فضولی » دیوان اشعار فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر نباشد قید آن گیسوی خم بر خم مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کی بصد زنجیر بتوان داشت در عالم مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با خیال آن پری خو کرده ام ناصح برو</p></div>
<div class="m2"><p>خوش نمی آید ملاقات بنی آدم مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>نه منم بی غم نه غم بی من دمی ایزد مگر</p></div>
<div class="m2"><p>آفرید از بهر من غم را و بهر غم مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بی لب میگون آن گلرخ نمی یابم فرح</p></div>
<div class="m2"><p>گر شود جمشید ساقی می ز جام جم مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>گرچه دارم جسمی از سودای زلفت ناتوان</p></div>
<div class="m2"><p>من هلال اوج سودایم نه بینی کم مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>کو ستمکاری که از غم بر دلم داغی نهد</p></div>
<div class="m2"><p>دل گرفت ای همنشین از خاطر خرم مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>ناله دارد فضولی درد سر می آورد</p></div>
<div class="m2"><p>روز تنهایی نمی خواهم شود همدم مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۴۰

گر نباشد قید آن گیسوی خم بر خم مرا
کی بصد زنجیر بتوان داشت در عالم مرا
با خیال آن پری خو کرده ام ناصح برو
خوش نمی آید ملاقات بنی آدم مرا
نه منم بی غم نه غم بی من دمی ایزد مگر
آفرید از بهر من غم را و بهر غم مرا
بی لب میگون آن گلرخ نمی یابم فرح
گر شود جمشید ساقی می ز جام جم مرا
گرچه دارم جسمی از سودای زلفت ناتوان
من هلال اوج سودایم نه بینی کم مرا
کو ستمکاری که از غم بر دلم داغی نهد
دل گرفت ای همنشین از خاطر خرم مرا
ناله دارد فضولی درد سر می آورد
روز تنهایی نمی خواهم شود همدم مرا

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

گر نباشد قید آن گیسوی خم بر خم مرا

کی بصد زنجیر بتوان داشت در عالم مرا

با خیال آن پری خو کرده ام ناصح برو

خوش نمی آید ملاقات بنی آدم مرا

نه منم بی غم نه غم بی من دمی ایزد مگر

آفرید از بهر من غم را و بهر غم مرا

بی لب میگون آن گلرخ نمی یابم فرح

گر شود جمشید ساقی می ز جام جم مرا

گرچه دارم جسمی از سودای زلفت ناتوان

من هلال اوج سودایم نه بینی کم مرا

کو ستمکاری که از غم بر دلم داغی نهد

دل گرفت ای همنشین از خاطر خرم مرا

ناله دارد فضولی درد سر می آورد

روز تنهایی نمی خواهم شود همدم مرا

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات