدم، از هر سمت بلا بر من نازل شد. نمی‌دانم باید بر تو شکایت کنم یا بر نعمت بینایی‌ام.

هوش مصنوعی: من از پا افتاده‌ام و گذشته‌ام در مسیر عشق تو مشخص شده است، که به من نشان می‌دهد در این راه باید بی‌پایی و بی‌عملی را بپذیرم.

هوش مصنوعی: من دلم هیچ جا آرام نمی‌گیرد و همواره سرگردان است، زیرا هر کجا که می‌روم، زیبایی و دلربایی می‌بینم که مرا جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند گلی که در باغستان شکوفه می‌دهد نیست و قامتت هم شبیه درختی نیست که از باغی زیبا سر برآورده باشد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی فضولی نکنی و در دنیای تظاهر باقی نمانی، خوشبختانه تو دین و دل خود را رها کردی و به دیوانگی و شور و شوق واقعی رسیدی.