هوش مصنوعی: بی هیچ هدف و مقصودی در زندگی، آتش شوق همچون گلی از خاکستر وجودم برمی‌خیزد و هر ذره از من به نوعی تبدیل به بلبل می‌شود.

هوش مصنوعی: ای نسیم، دل آشفته‌ام را پیدا کن، قسم به خدا، هر جا که برای بیان احساساتم باز کنی، آنجا را بگرد و سرنخی از موهایم بیاور.

هوش مصنوعی: با فکر زیبایی و جاذبه‌های او، آن‌قدر چشمم را به چمن مالیدم که هر جا سنبله‌ای دیدم، آن را تازه و سرسبز کردم.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به نوعی دلتنگی و غم گرازی اشاره دارد. ابرو به تصویر معشوقه و زیبایی او اشاره دارد و نبود آن نشان‌دهنده‌ی فقدان و نبودنش است. شاعر از تصویری ذهنی یاد می‌کند که در آن، فکر و خیال عاشقانه‌اش همچنان جاری است. با وجود این که چشمانش بسته است و نمی‌تواند بر روی آب چشمش پل بسازد، اما دیدگاه و احساساتش عمیق و زنده هستند. به عبارتی، او از طریق احساساتش و یادآوری‌ها به دنیای عاشقانه‌اش قدم می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در عشق تو، حتی در غم و اندوه هم صدای موسیقی و ناله‌ای وجود ندارد. چون بلبل در باغ شوق، همچنان شاداب و پر از سر و صداست.