هوش مصنوعی: ای سایه، در این دشت پر از جنون، مدت زیادی است که با منی، ولی تو حتی از لبه‌ی ردای خود هم راضی نیستی که اشکی بریزی یا آهی بکشی.

هوش مصنوعی: همه شب مثل پروانه، من در کنار تو می‌سوزم و تو به عنوان شمع، به من آسیب می‌زنی. آیا نمی‌ترسی که وقتی صبح شود، از عمق دل آهی بکشم؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که من بیشتر از این نمی‌توانم بار غصه و درد را تحمل کنم، چون همان‌طور که می‌دانی، غیر ممکن است که کاهی بتواند وزنه‌ای به سنگینی کوه را حمل کند.

هوش مصنوعی: آیا خورشید به خاطر پرشتاب بودن طوفان به سمت تو، نور خود را به سمت ماهی می‌تاباند؟

هوش مصنوعی: هر کسی را که می‌بینم، به نظر می‌رسد در حال مستی و بی‌خبری است. افسوس که در این دنیا هیچ کس آگاه و بیدار نیست.

هوش مصنوعی: به یکباره بر بدبخت‌ها با بی‌توجهی ضربه نزن، گاهی می‌توان با چشم لطف و رحمت به آنها نگریست.

هوش مصنوعی: سوال این است که چگونه می‌توان به آرزوی رسیدن به قدرت و جایگاه بلند رسید، در حالی که خود را در موقعیت‌های پایین و حقیر می‌بینیم.