هوش مصنوعی: سرم بر زمین است و بعد از رفتنت در مسیر زندگی مانده‌ام، چشمانم به زمین دوخته شده و آثار قدم‌های تو هنوز روی خاک باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من از شدت درد و رنجی که احساس می‌کنم، دیگر نه دل دارم و نه جگر. حالا عملاً چیزی برای من نمانده و نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: تو هیچ صحبتی با من نمی‌کنی و من از سکوتت شگفت‌زده‌ام. فکری از تو در ذهن دارم که همیشه در نظرم حضور دارد.

هوش مصنوعی: وقتی از همه راه‌های ممکن برای رفع غم و مشکل خود ناامید شدم، ناگهان مرگ به سراغم آمد و نتوانستم تدبیر دیگری پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من تنها در عشق آن زیبا نیستم، چون مانند یعقوب که از پسرش دور مانده، دیگران نیز در غم و اندوهی مشابه به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: بلا به سمت من می‌آید، مانند کسی که راه خود را گم کرده است. غم، دستش را به دامن من می‌زند هر بار که درمانده است.

هوش مصنوعی: من بی‌توجهی نمی‌کنم و فقط با یک نگاه به او راضی نیستم، اما چه کنم که از عمری که دارم، فقط به همین مقدار بسنده شده است.