هوش مصنوعی: ای ماه، تو با غیرتِ خود می‌توانی در میان جمعِ ما، اندوه و ماتم به‌وجود آوری. تو به سبب شدت احساساتت، شهر را به محفل غم تبدیل کردی.

هوش مصنوعی: به من گفتی که ناله نکن، چون فردا قصد دارم تو را بکشم. اما امشب، شب قتل است و من نمی‌توانم از ناله کردن خودداری کنم. چرا این حرف را به من زدید؟

هوش مصنوعی: چرا اجساد شهیدانت را از خاک کربلا بیرون آوردی، در حالی که آنها از خاک تو به دور هستند؟

هوش مصنوعی: تو در رنگ غم و اندوه، گاهی بر سر و گاهی بر سینه‌ات زدی، ظلمی را به حدی وارد کردی که حتی به خودت هم آسیب رساندی.

هوش مصنوعی: تو مانند شمع در جمع عاشوراییان روشنایی، و چون من نمی‌میرم، چه چیز بهتر از مرگ تو می‌تواند باشد وقتی که اراده کردی برگزاری عزا.

هوش مصنوعی: با اشک خود به سبزه‌های زمین‌های شهیدان زندگی بخشیدی و به اسیران سختی‌ها یادآوری کردی که تیغ وفا، آنها را از پا درآورده است.

هوش مصنوعی: تو به خاطر حسادت و دخالت در زندگی دیگران آسیب دیدی و مانند یک قربانی در برابر سختی‌ها قرار گرفتی، البته خدا از این خطاها درگذرد. تو با پیروی از شهید کربلا، نشان دادی که می‌توانی با استقامت در برابر مشکلات مقاومت کنی.