هوش مصنوعی: هیچ وقت برای من رحمتی نداشته‌ای، تو فقط ما را می‌کشی. آیا نباید تو را عاشق بنامم؟

هوش مصنوعی: آتش می‌تواند با وزش باد بیشتر شود، حالا اگر زیبایی تازه روز به روز از آه من بیشتر شود، چه عکس‌العملی خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: اگر تو در دل خود یاد نیکویی از من داشته باشی، من حاضرم برای آرامش خاطر تو از خود بی‌تابی و آوارگی را به جان بخرم.

هوش مصنوعی: این جهان می‌داند که من تاب و تحمل دیدن تو را ندارم؛ بنابراین هرگز نمی‌خواهد که تو را به من نشان دهد.

هوش مصنوعی: ای دل، تا زمانی که گل نشدی و هنوز به شاخ گل نرسیدی، خودت را به آن بگذار. بهتر است دور از آن کسی که تو را نخواهد، نباشی.

هوش مصنوعی: ای ماه، در بی‌وفایی و وفاداری، تو اختیاری نداری؛ جذبه و زیبایی تو حاکم است و تعیین می‌کند که با تو چه باید کرد.

هوش مصنوعی: تو با فخر و افتخار بر سر راه آن ماه زیبا زانو می‌زنی و هر لحظه امیدوار هستی که شاید با این حرکت، سر تو به آسمان بلند شود و به اوج برسد.